ผมกับแฟนคบกันมานานสักระยะหนึ่งแล้ว คือเราคบกันมีทะเลาะกันบ้างคือเรื่องธรรมดาของคนรักคู่รัก แต่แฟนผมเป็นคนอารมณ์ร้อนโมโหร้าย รุนแรงทุกๆอย่าง  ผมไม่ผิดก็ต้องผิดเป็นที่ลองรับอารมณ์เธอ แบบนี้เรื่อยมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็แล้วแต่ที่เธอจะหัวสุดๆ  ผมใจเย็นเขาสู้ทุกที แรกๆผมก็ใจร้อนแต่คบกันมาอ่อนได้ก็ยอมครับ เลยยอมมาตลอด พอยิ่งยอมเหมือนได้ใจรึป่าวไม่รู้ เธอเป็นแบบนี้ทุกที และสุดท้ายผมก็จะเป็นฝ่ายที่ยอมเธอตลอด เธอชอบลงไม้ลงมือทุกครั้ง ด่าทอด้วยคำแรงๆสุด ที่ทะเลาะเธอบอกเลิกผมทุกครั้งจนผมรู้สึกเหมือนเรา พูดเป็นเรื่องปกติและของตาย ผมไม่ทำร้ายร่างกายเธอครับเพราะผมไม่ทำคนที่ผมรัก ผมยอมเธอทุกอย่าง ไม่ว่าจะขออะไรผมเต็มที่ถึงไม่ได้ทุกอย่างแต่ก็ไม่ขัด เคยเลิกกันครั้งหนึ่งก็เหตุผลเดิมๆสุดท้ายเธอมาง้อเลิกไป2เดือนผมใจอ่อน และเธอก็เป็นแบบเดิม เธออ้างว่าเธอให้โอกาสผมทุกครั้งแต่ทุกครั้งที่ง้อบางเรื่องผมก้ไม่ได้ผิดแต่ก็ไม่อยากให้เธอหรือทะเลาะกับเธอแต่เหมือนเธอไม่เข้าใจ จนเรื่องที่เราแตกหักก็มาถึง ตรงวันครบรอบของเราพอดีแปะเลยครับ  เขาไปฝึกงาน ที่กทม. 3เดือน เราเรียนมหาลัยปีสุดท้ายแล้วครับ   ผมยอมรับน่ะผมงี่เง่าพอสมควรในบ้างครั้งแต่จะงี่เง่ามันก็มีเหตุของมัน คือเราไกลกันผมไม่ขอไรมากก็แค่คอลกัน 2-3 นาทีก็ยังดีหรือไม่ไปไหนก็บอกกล่าว แต่หลังๆเธอชอบเหวี่ยนสุดกำลังพูดถึง ผช คนอื่นเอามาเปรียบเทียบกับผมสาระพัด คนอยู่ไกลไม่ให้คิดมากก็บ้าแล้วผมรู้ว่าบางครั้งเรียกร้องความสนใจผมเข้าใจ แต่บ่อยไป  และกลับมาเปรียบเทียบหาเรื่องทะเลาะเราสาระพัด  หลังไปไหนไม่บอกเลย หมายถึงไปเที่ยว แล้วรู้อีกทีลงสตอรี่ไอจีไปกับ ผชคนนั้น เขาบอกไม่เป้นไรกันพี่ที่ทำงาน  และก้ว่าผมงี่เง่า สุดท้ายก้บอกว่าผมกับเธอเข้ากันไม่ได้ และเขาก็บอกหมดรักผมแล้ว เธอบอกว่าเธอไม่มีใคร หรือคบใคร เลย ผมเข้าใจเธออาจเบื่อ หรือเหนื่อยงาน จนเธอฝึกงานเสร็จ เป็นกำหนดที่เธอจะมาหาผมตามสัญญาไว้ มาที่เชียงใหม่แต่ก่อนหน้าเธอก็บอกไม่อยากมา