รักครั้งสุดท้ายกับความตายของผม





เคยมีคนบอกว่า ก่อนตาย เราจะเห็นภาพอดีตผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ  จริงหรือเท็จเรื่องนี้ผมไม่รู้  ไว้กลับมาจากตายเมื่อไหร่จะมายืนยันอีกที

เช้าวันนี้ ผมขับลัมโบกินี่รุ่นลิมิเต็ดจอดเทียบข้างกำแพงบ้านเธอ กะทำเซอรไพรส์ในวันเกิดเธอด้วยช่อดอกลิลลี่หุบเขา(Lilly of the valley) เหมือนกับที่มาร์กี้ใช้ในงานวันแต่งงาน  ราคาห้าหมื่นบาทถือว่าเป็นเงินเล็กน้อยมาก เมื่อเทียบกับความรักความจริงใจที่ผมมีให้เธอ  

ผมก้มลงมองช่อดอกไม้ในมืออีกครั้ง พลันอมยิ้ม นึกถึงความยากลำบากกว่าจะได้มันมา  ดอกไม้ชนิดนี้ต้องนำเข้าจากต่างประเทศเท่านั้น  ปลูกไม่ได้ จึงต้องเก็บจากในป่าลึก  ใช้คนเก็บประมาณสามสิบถึงห้าสิบคนเพื่อให้ได้จำนวนตามต้องการ  แล้วรีบส่งมาเมืองไทยภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง  เพื่อป้องกันดอกไม้ช้ำและร่วง จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องถอนเอารากมาด้วย  

เป็นที่รู้กันว่า ดอกไม้ชนิดนี้ พิเศษยิ่งกว่าดอกไม้ชนิดใดในโลก  แม้แต่เจ้าหญิงเคท มิเติลตัน หรือ คู่ของซงซง ซงจุงกิกับซองเฮเคียวเลือกใช้เช่นกันในวันแต่งงาน

ผมเงยหน้ามองฟ้าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ขอให้ลิลลี่หุบเขาซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนโยน ความนอบน้อม ส่งผลให้ผมและเธอโชคดีในเรื่องความรัก   ใช่แล้ว!!! วันนี้ผมจะขอเธอแต่งงาน

บ้านของเธออยู่ในหมู่บ้านโครงการเดอะพาลาสโซ่ พระรามสาม สุขสวัสดิ์ หลังละเกือบยี่สิบเจ็ดล้านบาท เคหาสน์หรูหราหลังคาสีน้ำตาลมะฮอกกานีเข้ากันได้ดีกับตัวบ้านสีครีมอมน้ำตาลแบบพาเมซานชีส  มีลูกเล่นตกแต่งด้วยขาวควันบุรีเป็นระยะอย่างมีจังหวะ ดูหรูหรา งดงาม ลงตัว

ผมคบกับเธอมาได้หนี่งปีแล้ว เธอเป็นแฟนที่น่ารัก  มีรอยยิ้มที่สดใสและเรือนร่างราวกับเทพธิดาตัวน้อยๆ

ใกล้ถึงประตูบ้าน  ผมใจเต้นแรงเป็นอย่างยิ่ง   ก้าวขาได้ไม่มั่นคงนัก เมื่อคิดถึงหน้าเธอ..ผู้เป็นที่รัก

ผมกดกริ่ง ก่อนที่อินเตอร์คอมจะดังเป็นคำถามว่า "ใครคะ"

ผมตอบกลับไปในทันที "มาพบน้องแยมครับ"

น่าแปลกผมใช้เวลายืนรอนานผิดปกติ ก่อนที่รีโมทประตูบ้านจะถูกกดแล้วค่อยๆเลื่อนออกจากกัน

คุณหญิงแม่เดินมาพร้อมกับน้องแยมซึ่งแต่งชุดสวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาในชีวิต ชุดสีขาวฟูฟ่อง  เหมาะจะเป็นเจ้าสาวผมที่สุด  แม้ผมเองจะอยู่ในทักซิโดสุดหล่อ แต่ก็อดไม่มั่นใจในตัวเองไม่ได้

