ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ

มีวันนึงเราตัดสินใจที่จะแบคแพคไปเที่ยว
แต่เราดันไปเจอคนคนหนึ่งซึ่งอันที่จริงแล้วเราเป็นคนที่ปลงกับความรักไปตั้งนานแล้ว

แต่พอได้มาเจอได้มารู้จักมันก็เป็นอะไรไม่รู้คิดถึงเค้าไม่หยุด
ปกติการไปเที่ยวต่างจังหวัดของเราแค่สามวันสองคืนวันที่สองเราก็เบื่อแล้ว
แต่ครั้งนี้เราไปเที่ยวถึงสี่วันแต่กลับไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่ยิ้มออกมา

มันอาจจะเป็นแค่ความหลงก็ได้มั้งคะ

แต่เขาก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นคนดีและไม่ฉวยโอกาส

แทบใส่ตรงสเป็คทุกอย่างเลยก็ว่าได้ เพียงแต่เค้าอยู่ไกลเหลือเกิน

มาถึงจุดนี้ตอนที่เครื่องบินกำลังจะออกจากสนามบินเราก็รู้แล้วล่ะค่ะว่าเราต้องตัดใจมันเป็นเพียงแค่ความหลง ที่เหมือนกับทุกๆครั้งที่เราต้องลืมหรือไม่ก็เก็บไว้เป็นความทรงจำดีดี

แต่ผ่านไปนานแล้วเราก็ยังลืมเขาไม่ได้สักที

ทุกคนเห็นว่าไงกันบ้างคะ

เรามีเพื่อนเราหลายคนที่มีรักระยะทางไกลแล้วเกิดการนอกใจเกิดขึ้นทั้งเพื่อนเรานอกใจเองและแฟนเพื่อนนอกใจเอง

เราจึงไม่เชื่อในความรักแบบนี้สักเท่าไหร่

บางคนอาจจะเห็นว่ามันอาจจะไม่ใช่ความรักเลยก็ได้... เรารู้ค่ะ

แต่เราแค่อยากรู้ความเห็นของเพื่อนเพื่อนว่าคิดยังไงเกี่ยวกับความรักระยะไกล

แต่การแค่คิดถึงใครสักคนแล้วมันมีความสุขได้แค่คิดถึงเราก็สุขใจแล้วใช่ไหมคะ

เค้าไม่ใช่ผู้ชายที่เอาใจเก่ง ตอบแชทตลอด รู้ใจ หรือคารมณ์ยอดเก่งไปซักทุกอย่าง

แต่เค้ามีหนึ่งอย่างที่ทำให้เราประทับใจ

คือรอยยิ้ม ความอ่อนโยน และการให้เกียรติของเขาที่มีต่อเราเวลาที่เราเจอกัน

ไม่แน่นะคะสักวันเราอาจจะย้ายไปอยู่ที่นั่นแล้วได้เจอกับเขาอีกครั้งหนึ่ง

หรือเค้าอาจจะย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพ...หรือเปล่านะ

รบกวนขอความเห็นด้วยค่ะ