ผมเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าที่จะจีบผู้หญิงเลย แต่ก็มีบ้างที่เจอคนที่ตัวเองชอบจริงๆ ก็จะเข้าไปชวนคุยบ้าง พยายามทำให้ตัวเองได้อยู่ใกล้ๆ เขา จนมีโอกาสได้คบ เคยมีแฟนนะครับ แต่ทุกครั้งที่มีแฟน ก็ไปกันไม่เคยรอดจะมีปัญหาเข้ามาแทรกกลางระหว่างเราเสมอทำให้ผมโดนบอกเลิกมาบ่อยมาก ยังไม่นับคนที่ผมพยายามเข้าไปคุยแล้วเฟลตั้งแต่แรกอีกนะ จนมาถึงวันหนึ่ง ผมมาฝึกงาน เป็นนิสิตฝึกงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง แล้วผมได้มีโอกาสพบกับพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ตรงสเป็คทุกอย่าง แต่ผมไม่กล้าเข้าไปคุย ไม่กล้ามอง จนผมถามตัวเองว่าทำไมถึงป๊อดขนาดนี้วะ จนผมได้รู้คำตอบว่า กำแพงจากความผิดหวังที่ผมเคยสร้างมันขึ้นมาทีละนิดนั้น ตอนนี้มันสูงเกินไปสูงจนผมไม่สามารถปีนข้ามมันได้อีกแล้ว ผมไม่กล้าแสดงความรู้สึกกับใครอีกแล้ว ต่อให้ผมจะอยากเดินเข้าหาเขามากเท่าไหร่ ผมก็ทำไม่ได้ ในใจมันกลัว มันกลัวที่จะต้องผิดหวังอีก กลัวที่จะต้องเฟลอีก แต่อีกใจผมก็รู้สึกแย่นะครับ ที่ทำได้แค่มอง แต่ไม่กล้าลองเข้าไปทัก เคยมีความคิดแบบนี้ในหัว ความคิดที่ว่าเขากับผมเราห่างกันเกินไปมั้ย ทั้งวุฒิภาวะ ทั้งหน้าที่การงาน ทั้งหน้าตา องค์ประกอบหลายอย่าง ทำให้ผมนิ่งเฉย และไม่กล้าทำอะไรเลย...
ผมควรทำไงดีครับ ผมไม่อยากต้องมานั่งเสียใจกับทุกครั้งที่ผมต้องพลาดมันไปโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
ช่วยแนะนำลูสเซอร์คนนี้ทีครับ