เรื่องสั้นปิดท้ายของวีคนี้ เป็นเรื่องราวความรักที่สดใสและอบอุ่น เจือด้วยมิตรภาพระหว่างเพื่อน
อ่านแล้วทำให้รู้สึกดี อารมณ์ดี สำหรับกรรมการนะครับ เพื่อนพี่น้องก็ลองอ่านกันดู
จบแล้วก็ตัดเกรดกันตามอัธยาศัย แล้วก็ลองควานหาตัวคนเขียนดูครับ
โจนาธาน นั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็กตัวยาว ริมป้ายรถประจำทาง เขากระชับเสื้อโค้ทเก่าคร่ำคร่าให้กระชับตัว เมื่อรู้สึกถึงลมหนาวเยือกเย็นพัดมาจากทางเหนือ ผ่านอาคารบ้านเรือนและความทรงจำตึกเก่าแก่ของตัวเมือง อันบ่งบอกถึงความชราภาพเสื่อมถอยของสังคม สายตาจับมองมองไปยังถนน ซึ่งไม่มีอะไรแตกต่างจากวันเก่าก่อน
อุตสาหกรรม กำลังเข้าครอบงำความสงบสุขของเมือง บรรยากาศเงียบสงบของชุมชนถูกทำลายด้วยเสียงคำรามสะท้านของเครื่องจักรกลและควันพิษลอยปกคลุม ขณะที่ผู้คนมากมายหลายตาพากันเข้ามาจับจองพื้นที่ของตัวเมือง
กี่ปีแล้วนะ.. ที่เขามานั่งเก้าอี้ข้างถนนเก่าแก่ตัวนี้ ราวกับเป็นญาติสนิทคุ้นเคย พร้อมกับฮอทดอกไส้กรอกราคาถูก มันอาจผสมแป้งมากเกินไป ก็ช่างเถอะ... ไม่สำคัญอะไรทั้งนั้น เฝ้ามองผู้คนเดินผ่านไปมารอบกาย ราวกับเป็นหนึ่งเดียวของจักรวาลที่หยุดนิ่ง ไกลออกไปตัวอาคารทึบทึมไร้สีสัน แต่ก็บรรจุผู้คนและเรื่องราวมากมายจนบัดนี้
โจนาธารไม่ได้มองผู้คนเดินผ่านไปมา เขาไม่อยากรับรู้เรื่องราวของใครอื่นมากเกินไป ท่ามกลางแสงสลัวของยามเช้า เขายังคงเดินมานั่งม้ายาวตัวนี้มิได้ขาดทุกเช้า
นานเท่าไรแล้วนะ?
โจลีน....
ชีวิตนี้เขารอเธอเท่านั้น
กระป๋องเบียร์ราคาถูก โยนลงถังขยะ อย่างแม่นยำ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะทุกวันเขาทำเช่นนี้จนชาชิน วันนั้นโจลีนรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะพากัน ขึ้นรถโดยสาร ไปยังเมืองที่มีสวนสนุก โลกในฝันของเด็กๆ สองคนเกี่ยวเก้อยกันเที่ยวงาน ความฝันและความจริงมาบรรจบกัน คงจะมีความสุขเหลือเกิน
“นายรอฉันนะ...”
