ฉันไม่คิดไม่ฝันเลยว่าความรักของฉันจะจบแบบ งงๆ คือฉันประสบอุบัติเหตุรถชนมีเลือดคลั่งใต้เหยื่อหุ้มสมองนอน ICU ได้ประมาณ 2 อาทิตย์ ฉันสลบไปไม่รู้สึกตัว ฉันตื่นมากับคำถาม หนูมาอยู่นี่ได้ไงคะ? ลืมตามาก็เจอแม่ เจอเพื่อนร่วมงานทุกๆคนญาติพี่น้องทุกคน ยกเว้นแฟนฉันที่คบมา8ปี หายแบบไร้ร่องรอย นี่ละคะคนที่รักเรามากที่สุดคือคนที่อยู่เคียงข้างเราในยามที่เราล้มป่วย จนทุกวันนี้มันทำให้ฉันเข็ดกับเรื่องความรัก มา1ปีละคะ จนฉันเฉยชา กับคนอื่นๆที่เข้ามา เพราะฉันกลัว ฉันคิดว่าฉันรักพ่อกับแม่ดีกว่า เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ฉัน เป็นคนซึมเศร้า ไม่ค่อยพูด เงียบๆ ทุกวันนี้ฉันหันมาจับกล้องถ่ายภาพ โดยใช้ภาพสะท้อนเล่าเรื่องราวต่างๆ ตอนนี้ฉันมีกล้องเป็นเพื่อนที่ดีคอยเก็บเรื่องราวต่างๆ บวกกับคำคมข้อคิดที่ฉันคิดเองแบ่งปันให้เพื่อนๆอ่าน ตอนนี้ไม่ใช่ว่าฉันปิดกลั้นตัวเอง แต่ฉันกำลังรอคนที่ใช่และก้าวเดินไปด้วยกันกับฉันอยู่ พร้อมที่จะเดินทางไปถ่ายรูปด้วยกันกับฉันอยู่นะคะ...