แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูมี


              กริ๊งงงงงงงงงงง......เสียงโทรศัพท์ของหอครวญคราง  จนทำให้คนที่หลับอยู่ยื่นมือเปะปะไปรับสาย

"แอม..เรามาแล้วนะ "

ยุพากรอกเสียงมาตามสาย  

แอมเดินงัวเงียไปหยิบพวงกุญแจที่ห้อยคีย์การ์ดของหอไว้ด้วยออกมายืนริมระเบียง  

ยุพาเงยหน้าขึ้นทำปากพูดช้าๆแบบไม่มีเสียง

"อย่า...ให้...พลาด"  

โถยุพา...มือระดับนี้ไม่พลาดอยู่แล้ว   แอมคิดในใจ   แอมตั้งสติ  มองไปที่มือยุพา

จากระเบียงหอชั้นสองพวงกุญแจลอยหวือไปลงในอุ้งมือยุพาพอดิบพอดี  

แอมมักใช้วิธีนี้เสมอเวลาเพื่อนมาหาที่หอจะได้ไม่เสียเวลาเดินออกไปรับเพื่อน

แม้จะดูเสี่ยงและมักง่ายไปหน่อย..ก็เถอะ

          


                  ในขณะที่แอมหมุนตัวกำลังจะกลับเข้าห้อง แต่เกิดเอะใจอะไรบางอย่าง  "ใช่หรือเปล่าวะ"

เธอพึมพำกับตัวเอง  

แอมหวนกลับมาที่ระเบียงอีกครั้ง

พลางชะโงกสุดตัว เพ่งมองไปยังพื้นหญ้าที่ยุพายื่นเมื่อครู่ให้แน่ใจ

แกร๊กกกกก...เสียงยุพาไขกุญแจเดินเข้าห้องมาแล้ว

" แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู้ ยู "  

ยุพาแหกปากตะโกนเสียงดั่งสนั่นจนแอมต้องรีบเอามือไปตะครุบปิดปากเพื่อน

"ชู้วววว์  เบาๆหน่อย "  ยุพาพยักหน้าพลางเอาข้าวเหนียวปักเทียนกับหมูย่างยื่นให้แอม...

เซอร์ไพร์สมากคุณเพื่อน  แอมยิ้มหน้าบานรวมพลังลมปราณเป่าเทียนดังปู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  

แล้วพูดว่า"ขอบใจมากเพื่อน  ฝากห้องแป๊บ"

ว่าแล้วก็รีบใส่รองเท้าแตะวิ่งลงมาบริเวณที่ยุพายืนเมื่อสักครู่อย่างเร็วจี๋ ภาวนาในใจ  ขอให้ใช่อย่างที่เห็นเถอะ..เพี้ยง!!

          

        แฮ่กๆๆๆๆ  แอมหายใจถี่ๆหัวใจเต้นตุ้บตั้บด้วยความเหนื่อยผสมความตื่นเต้น  แอมหรี่ตาเพ่งมองไปที่วัตถุต้องสงสัย...

ยิ่งใกล้ก็ยิ่งแน่ใจว่าใช่แอมก้มลงเก็บแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงวิ่งกลับขึ้นห้องอย่างเร็วจี๋

          

       เมื่อมาถึงห้องแล้ว  แอมรีบเข้าห้องน้ำปิดประตู  เอาของสิ่งนั้นส่องกับแสงไฟ  

ของแท้!!!  แอมมั่นใจ แล้วจะบอกยุพาดีไหมนะ  

ถ้าบอก..ก็ต้องมีส่วนแบ่ง  ถึงยุพาจะเป็นเพื่อนรักก็เถอะ....เอาแบบนี้ดีกว่า  

แอมเดินยิ้มกริ่มออกจากประตูห้องน้ำ เดินตรงไปหายุพาซึ่งกำลังเคี้ยวข้าวเหนียวหมูย่างส่วนของตัวเองแก้มตุ่ย  

แอมยิ้มหวานให้เพื่อนแล้วพูดว่า "ยุพากินส่วนของฉันไปด้วยนะ"  

"อ้าวเฮ้ยยย...นั่นมันส่วนของแกและที่สำคัญฉันซื้อมาแฮปปี้เบิร์ดเดย์แกนะ"  ยุพาทำเสียงน้อยใจ

"น้ำใจของแกฉันรับไว้เรียบร้อยแล้ว  เหมือนเจ้าที่ไง  คนจุดธุปถวายของ พอธูปหมดก็ยกกลับไปกินได้"