เขาจำน้ำเสียงและริมฝีปากเปื้อนไอศครีมของเธอได้ ไม่น่าเชื่อว่าลูกสาวเจ้าของโรงงานใหญ่ จะมาให้ความหวังกับลูกชายคนทำร้านซักรีด โจลีนเหมือนนางฟ้ามากกว่าจะเป็นมนุษย์เดินดิน
“สักวันหนึ่ง เราจะไปเที่ยวเมืองนั้นด้วยกัน เธอไปกับฉันได้ไหม” เธอเคยถามแบบนี้หลายครั้ง
“ได้สิ...ฉันจะรอเธอ”
เขาตอบอย่างมั่นใจ และหลังจากนั้นก็ทำตามสัญญาเสมอมา สัญญาคือสัญญา
วันหนึ่งโจนาธานและโจลีนจะไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง ไม่มีพ่อแม่คอยตวาด ไม่มีใครขัดขวาง ความฝันที่เวลาผ่านไปนานสักเพียงไหนก็ไม่เคยลืมเลือน วันหนึ่งจะพากันอกจากตัวเมืองอันเต็มไปด้วยมลพิษ ไปยังเมืองแห่งความฝันของเด็กๆ เมืองที่บริสุทธิ์และคงความฝันของเด็ก ๆ เอาไว้ได้เสมอ....ไม่สิ...มันอาจหมายถึงความฝันของผู้ใหญ่ด้วยก็ได้
สายลมเย็นพัดผ่าน สถานีวิทยุพยากรณ์ว่า อาจมีหิมะตกในวันนี้ โจนาธานไม่สนใจ เขาหยิบมวนบุหรี่ออกมาจากซอง ส่งเข้าริมฝีปาก มือขวาควานไฟแช็ค ตามความเคยชินกับการมานั่งรอทุกวัน แต่แล้วก็ชะงัก โจลีนไม่ชอบคนสูบบุหรี่
“อากาศในเมือง เป็นพิษมากพอแล้ว เธอยังจะเอาควันบุหรี่เข้าไปทำลายปอดอีกเหรอ” เธอว่า และเขาก็เห็นด้วย แต่ครั้งแรกที่เธอห้ามเขายังไม่เชื่อ
“อากาศในเมืองนี้ ก็เป็นพิษ พอ ๆ กับควันบุหรี่นั่นล่ะ”
เขาตอบ ขณะจุดบุหรี่ แต่โจลีนดึงบุหรี่อกจากปากของเขา โยนลงบนพื้น ก่อนใช้รองเท้าขยี้
“ทีนี้ เธอก็สูบไม่ได้ และเลิกซะ ไม่งั้นฉันจะไม่พูดกับเธอตลอดไป”
ไม่น่าเชื่อว่าว่าเขากลัวคำขู่นั้น และไม่เคยเลิก กระทั่งวันนี้ เพราะคิดว่า ตัวเขาเองทำอะไรเพื่อเธอ มากกว่านั้น
ปกติโจนาธานเป็นคนขี้กลัว ไม่เคยมีเรื่องกับใคร แต่วันที่โจลีนถูกหัวโจกนักเรียนรังแก เขาเข้าไปขัดขวางจนสุดชีวิต ถูกต่อยล้มลงหลายครั้งแต่กัดฟันลุกขึ้นมาได้ทุกครั้ง แน่นอนว่าเขาไม่มีทางต่อกรกับไทเลอร์ จอมอันธพาลประจำรุ่นได้ ไทเลอร์ตัวใหญ่แข็งแรง แต่...ไทเลอร์ไม่เคยเห็นใครถูกชกจนปากแตก เบ้าตาเขียวช้ำ ใบหน้าบวมบูด ถูกชกจนล้มแล้วล้มอีก แต่ยังลุกขึ้นมา เอ่ยปากขอให้คืนกระเป๋าของโจลีน ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากวันนั้น เขากับไทเลอร์กลับกลายเป็นเพื่อนกันได้ ไทเลอร์ไม่ได้กลัวฝีมือการชกต่อย แต่กลัวใจ...
สัญญาว่าจะไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน สักวัน... แล้วเมื่อไรวันนั้นจะมาถึง
อะไรทำให้คนเรารออยู่ได้ ความหวัง หรือความฝัน
โจนาธานถอนใจ กระชับเสื้อโค้ทแน่นเข้า อีกไม่นานหิมะคงโปรยปราย เขายืนขึ้นตั้งใจจะกลับบ้าน เมื่อการรอคอยครั้งนับไม่ถ้วน ไร้ความหวังตลอดมา
“โจ...”