ตาประสานตา  ใจประสานใจ  ผมมองหน้าคุณหญิงแม่แล้วเลยไปมองน้องแยมก่อนคุกเข่าแบบในหนังโรแมนติกฝรั่งแล้วเอ่ยออกมาว่า  "สุขสันต์วันเกิดน้องแยม แต่งงานกับผมเถิดนะครับ"

เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน รอบข้างบรรยากาศนิ่งสงัด  ไม่มีแม้กระทั่งสายลมพัดให้ดอกไม้ไหวติง

มือที่สวมแหวนเพชรประกายวูบวาบของคุณหญิงแม่ยื่นมารับช่อดอกไม้แทน ก่อนเธอจะอมยิ้มแล้วก้มตัวมาพูดกับผมว่า "ขอบใจจ้ะ  ดอกไม้สวยมาก  แต่ไว้น้องอามอายุพ้นสามขวบไปอีกนิดดีไหมคะ  แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันใหม่"

ผมเหลือบตามองไปทางน้องแยม เข้าใจดีว่าเธอเองก็คงผิดหวังเช่นเดียวกันกับผม  ความเจ็บปวดที่กลางใจจู่โจมจนผมสะท้าน  แต่ต้องพยายามฝืนไว้เพื่อไม่ให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา  ก่อนตอบว่า  "ก็ได้ครับ"

ผมเดินมาหยุดอยู่ที่ลัมโบกินี่รุ่นลิมิเต็ดสามล้อตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว  จากนั้นก็ทำหน้าเซ็งเป็ดกระโดดขึ้นคร่อมถีบกลับบ้านตัวเองที่ถัดไปสองหลังด้วยอาการหัวใจสลาย

นาทีนี้แม้จะมีชีวิตอยู่  แต่ภาพเรื่องราวในโรงเรียนเตรียมอนุบาลที่ผมกับน้องแยมโคจรมาเจอกันมันแจ่มชัดป็นฉากๆ  ไม่ว่าจะเป็นภาพผมจูงมือเธอเล่นกระดานลื่น ต่อด้วยแกว่งชิงช้า ผมยังได้ยินเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงของน้องแยมก้องอยู่ในหูยามที่ชิงช้าเหวี่ยงไปถึงจุดสูงสุด ภาพผมใช้ชายเสื้อเช็ดขี้มูกเยิ้มที่ใกล้จะหยดแหมะหล่นเข้าปากน้อง  และสุดท้ายภาพผมบอกรักเธอใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ที่โปรยกลีบสีชมพูพราว ราวกับจะร่วมแสดงความยินดีไปกับผมด้วย

หมดแล้ว...ความรักของเราถูกผู้ใหญ่กีดกันด้วยคำว่ายังไม่ถึงเวลา

ผมค่อยๆจูงเจ้าหนูสามล้อถีบที่ผมอุปโลกน์เป็นแลมโบกินี่รุ่นลิมิเต็ดไปเก็บในโรงรถ ใกล้กับจาร์กัวร์แท้แบบรถไฟฟ้าคันมินิ แต่มันเป็นอะไรไม่รู้ ล้อไม่ยอมหมุน จอดอยู่ข้างๆกัน

เสียงตะโกนอย่างคนกำลังโกรธจัดดังลั่นบ้าน "พ่อ แม่เห็นช่อลิลลี่หุบเขาที่ผมต้องใช้ในงานแต่งไหม  อย่าบอกนะว่าอามตัวแสบแอบหยิบเอาไปเล่น" ครับ..นั่นคือเสียงพี่ชายผมซึ่งกำลังจะไปโบสถ์เข้าพิธีแต่งงาน  ถ้าเจ้าสาวรู้ว่าช่อดอกไม้แสนแพงที่พี่ชายเตรียมไว้ให้ไม่มีอีกแล้ว ก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

แต่...คงใกล้เวลาตายจริงๆ ของผมแล้วล่ะครับ  ลาก่อน

คุณคงไม่ว่าผมแก่แดดหรอก  ใช่ไหมครับ


.....จบ.....

ถุงมือไฮโซ


---------------------------------------------------------------------------------------------------