"โอเค...ถึงตรรกกะของแกจะแหม่งๆแต่ฉันรับได้  ถ้าไม่แปลกก็ไม่ใช่แก  ฉันกินล่ะนะ"  

ซวบซาบๆๆๆๆ

ไม่นานนักข้าวเหนียวหมูย่างทั้งหมดก็อันตรธานหายไปอยู่ในท้องของยุพา  

"เฮ้ยยยจะเก้าโมงแล้ว  ฉันมีเรียน  ไปก่อนนะ  แล้วตอนบ่ายอย่าลืมเอาเลคเชอร์ไปคืนฉันด้วย"ยุพากำชับก่อนออกจากห้องไป



        แอมซึ่งแอบเก็บสีหน้าดีใจไว้ตั้งแต่เมื่อกี้ค่อยๆล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหยิบเอาสิ่งที่เก็บได้ขึ้นมา

"ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์นะคะ เป็นของขวัญวันเกิดที่ดี มากๆเลยค่ะ" แอมพึมพำกับตัวเอง
      

  
        ฮือๆๆๆๆๆ

แอมได้ยินเสียงร้องไห้ดังแว่วเข้ามาในห้อง  

เธอเดินออกไปที่ระเบียงเห็นภาพเด็กสาวคนหนึ่งกำลังง่วนหาบางสิ่งบางอย่างบนพื้นหญ้าบริเวณที่เธอพบเจ้าสิ่งนั้น  

แอมขมวดคิ้ว กัดเล็บ คิดในใจว่า คืน ไม่คืน คืน ไม่คืน  เอาวะ...แอมตัดสินใจเดินลงไปหาเด็กคนนั้น แม้มันจะทรมานใจมากก็เถอะ  

"น้องหาอะไรอยู่เหรอ"แอมถาม  

"แหวนทองค่ะ  เมื่อวานมาเล่นแบตแถวนี้  ไม่รู้ว่าเผลอทำตกไว้หรือเปล่า"เด็กสาวตอบเสียงเครือๆ  

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!

แอมกระตุกยิ้มมุมปาก ..พลางคลำสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้วยหัวใจพองโต  

เด็กคนนี้ไม่ใช่เจ้าของเดิม   ตอนนี้มันยังเป็นของเธออยู่

  "มา...พี่ช่วยหา" แอมพยายามสอดส่ายสายตามองหาแหวนทองตามที่น้องบอก  

จริงๆด้วย!!มีแหวนทองเกลี้ยงวงหนึ่งซุกอยู่ในพงหญ้า

  "นี่ใช่ของน้องหรือเปล่า"  

"โอ้ววว ใช่คะพี่  ฮือๆๆๆๆ  ดีใจที่สุดเลยนึกว่าจะหาไม่เจอซะแล้วขอบคุณค่ะพี่"  เด็กสาวพนมมือไหว้แอมก่อนจากไป



      แอมถอนหายใจอย่างโล่งอก  เธอเอามือคลำที่กระเป๋าใส่สิ่งนั้น อีกครั้ง..มันยังนอนสงบนิ่งอยู่ในกระเป๋าของเธอ

แอมรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

  หมับ....มีมือเย็นๆเอื้อมมาจับที่ไหล่แอมจนเธอสะดุ้งสุดตัว  

เมื่อหันกลับไปมองพบผู้หญิงคนหนึ่งหน้าซีดราวกระดาษ ถามเธอว่า  

"น้องอยู่แถวนี้เห็นแบงค์พันตกอยู่บ้างไหมคะ "

แอมอ้ำอึ้งพลางคิดในใจ นั่นไง...เจ้าของตัวจริงมาแล้ว  แอมถอนหายใจก่อนค่อยๆล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหยิบของขวัญ

ซึ่งเธอได้แต่ครอบครองเพียงชั่วขณะ

"ใช่นี่หรือเปล่าคะ" แอมส่งแบงค์พันให้สาวหน้าซีดคนนั้น  เธอรับไปพิจารณา "ไม่ใช่ค่ะ  ของพี่เลขท้ายลงด้วย99 "

แอมอ้าปากค้างรับแบงค์คืนมาอย่างแทบจะไม่เชื่อ...ถ้าเป็นเธอหากแบงค์พันหาย  

ต่อให้ไม่ใช่ใบเดียวกับที่หายเธอก็จะเก็บมันไว้เป็นของตัวเอง




ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไปแล้ว




แอมยังคงยืนนี่งที่เดิมค่อยๆบรรจงพับแบงค์เป็นสี่เหลี่ยมเล็กๆ....ใจเธอเริ่มทุ่มเถียงกันอย่างรุนแรง

แอมจะเก็บมันไว้ดีไหม

แอมแบมือ...มองดูแบงค์พันที่พับในมือ เธอถอนหายใจแล้วร้องเพลงเบาๆ" แฮปปี้เบิร์ดเดย์...ทู้..มี..."  