เสียงใครบางคนเรียก เขาหันไปมอง แล้วต้องตะลึง โจลีนอยู่ในชุดสวยงามอบอุ่น สายตาของเธอไม่ต่างวันแรกที่เขาสบตา
“โจลีน...” เขาเรียกชื่อตามความเคยชิน อ้าปากจะพูดอะไรต่อ แต่โจลีนเอามือของเธอปิดปากเขาเอาไว้ พลางถามด้วยสายตาเป็นประกาย
“ไม่ต้องพูดอะไรเลย วันนี้เราจะไปเที่ยวงานสวนสนุกกัน เธอพร้อมไหม”
“แน่นอน...”. ฉันรอวันนี้มานานแล้ว.... ประโยคหลัง เขาไม่ได้เอื้อนเอยออกไป แต่โจลีนยิ้มอย่างเข้าใจ
“ฉันเป็นอิสระแล้ว” เธอบอก เขายิ้มรับ แต่ไม่ได้บอกว่าเขาอิสระนานแล้ว
“เมืองนั้น ยังอยู่อีกไหมนะ” เธอเปรยลอย ๆ ขณะฉุดแขนของเขาให้ลุกขึ้น รถโดยสารประจำทางคันหนึ่งวิ่งเลี้ยวมาจากทางโค้ง โจนาธานจำได้ดี เพียงแต่เขาไม่เคยก้าวขึ้นมาก่อน แม้จะรอคอยทุกวันก็ตาม
“มันยังอยู่”
เขาตอบสั้น กระชับมือของอีกฝ่าย ก้าวขึ้นรถประจำทาง ในที่สุดวันที่เขารอคอยก็เป็นจริง จะมีอะไรมีความสุขมากไปกว่า การได้ท่องเที่ยวไปกับความรักและความฝัน
ไทเลอร์มองเพื่อนเก่าทั้งสองจากกระจกมองหลัง โจนาธานและโจลีนอายุไม่ต่ำกว่าแปดสิบปีแล้ว ไม่ต่างจากตัวเขาเอง ทั้งสองเกาะกุมมือกันราวกับจะไม่มีวันปล่อย ไทเลอร์แน่ใจว่าแม้ร่างกายจะชราภาพ แต่หัวใจคนทั้งสองยังคงมีความสุขกับการไล่ตามความฝันของตัวเอง เพียงแต่คนเรามีความฝันและความหวัง วันหนึ่งปาฏิหาริย์อาจเกิดขึ้นได้
เขาเองก็มีความฝันเช่นกัน
ในเมืองที่ห่างไกล มีสวนสนุกที่ไม่เคยเสื่อมถอยไปตามวันเวลา มีเมืองและสวนสนุกอยู่จริง ๆ และวันนี้จะไม่มีใครเหงาและโดดเดี่ยวอีกต่อไป ไทเลอร์อารมณ์ดีจนอยากจะเปิดเพลงฟัง แต่เปลี่ยนใจเมื่อเห็นผู้โดยสารทั้งสองกำลังหลับไหล พร้อมรอยยิ้มแสนสุขใจ
"ไอ้บ้าเอ้ย..." ไทเลอร์หัวเราะให้กับเพื่อนสมัยเรียน
รถประจำทางคันเก่าแก่พอ ๆ กับคนขับ แต่ยังมีเรี่ยวแรงขับไล่ตามความฝันของแต่ละคน ไปจนสุดขอบฟ้า มุ่งหน้าไปยังเมืองที่มีสวนสนุกแห่งนั้นที่รออยู่ ณ สุดสายปลายฝัน
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
1. B-thirteen
2. Christian Trevelyan Grey
3. Chee River
4. GTW
5. kasareev
6. KTHc
7. ladylongleg
8. Lady Star 919
9. Luckard
10. Na(นะ)
11. peiNing
12. psycho_factory
13. Soul Master
14. Susisiri
15. Tantava
16. TOSHARE
17. turtle_cheesecake
18. WANG JIE
19. คีตมินทร์
20. จอมยุทธนักสืบ
21. ชายขอบคันนายาว
22. นลินมณี
23. ศรเขียว
24. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
25. รัชต์สารินท์
26. สวนดอก
27. อิสิ
28. น้องโจอี้ (สมาชิกหมายเลข 817884)
