เคยมั้ย มีความจำเป็นต้องนั่งรถโดยสารสาธารณะ
เรียกรถแท็กซี่ กี่คัน กี่คัน ไม่ไป ไม่รับ
ตัดสินใจ ขึ้นรถเมล์เลยแล้วกัน
เปิด Google Map ได้เลขว่าสายอะไร มีไปได้ 3 สาย ใน 8 สาย
ยืนรอ ไอ้ 3 สายที่จะไป ทำไมมันนานช้ามาก
มาแต่สายที่ไม่ต้องการ

มาแล้ว มาแล้ว ใช่หรือปล่าว
ไกล ๆ ตัวเลขบอกสายก็ไม่ใหญ่
ไม่กล้าโบก อ้าว ไม่จอดซะงั้น

ทำให้นึกถึงตอนไปใช้บริการที่ญี่ปุ่น
ที่ป้ายมีบอกเลยว่ารถจะมาถึงเวลาใด
พอขึ้นไปใช้บริการเลยนั่งหน้า
เพื่อจับตาดูการทำงานของ พขร
เห็นการทำงานแล้ว
บอกตรง ๆ ว่า ถ้าให้แลกงานที่ทำ กับการมาขับรถเมล์ที่ญี่ปุ่น
คิดไม่เกิน 10 นาที

จอดรับทุกป้าย แม้ว่าจะไม่มีคนยืนรอ
พอครบเวลาที่จอดรอก็ออก
มีไมค์ให้พูด ซึ่งก็ฟังไม่ออกหรอกว่าพูดอะไร
พอมีคนลง ก็จะพูด อาริกะโตะ และก้มคำนับ
ทั้งที่คนกำลังลง ไม่ได้เห็น

ไม่พูดถึง บัตรโดยสาร นะ
เพราะ แค่แก้ได้ ด้วยการสั่งการ
ด้วยจิตสำนึกของผู้ให้บริการ ก็ต่างกันฟ้ากับเหว

อดโทษไปถึง มรว.คึกฤทธิ์ ปราโมช นายกรัฐมนตรี ที่ยกเลิกรถเมล์เอกชน
แล้วจัดตั้ง ขสมก ถ้าปล่อยให้เอกชน แข่งขันกันทำต่อไป รถเมล์ขาวนายลิศ
ก็จะยังคงอยู่ให้บริการประชาชนต่อไป

อะไร ๆ ที่เป็นของรัฐน่ะ ประสิทธิภาพต่ำ เพราะขาดทุนได้ ไม่ถูกกดดันให้ต้องพัฒนา
55 เอาระบบเก็บเงินมาใช้ แต่แกล้งหาไอ้ที่ไม่เวิร์กมาใช้ จะได้ยังคงมีกระเป๋าเก็บเงินต่อไป

แค่เมื่อวานวันเดียวที่ต้องพึ่งพารถเมล์

ถึงกลับต้องมาเขียนกระทู้ยืดยาว

ขอระบายแบบประชดหน่อยเถอะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