ด้วยความที่ผมเกิดในครอบครัวหาเช้ากินค่ำ ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ผมโคตรภาคภูมิใจที่จะบอกให้ใครๆ รู้ว่าพ่อแม่ผมจบแค่ ประถม 4 แต่ทำงานหาเงินด้วยความยากลำบากกว่าจะเลี้ยงผมกับพี่สาวมาจนโต ณ.วันที่พี่สาวผมจบ ป.ตรี ผมจบแค่ ปวช. แม่บอกว่าคงต้องรับผิดชอบชีวิตกันเองแล้วนะ พ่อแม่ไม่ไหวจะส่งเรียนต่อแล้ว ผมเข้าใจนะครับไม่ได้รู้สึกแย่เลย แต่ ณ.ตอนนั้นผมโชคดีที่มีทักษะการใช้ภาษาอังกฤษในระดับที่ค่อนข้างดี จึงตัดสินใจหางานทำ และได้งานที่ดี แถมมีโอกาสได้เดินทางต่างประเทศอยู่เนืองๆด้วย ผมรู้สึกว่าผมนี่โชคดีนะที่มีโอกาสขึ้นเครื่องบิน  ณ.วันนึงที่ผมต้องเดินทางไปทำงานกับนายเก่าที่ฮ่องกง ซึ่งนายท่านก็เมตตาให้ผมมีโอกาสได้นั่งชั้นธุรกิจเหมือนกับท่าน พูดแบบบ้านๆเลยนะคับ ฟินตูดโคตร ^v^ ใจผมคิดถึงพ่อแม่ทันที ก่อนพ่อแม่ผมจะจากโลกไป ผมต้องทำให้ท่านได้สัมผัสความฟินนี้บ้างให้จงได้ (ถึงแม้ผมจะเคยพาพ่อกับแม่นั่งชั้นประหยัด กรุงเทพฯ-ภูเก็ต มาแล้วก็ตาม) และแล้ววันนั้นก็มาถึง ผมตัดสินใจขอลาพักร้อน แล้วจะพาพ่อแม่ไปเที่ยวเชียงใหม่ (พ่อบอก พ่อขี้เกียจไป ขอค่าจ้างเฝ้าบ้านได้มะ 5555++ คุณได้สิทธิ์นั้นทันที)

วันเดินทาง ณ. เคาน์เตอร์เช็คอิน ผมได้บอกแม่ว่า แม่นั่งรอก่อนนะเดี๋ยวผมไปเช็คอินก่อน คริ คริ


ณ. Lounge การบินไทย ผมก็ตีอึนพาแม่เดินเข้าไปเนียนๆ แม่ถามว่า อ้าวครั้งที่แล้วไม่เห็นมีแบบนี้เลย ผมก็ยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร บริการนางอย่างดี แต่นางเขินไม่ค่อยทานอะไร

พอเริ่ม Start boarding (เรียกขึ้นเครื่อง) ผมก็ให้นางเดินนำหน้า ด้วยความที่นางเคยผ่านงานมาแล้วครั้งนึง เดินเข้าเครื่องปั๊บนางก็จะเลี้ยวขวา ผมเลยบอกว่า ทางซ้ายครับคุณป้า(ผมกะพี่สาวชอบเรียกแม่ว่า ป้า) นางหันมาถามอ้าวครั้งที่แล้วไปทางขวานี่หว่า พอเลี้ยวซ้ายเข้าโซน Business class นางหันหน้ามามองผม แล้วถามว่าใช่หรอฟร่ะ ผมผายมือไปที่นั่งแล้วพูดว่า Welcome aboard ยินดีต้อนรับขึ้นเครื่องครับคุณป้า คงไม่ต้องบรรยาย ขอให้ดูหน้านางเอาเถอะคับ ผมเห็นแล้วโคตรเป็นน้ำเลี้ยงใจ ให้ผมมีแรงสู้ต่อไปเลยทีเดียวคับ

ผมบอกนางว่า "นั่งไปก่อนนะป้า ถึงแม้จะเป็นเส้นทางสั้นๆ ถ้าลูกรวยขึ้น จิพานั่งไปยุโรปนะ" นางยิ้ม 380 องศา พร้อมพูดว่า คร้า คุณลูก 5555++