29. พวงดารา
30. มัศยวีร์
***
รายชื่อ อาจมีการเปลี่ยนแปลง เพิ่มเติม หรือเอาออกได้ ตลอดเวลา ^^
*** จะเฉลยถุงมือนี้ใน วันที่ 9 มิถุนายน 2561 (ภาพปริศนาจะวาง วันที่ 8 ครับ) ***
สโลแกนของเราคือ "เขียนเมื่ออยากเขียน แต่งเมื่ออยากแต่ง เล่นซ่อนหากันเมื่ออยากเล่น"
จัดไป ในแต่ละสัปดาห์ และสรุปผลคะแนนทุกครั้งที่เฉลย
ผู้ชนะที่ 1 และ/หรือ ผู้ที่ไม่มีใครทายถูก จะเข้ารอบรายการ THE GLOVES FINAL 2018 ตอนปลายปี ครับผม
THE WEEKLY GLOVES วีคที่ 23 เรื่องสั้น#48 "ความหวังและความฝัน" โดย ถุงมือ "เดียวดาย"
เรื่องสั้นปิดท้ายของวีคนี้ เป็นเรื่องราวความรักที่สดใสและอบอุ่น เจือด้วยมิตรภาพระหว่างเพื่อน
อ่านแล้วทำให้รู้สึกดี อารมณ์ดี สำหรับกรรมการนะครับ เพื่อนพี่น้องก็ลองอ่านกันดู
จบแล้วก็ตัดเกรดกันตามอัธยาศัย แล้วก็ลองควานหาตัวคนเขียนดูครับ
โจนาธาน นั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็กตัวยาว ริมป้ายรถประจำทาง เขากระชับเสื้อโค้ทเก่าคร่ำคร่าให้กระชับตัว เมื่อรู้สึกถึงลมหนาวเยือกเย็นพัดมาจากทางเหนือ ผ่านอาคารบ้านเรือนและความทรงจำตึกเก่าแก่ของตัวเมือง อันบ่งบอกถึงความชราภาพเสื่อมถอยของสังคม สายตาจับมองมองไปยังถนน ซึ่งไม่มีอะไรแตกต่างจากวันเก่าก่อน
อุตสาหกรรม กำลังเข้าครอบงำความสงบสุขของเมือง บรรยากาศเงียบสงบของชุมชนถูกทำลายด้วยเสียงคำรามสะท้านของเครื่องจักรกลและควันพิษลอยปกคลุม ขณะที่ผู้คนมากมายหลายตาพากันเข้ามาจับจองพื้นที่ของตัวเมือง
กี่ปีแล้วนะ.. ที่เขามานั่งเก้าอี้ข้างถนนเก่าแก่ตัวนี้ ราวกับเป็นญาติสนิทคุ้นเคย พร้อมกับฮอทดอกไส้กรอกราคาถูก มันอาจผสมแป้งมากเกินไป ก็ช่างเถอะ... ไม่สำคัญอะไรทั้งนั้น เฝ้ามองผู้คนเดินผ่านไปมารอบกาย ราวกับเป็นหนึ่งเดียวของจักรวาลที่หยุดนิ่ง ไกลออกไปตัวอาคารทึบทึมไร้สีสัน แต่ก็บรรจุผู้คนและเรื่องราวมากมายจนบัดนี้
โจนาธารไม่ได้มองผู้คนเดินผ่านไปมา เขาไม่อยากรับรู้เรื่องราวของใครอื่นมากเกินไป ท่ามกลางแสงสลัวของยามเช้า เขายังคงเดินมานั่งม้ายาวตัวนี้มิได้ขาดทุกเช้า
นานเท่าไรแล้วนะ?
โจลีน....ชีวิตนี้เขารอเธอเท่านั้น
กระป๋องเบียร์ราคาถูก โยนลงถังขยะ อย่างแม่นยำ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะทุกวันเขาทำเช่นนี้จนชาชิน วันนั้นโจลีนรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะพากัน ขึ้นรถโดยสาร ไปยังเมืองที่มีสวนสนุก โลกในฝันของเด็กๆ สองคนเกี่ยวเก้อยกันเที่ยวงาน ความฝันและความจริงมาบรรจบกัน คงจะมีความสุขเหลือเกิน
“นายรอฉันนะ...”
