เราชอบคนคนหนึ่งค่ะ ชอบมาประมาณ 9 ปีเเล้ว เขาเป็นเพื่อนห้องเดียวกับเราสมัยประถม จะหาว่าเเก่เเดดก็ได้ 5555 เเต่เราชอบเขามาตั้งเเต่ประถมจริงๆ เหมือน puppy love เเอบปลื้มเเบบเด็กๆเงี้ย เขาเป็นคนที่หน้าตาดี เรียนเก่ง ดูเหมือนิ่งๆเเต่จริงๆกวนตีนมากก ส่วนเราก็เป็นคนหน้าตาบ้านๆขี้อาย ไม่ค่อยพูด คนภายนอกจะมองว่าเราเรียบร้อยในระดับหนึ่งเลยเเหละ (เอาจริงๆคือไม่ใช่คนเรียบร้อยอะไรเลย ถ้าคนที่สนิทจะรู้ว่าเราเม้าเก่งมาก555) เรามีเพื่อนคนหนึ่งเป็นผู้ชาย เเทนด้วย ก เเล้วกันเนอะ คือเรากับ ก เป็นทั้งเพื่อนเเล้วก็ลูกพี่ลูกน้องกันโตด้วยกันมาตั้งเเต่เด็กจนเหมือนพี่น้องกันเลยก็ว่าได้ ตอนเเรกเรากับ ก อยู่คนละห้องกับ เขา(เรากับ ก อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดเลยตั้งเเต่เด็กยันโต)เเล้วตอนหลังก็ได้ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเขา เราก็เริ่มชอบเขาตั้งเเต่ตอนนั้น ด้วยความที่เขาเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกับ ก เเล้วเรากับ ก ก็ค่อนข้างจะสนิทกันมาก เเบบตอนเย็นเงี้ยก็กลับบ้านด้วยกันเพราะบ้านอยู่ข้างกันเราเลยพรอยสนิทกับเพื่อนผู้ชายในกลุ่ม ก ไปด้วย หนึ่งในนั้นก็คือคนที่เราเเอบชอบ ตอนเเรกเรากับเขาไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เเต่พอเรียนด้วยกันหลายๆปีเราก็สนิทกับเขามากขึ้น ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงที่ชอบเล่นเเรง 5555(นิสัยขัดกับลุคมาก) เลยทำให้เราค่อนข้างจะสนิทกับผู้ชายในกลุ่ม ก ทุกคน จนพอนานๆเข้ามันเหมือนเขาเริ่มมองเราเป็นเพื่อนคนหนึ่งมากขึ้นถึงไม่ได้สนิทกันมากเเต่เราเป็นเหมือนเพื่อนผู้หญิงที่เขาสนิทด้วยที่สุด ในขณะที่เราเองก็รู้สึกชอบเขามากขึ้นเลื่อยๆเเต่เพราะเรากับเพื่อนสนิทเราที่เป็นผู้หญิงอีกคนดันชอบเขาเหมือนกันเราเลยไม่กล้าบอก จนวันสุดท้ายที่จะจบป 6 เราตัดสินใจบอกชอบเขาไปเพราะเราอาจไม่ได้เจอเขาเเล้ว คือตอนั้นเรากับเขาย้าย รร ด้วยกันทั้งคู่ เเต่เอาเข้าจริงเรากลับไม่กล้าบอกเขาต่อหน้าเลยบอกในเเชทเเทนเเต่เขาก็ไม่ได้บอกว่ารู้สีกยังไงกับเรา เราเองก็ไม่กล้าถามเพราะเราก็ไม่ได้หวังอะไรมากกว่านั้น ส่วนหนึ่งคือรู้สีกว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ด้วยเเหละ เรากลัวว่าถ้าเราถามไปเเล้วเขาจะไม่คุยกับเราเหมือนเดิม ตอนนั้นเเบบมันกลัวไปหมด เเต่หลังจากนั้นเป็นช่วงปิดเทอม ป  6 กำลังเตรียมขึ้น ม1พอดี เรากับเขาก็ได้คุยกันบ่อยขึ้น เหมือนเขาพยายามจะเข้าหาเรามากขึ้น ตอนหลังเริ่มคุยกันทุกวันเเบบไปไหนมาไหนก็ถ่ายรูปส่งมาให้ดูตลอด จากที่ตอนเเรกไม่หวังอะไรเเต่ตอนหลังเริ่มหวังเเล้วซิ55555เราเลยตัดสินใจถามเขาว่าคิดยังไงกับเรากันเเน่ เเต่เขาบอกเราว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้นเรานอยด์มาก เหมือนที่ผ่านมาเรารู้สึกไปเองคนเดียว หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มเว้นระยะห่างจากเขามากขึ้นเพราะเรารู้ว่าเราเริ่มชอบเขามากกว่าเดิมเรากลัวตัวเองเจ็บ เเต่พอเราเลิกทักไปเขาก็ทักมาหาเราตลอด บางครั้งเขาก็ทำเหมือนรู้สึกอะไรกับเราเเต่บางครั้งก็ทำเหมือนเราเป็นเเค่เพื่อนทั่วไป