พอถึงสนามบินเชียงใหม่ ผมก็ได้เช่ารถสำหรับขับเองไว้แล้ว พอขุ่นแม่เห็น นางร้องป๊าดด เอาป้ายแดงมารับช้านเลยหรา ปล.นางเอาเลขทะเบียนไปซื้อ ล็อตเตอรี่อีกต่างหาก 555++

ผมก็พานางไปไหว้พระ ไปกินไปเที่ยว กระจาย คนรอบตัวผมที่ได้เห็นรูปแม่ 90% พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่เคยเห็นร้อยยิ้มแม่ผม กว้างขนาดนี้เลย

วันที่เดินทางกลับถึงบ้าน แม่ผมลูบหัวผม 3 ครั้งแล้วพูดว่า "ขอบใจนะลูก ที่นึกถึงแม่พาแม่ไปเที่ยว แม่ดีใจมากๆ ขอให้ลูกเจริญๆนะ" ดูแลพ่อแม่ มันไม่ไปไหนหรอกลูก มันก็จะได้กับตัวเรา จำไว้นะ คนอื่น(แฟน)ก่อนมาก็เป็นคนอื่น วันที่เลิกกับเราไปก็เป็นคนอื่นอยู่ดี พ่อแม่ไม่มีวันเลิกคบกับลูก น้ำตาผมแทบแตกเลยทีเดียวคับ

มันยิ่งสะท้อนถึงในอดีตที่ผม อาจจะมีช่วงที่ละเลยที่จะดูแลพ่อแม่ วันที่เราเดินห้างกิน เคเอฟซี พ่อแม่อยู่บ้านกินน้ำพริกผักต้ม เพื่อให้ลูกได้สบาย (-_-") มันเหมาะสมแล้วหรอ? นับจากวันนั้นจนวันนี้ ถ้าผมออกไปข้างนอกกินอะไร พ่อแม่ก็จะได้กินเหมือนผม เพราะผมจะหิ้วกลับไปฝากเสมอ จนพ่อแม่บ่นว่าเปลืองจะซื้อมาทำไมลูก ผมเลยบอกว่ากินเถอะนะ กินให้ลูกได้เห็นวันนี้ ถ้าวันนั้น......มาถึง ลูกไปเรียกให้พ่อแม่กิน ลูกไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าพ่อแม่อิ่มหรือไม่ นางสองคนน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้ง พร้อมอวยพรผมพร้อมกันว่า เจริญๆนะลูก ผมได้ยินแล้วรู้สึกถึงมวลพลังแห่งความสุขที่ยิ่งใหญ่มากๆคับ ยิ่งผมดูแลพ่อแม่ดีมากขึ้นขนาดไหน ชีวิตผมก็สบายขึ้นเรื่อยๆ ตามคำอวยพรพ่อแม่จิงๆคับ ผมกล้าพูดได้เลยว่า ผมจบแค่ ปวช. การเติบโตในหน้าที่การงานผม ไม่เคยด้อยกว่าคนจบปริญญาเลยทีเดียวครับ พอติดขัดก็จะมีผู้ใหญ่เมตตาเข้ามาช่วยเหลือเองโดยไม่ได้ร้องขอ ผมเห็นคนจำนวนไม่น้อยนั่งร้องไห้ในงานศพพ่อแม่ตัวเอง รำพึงรำพันว่า เสียใจ เสียดาย ที่ไม่ได้ทำนั่น ทำนี่ให้พ่อให้แม่ วันที่คุณยังมีพ่อแม่ ใยจึงไม่รีบหล่ะครับ....ก่อนที่คำว่าสายจะมาถึง สายน้ำไม่มีวันไหลย้อนกลับฉันใด เวลาก็ไม่สามารถย้อนกลับฉันนั้น  รีบดูแลพระอรหันต์ในบ้านของท่านเถอะครับ

สุดท้ายยนี้ ขอบพระคุณ สำหรับท่านที่กรุณาสละเวลาอ่าน เรื่องราวของผมครับ