จะมาทำไมก็คนอย่ากูหมดรักแล้วไปเธอ ผมอ้อนวอนขอทุกสิ่ง ผมเลยบอกเธอว่าถ้ามาเเล้วผมสัมผัสได้ว่าไม่รักกันจริงจะปล่อย เธอไป สุดท้ายเธอก็มาหาผม ผมทำทุกๆอย่างให้เหมือนเดิมที่เคยๆทำมา เธอก็พูดแรงด่าทอ บ้างเหวี่ยงตามนิสัยเธอ ผมเข้าใจตรนี้และรับได้น่ะครับและคิดมาตลอดว่าเธอเป็นคนปากร้ายพูดไปงั้น เลยเข้าใจ แต่มาถึงวัน ครบรอบเราเธอก็พูดขึ้นมาว่าเราไปต่อด้วยกันไม่ได้  จบแค่นี้เถอะหนา หมดรักแล้ว ผมถามทำไมหล่ะก่อนหน้าก็อยู่ด้วยกันดี เขาบอกเขาสงสารผมที่ทำไมก้ถนอมน้ำใจผม  เขาด่าผมแรงสารพัด จนเขาโมโหผมสุดเขายืนยันจะไปจนผมง้อสุดชีวิตเท่าที่ทำได้เขาก็จะไปอยู่เขาจ้องตาผมแล้วบอกว่าเขารังเกียจผมสารพัดทุกอย่าง ความรักความดีมันรวมกันไม่ได้ บอกผมไปเถอะ  เขาอยากอยู่คนเดียว ในที่สุดผมก้ปล่อยเธอไป กทม บ้านเธออยู่กทม   และที่ฝึกงานก็อยู่ กทม เธอก็กลับ ผมใจจะขาดทรมานสุดๆแต่เธอเลือกแล้ว ผ่านไปอาทิตย์ เธอกลับมาหาผมที่เชียงใหม่มาร้องไห้ขอโทษผม ทุกอย่างขอคืนดี ทำทุกอย่างเหมือนที่ผมเคยทำกับเขา ง้อผมสุดกำลัง สุดท้ายผมไม่อยากกลับไปแล้ว เธอนั่งเครื่องมาไกล ผมทำเกินไปไหมครับ เธอมาผมไปส่งเธอกลับทันที มันเกินไปไหมครับในสิ่งที่ผมทำ ผมเห็นใจเธอ เธอขอโอกาสผมอีกครั้ง แต่ผมก็กลัวเธอเป็นแบบเดิมครับ เพราะทุกครั้งที่ผมไม่ได้ผิดในสิ่งที่ทำเวลาเธอโมโหผมก็เป็นฝ่ายง้อเธอตลอดรั้งเธอ จนบางทีผมก็รู้สึกว่าผมเหนื่อยพอแล้ว แต่ที่จะถามคือเธอเป็นเหมือนผม ผมเป็นเหมือนเธอเราสลับกัน ระหว่างเดิน ทางไปสนามบินเธอพูดความรู้สึกทุกอย่าง เธอเศ้ราสุดๆเธอเคยเจอ ปกติเธอไม่เคยเป็นแบบนี้เธอเข้มแข็ง จนเธอต้องมาร้องอ้อนวอนผม ผมเลยถามทำไมวันนั้นเลือกที่จะไป เลยทันทีเธอบอกเธอแค่เกิดอาการเบื่อผมชั่วคราวแค่ต้องการเอาชนะผม แต่การกระทำมันยือยื้อมากนานเป็นเดือนกว่า แต่คำพูดที่เธอมาง้อมันต่างกัน หรือเธอเห็นความรู้สึกผมเป็นอะไร หรือนี้ มันคืออะไรผมงง สับสน ผมเห็นเธอตอนนี้ทรมานใจมาก ผมไม่เข้าใจผมควรทำไงดีครับ จะตัดเธอออกไปพร้อมเดินต่อ หรือ ให้โอกาสเธอ  ทั้งๆที่วันนั้นเธอเลือกที่จะไปแล้ว