คือตอนนั้นเรางงมากว่าเราอยู่ในจุดไหนกันเเน่ เเต่ก็เรายังคุยกันมาตลอดจนเปิดเทอมก็เริ่มคุยกันน้อยลงเพราะต่างคนก็ต่างเรียน ช่วงเเรกๆเขาก็ทักมาหาเราบ้าง เเต่พอช่วงหลังๆเหมือนเป็นเราคนเดียวที่อยากจะคุยกับเขา จนบางครั้งเราก็เริ่มไม่กล้าทักไปเพราะกลัวเขาจะลำคาน ตอนนั้นเราก็รู้สึกว่าควรจะตัดใจจากเขาได้เเล้ว จนนานๆเข้าเราก็เหมือนจะลืมเขาได้ เเต่พอเจอหน้าเขาทีไรเราก็ตัดใจไม่ได้ทุกที  (ชอบเจอกันที่ร้านหนังสือ) จนวันหนึ่งตอน ม 3 มั้งช่วงประมาณใกล้วันวาเลนไทน์เราบังเอิญไปเจอเขามากับ ก ที่ร้านหนังสือ (เขากับ ก ย้ายไปอยู่ รร เดียวกันเเล้วก็ก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม เรากับเขาเจอกันไม่บ่อยเเต่เจอกันที่ร้านหนังสือเเทบทุกครั้ง) ตอนนั้นเราเเบบดีใจมากเพราะไม่เจอกันนานเเล้ว จริงๆการจะเจอกันครั้งหนึ่งก็ไม่ได้ยากอะไรนะ เพราะเรากับเขาเรียนอยู่ใน รร ตัวเมืองเหมือนกัน รร ก็อยู่ไม่ได้ไกลกันมาก เเต่ด้วยความที่เราเป็นเด็กที่นอกจากร้านหนังสือ(ไปหานิยายอ่าน)ก็อยู่เเค่ที่บ้านกับ รร ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลยไม่ได้เจอกัน  พอมาเจอกันอีกทีเขาก็ทักเเล้วก็เล่นกับเราเหมือนเดิม ตอนนั้นเรารู้สึกว่าความรู้สึกที่เรามีให้เขามันกลับมาอีกครั้ง เหมือนลึกๆเเล้วเราไม่เคยลืมเขาได้จริงๆ เเต่เเล้วเราก็ต้องนกกว่าเดิมเพราะ ก มาเล่าให้เราฟังว่าวันนั้นที่เจอกันเขาไปซื้อดอกไม้ให้คนที่เขาชอบ (ก รู้ว่าเราชอบเขา รู้ก่อนที่เราจะบอกชอบเขาอีก เพราะเรากับ ก โตมาด้วยกันนางเลยดูออกว่าเรารู้สึกยังไง นางก็ถามเรา เราเองก็ไม่มีความลับกับ ก อยู่เเล้ว เเต่เราสั่งนางว่าห้ามบอกใคร นางก็ไม่เคยบอกใครเลย) ตอนนั้นเราเลยพยายามตัดใจจากเขาจริงจัง เพราะเขาเองก็คบกับคนที่เขาเอาดอกไม้ไปให้ ตอนนั้นคือเรารู้สึกเฟลมากเเบบไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน เพราะนอกจากเขาเราก็ไม่เคยชอบใครเลย หลังจากวันนั้นเราก็ไม่เคยทักหาเขาอีกเลยนอกจากตอนวันเกิดเขาเรารู้สึกว่าเราไม่เคยลืมเขาเลยเเม้จะไม่ได้อยู่ รร เดียวกันไม่ได้เจอหน้ากันหรือไม่ได้คุยกันเเล้วเเต่เราก็ยังชอบเขามาเลื่อยๆ จนช่วงเดือนเมษาที่ผ่านมาเขาทักมาถามเราว่าเราจะไปร้านหนังสือีกเมื่อไหร่ (เจอกันร้านหนังสือบ่อยจนรู้เเหล่ง 5555) ตอนนั้นคือดีใจมากเเบบเขาทักเรามาอะ  ยิ้มทั้งวันเลยจ้า เขาบอกเราว่าเขาจะฝากหนังสือมาให้เพื่อนเรา ตอนนั้นเราก็ไม่ได้อะไรจนมารู้อีกวันว่าเขาจีบเพื่อนเราอยู่จ้า เเล้วเราก็บ้าจี้ไปเอาหนังสือมาให้ด้วยนะ 555(มีน้ำตาซ้อนอยู่) ตอนนี้เราอยากตัดใจมาก มันทรมานนะกับคนรอ...รอทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เข้าใจความรู้สึกของคนที่ลืมเเฟนเกาไม่ได้เลยค่ะ มันเจ็บอย่างนี้นี่เอง หลายๆคนมักจะบอกว่าให้ตัดใจซะเถอะ.......ถ้าเราตัดใจได้เราคงทำไปนานเเล้วค่ะไม่ทนเจ็บมาจนถึงทุกวันนี้หรอก ใครมีวิธ๊ทำให้ลืมเขาได้ก็มาเเนะนำกันนะคะ หรือใครมีประสบการณ์มาก่อนก็มาเเชร์ๆกันได้ค่ะ ขอโทษด้วยที่เราอาจจะเวิ่นเว้อมากไปหน่อย
ปล.ตอนนี้เลิกเข้าร้านหนังสือโดยชิ้นเชิง อดอ่านนิยายไปตามระเบียบ 555