แอมตัดสินใจวางแบงค์พันนั้นไว้ที่เดิมแล้วเดินกลับห้อง

เธอไม่สนแล้วว่าแบงค์พันใบนั้นจะนำพาความสุขอีกหลายอย่างมาให้เธอได้ในวันเกิด

อาหารดีๆสักมื้อ  เสื้อใหม่อีกตัว แถมด้วยไปดูหนังไดโนเสาร์ซึ่งก่อนหน้านี้เธออยากดูใจจะขาด....

เอาเป็นว่าของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดคือการที่เธอตัดสินใจละวางความโลภ

ไม่อยากได้ในของที่เป็นของเธอ

แค่นี้....ก็พอแล้ว

      


             "ยินดีด้วยค่าาา" เสียงปรบมือดังกึกก้อง  ทีมงานแอบถ่ายโผล่ตัวออกมาจากที่ซ่อน      

"พวกเราซุ่มอยู่นานแล้วคิดไม่ถึงว่าน้องจะตัดสินใจวางแบงค์ที่เดิม  ทำไมละคะ"  

พิธีกรหน้าสวยถามเสียงใส "คือ..อยากทำในสิ่งที่ถูกต้องค่ะ" แอมตอบอย่างอายๆ

"คำตอบของน้องประทับใจจริงๆค่ะ  หายากมากๆถึงมากที่สุดเลยนะคะคนแบบนี้

และเพื่อเป็นรางวัลของคนดีทางรายการและสปอนเซอร์ขอมอบเงินจำนวนห้าพันบาทให้แก่น้อง" แอมตาโตอ้าปากค้าง

"อะไรนะคะพี่.."  แอมใช้มือหยิกแก้มตนเอง "ฝันไปแน่ๆ" แอมพึมพำ  

"ไม่ใช่ฝันค่ะ  รายการของเราต้องการสื่อให้ผู้ชมเห็นว่าคนทำดีย่อมได้ดี อ้อ..

พี่ได้ยินน้องร้องเพลงวันเกิดให้ตัวเองด้วย พวกเราทีมงาน...มาร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้น้องกัน "  

แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยูเสียงร้องเพลงวันเกิดดังกึกก้อง

แอมรู้สึกอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก  ใบหน้ารวมถึงหูแดงก่ำ


เพล้งงงงงงงงง!!!!!!  




เสียงจานตกพื้นแตกกระจายดังห่างจากจุดที่ทีมงานและแอมอยู่ไม่ไกลนักดังมา  ทำเอาทุกคนเงียบกริบ  


"โว้ยยยยยยย  คนกลับจากทำงานดึกๆดื่นๆ  กลางวันจะหลับจะนอน ส่งเสียงดังกันขนาดนี้บอกเลย..ไม่ปลื้มโว้ยยยยยยย"

สิ้นเสียงโวยวาย  ทุกคนก็แตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง

แอมวิ่งตื๋ออออขึ้นห้อง   กำซองที่ใส่เงินรางวัลไว้แน่น  

เมื่อเธอถึงห้อง  แอมรีบลงกลอนแน่นหนา แล้วแกะซองรางวัลมือสั่น  คุณพระ!!!!!!....

แอมหน้าซีดเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในซอง  เธอถึงกับทรุดไปกองกับพื้น  

แบงค์สีเทาห้าใบจริงๆ  แต่ทุกใบปั๊มตัวการ์ตูนแลบลิ้นปลิ้นตา...นี่มันแบงค์ปลอม!!!!

"มันจะดีเหรอพี่...น้องเค้าคงเสียใจแย่ วันเกิดทั้งทีมาเจอเรื่องแบบนี้ "  หนึ่งในทีมงานถามพิธีกรสาวระหว่างนั่งรถกลับสถานี

เขารู้ดีว่าสิ่งที่อยู่ในซองคืออะไร

พิธีกรสาวซึ่งเป็นเจ้าของรายการทำหน้าทองไม่รู้ร้อน... พลางพูดว่า "ไปกินสุกี้กัน  พี่เลี้ยงเอง"