เขาจำน้ำเสียงและริมฝีปากเปื้อนไอศครีมของเธอได้ ไม่น่าเชื่อว่าลูกสาวเจ้าของโรงงานใหญ่ จะมาให้ความหวังกับลูกชายคนทำร้านซักรีด โจลีนเหมือนนางฟ้ามากกว่าจะเป็นมนุษย์เดินดิน
“สักวันหนึ่ง เราจะไปเที่ยวเมืองนั้นด้วยกัน เธอไปกับฉันได้ไหม” เธอเคยถามแบบนี้หลายครั้ง
“ได้สิ...ฉันจะรอเธอ”
เขาตอบอย่างมั่นใจ และหลังจากนั้นก็ทำตามสัญญาเสมอมา สัญญาคือสัญญา
วันหนึ่งโจนาธานและโจลีนจะไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง ไม่มีพ่อแม่คอยตวาด ไม่มีใครขัดขวาง ความฝันที่เวลาผ่านไปนานสักเพียงไหนก็ไม่เคยลืมเลือน วันหนึ่งจะพากันอกจากตัวเมืองอันเต็มไปด้วยมลพิษ ไปยังเมืองแห่งความฝันของเด็กๆ เมืองที่บริสุทธิ์และคงความฝันของเด็ก ๆ เอาไว้ได้เสมอ....ไม่สิ...มันอาจหมายถึงความฝันของผู้ใหญ่ด้วยก็ได้
สายลมเย็นพัดผ่าน สถานีวิทยุพยากรณ์ว่า อาจมีหิมะตกในวันนี้ โจนาธานไม่สนใจ เขาหยิบมวนบุหรี่ออกมาจากซอง ส่งเข้าริมฝีปาก มือขวาควานไฟแช็ค ตามความเคยชินกับการมานั่งรอทุกวัน แต่แล้วก็ชะงัก โจลีนไม่ชอบคนสูบบุหรี่
“อากาศในเมือง เป็นพิษมากพอแล้ว เธอยังจะเอาควันบุหรี่เข้าไปทำลายปอดอีกเหรอ” เธอว่า และเขาก็เห็นด้วย แต่ครั้งแรกที่เธอห้ามเขายังไม่เชื่อ
“อากาศในเมืองนี้ ก็เป็นพิษ พอ ๆ กับควันบุหรี่นั่นล่ะ”
เขาตอบ ขณะจุดบุหรี่ แต่โจลีนดึงบุหรี่อกจากปากของเขา โยนลงบนพื้น ก่อนใช้รองเท้าขยี้
“ทีนี้ เธอก็สูบไม่ได้ และเลิกซะ ไม่งั้นฉันจะไม่พูดกับเธอตลอดไป”
ไม่น่าเชื่อว่าว่าเขากลัวคำขู่นั้น และไม่เคยเลิก กระทั่งวันนี้ เพราะคิดว่า ตัวเขาเองทำอะไรเพื่อเธอ มากกว่านั้น
ปกติโจนาธานเป็นคนขี้กลัว ไม่เคยมีเรื่องกับใคร แต่วันที่โจลีนถูกหัวโจกนักเรียนรังแก เขาเข้าไปขัดขวางจนสุดชีวิต ถูกต่อยล้มลงหลายครั้งแต่กัดฟันลุกขึ้นมาได้ทุกครั้ง แน่นอนว่าเขาไม่มีทางต่อกรกับไทเลอร์ จอมอันธพาลประจำรุ่นได้ ไทเลอร์ตัวใหญ่แข็งแรง แต่...ไทเลอร์ไม่เคยเห็นใครถูกชกจนปากแตก เบ้าตาเขียวช้ำ ใบหน้าบวมบูด ถูกชกจนล้มแล้วล้มอีก แต่ยังลุกขึ้นมา เอ่ยปากขอให้คืนกระเป๋าของโจลีน ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากวันนั้น เขากับไทเลอร์กลับกลายเป็นเพื่อนกันได้ ไทเลอร์ไม่ได้กลัวฝีมือการชกต่อย แต่กลัวใจ...
สัญญาว่าจะไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน สักวัน... แล้วเมื่อไรวันนั้นจะมาถึง
อะไรทำให้คนเรารออยู่ได้ ความหวัง หรือความฝัน
โจนาธานถอนใจ กระชับเสื้อโค้ทแน่นเข้า อีกไม่นานหิมะคงโปรยปราย เขายืนขึ้นตั้งใจจะกลับบ้าน เมื่อการรอคอยครั้งนับไม่ถ้วน ไร้ความหวังตลอดมา
“โจ...”
เสียงใครบางคนเรียก เขาหันไปมอง แล้วต้องตะลึง โจลีนอยู่ในชุดสวยงามอบอุ่น สายตาของเธอไม่ต่างวันแรกที่เขาสบตา
“โจลีน...” เขาเรียกชื่อตามความเคยชิน อ้าปากจะพูดอะไรต่อ แต่โจลีนเอามือของเธอปิดปากเขาเอาไว้ พลางถามด้วยสายตาเป็นประกาย
“ไม่ต้องพูดอะไรเลย วันนี้เราจะไปเที่ยวงานสวนสนุกกัน เธอพร้อมไหม”
“แน่นอน...”. ฉันรอวันนี้มานานแล้ว.... ประโยคหลัง เขาไม่ได้เอื้อนเอยออกไป แต่โจลีนยิ้มอย่างเข้าใจ
“ฉันเป็นอิสระแล้ว” เธอบอก เขายิ้มรับ แต่ไม่ได้บอกว่าเขาอิสระนานแล้ว
“เมืองนั้น ยังอยู่อีกไหมนะ” เธอเปรยลอย ๆ ขณะฉุดแขนของเขาให้ลุกขึ้น รถโดยสารประจำทางคันหนึ่งวิ่งเลี้ยวมาจากทางโค้ง โจนาธานจำได้ดี เพียงแต่เขาไม่เคยก้าวขึ้นมาก่อน แม้จะรอคอยทุกวันก็ตาม
“มันยังอยู่”
เขาตอบสั้น กระชับมือของอีกฝ่าย ก้าวขึ้นรถประจำทาง ในที่สุดวันที่เขารอคอยก็เป็นจริง จะมีอะไรมีความสุขมากไปกว่า การได้ท่องเที่ยวไปกับความรักและความฝัน
ไทเลอร์มองเพื่อนเก่าทั้งสองจากกระจกมองหลัง โจนาธานและโจลีนอายุไม่ต่ำกว่าแปดสิบปีแล้ว ไม่ต่างจากตัวเขาเอง ทั้งสองเกาะกุมมือกันราวกับจะไม่มีวันปล่อย ไทเลอร์แน่ใจว่าแม้ร่างกายจะชราภาพ แต่หัวใจคนทั้งสองยังคงมีความสุขกับการไล่ตามความฝันของตัวเอง เพียงแต่คนเรามีความฝันและความหวัง วันหนึ่งปาฏิหาริย์อาจเกิดขึ้นได้
เขาเองก็มีความฝันเช่นกัน
ในเมืองที่ห่างไกล มีสวนสนุกที่ไม่เคยเสื่อมถอยไปตามวันเวลา มีเมืองและสวนสนุกอยู่จริง ๆ และวันนี้จะไม่มีใครเหงาและโดดเดี่ยวอีกต่อไป ไทเลอร์อารมณ์ดีจนอยากจะเปิดเพลงฟัง แต่เปลี่ยนใจเมื่อเห็นผู้โดยสารทั้งสองกำลังหลับไหล พร้อมรอยยิ้มแสนสุขใจ
"ไอ้บ้าเอ้ย..." ไทเลอร์หัวเราะให้กับเพื่อนสมัยเรียน
รถประจำทางคันเก่าแก่พอ ๆ กับคนขับ แต่ยังมีเรี่ยวแรงขับไล่ตามความฝันของแต่ละคน ไปจนสุดขอบฟ้า มุ่งหน้าไปยังเมืองที่มีสวนสนุกแห่งนั้นที่รออยู่ ณ สุดสายปลายฝัน
รายชื่อให้เลือกตอบครับ
1. B-thirteen
2. Christian Trevelyan Grey
3. Chee River
4. GTW
5. kasareev
6. KTHc
7. ladylongleg
8. Lady Star 919
9. Luckard
10. Na(นะ)
11. peiNing
12. psycho_factory
13. Soul Master
14. Susisiri
15. Tantava
16. TOSHARE
17. turtle_cheesecake
18. WANG JIE
19. คีตมินทร์
20. จอมยุทธนักสืบ
21. ชายขอบคันนายาว
22. นลินมณี
23. ศรเขียว
24. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
25. รัชต์สารินท์
26. สวนดอก
27. อิสิ
28. น้องโจอี้ (สมาชิกหมายเลข 817884)
29. พวงดารา
30. มัศยวีร์
*** รายชื่อ อาจมีการเปลี่ยนแปลง เพิ่มเติม หรือเอาออกได้ ตลอดเวลา ^^
*** จะเฉลยถุงมือนี้ใน วันที่ 9 มิถุนายน 2561 (ภาพปริศนาจะวาง วันที่ 8 ครับ) ***
สโลแกนของเราคือ "เขียนเมื่ออยากเขียน แต่งเมื่ออยากแต่ง เล่นซ่อนหากันเมื่ออยากเล่น"
จัดไป ในแต่ละสัปดาห์ และสรุปผลคะแนนทุกครั้งที่เฉลย
ผู้ชนะที่ 1 และ/หรือ ผู้ที่ไม่มีใครทายถูก จะเข้ารอบรายการ THE GLOVES FINAL 2018 ตอนปลายปี ครับผม