ผมอายุ 22 เรียนอยู่ครับ ส่วนแฟนผม อายุ 41 ทำงานแล้วแล้ว


แฟนผมเคยมีครอบครัวแล้ว เลิกลากันไป ก่อนจะมาเจอผม เรารู้จักกันผ่าน line ประมาน 3 เดือน ไม่ได้ตั้งใจจะคบ แต่ด้วยความผูกพันธุ์ จนเกิดอาการหวงต่างๆ จนกระทั่งเปิดใจและคบกันครับ จนตอนนี้กำลังจะเข้าปีที่ 2 ครับ

ผมเข้าอยู่ในบ้านแฟน ตั้งแต่เดือนที่ 6 ที่คบกัน ทุกอย่างโอเคหมดครับ อ่านไปจะรู้สึกว่าผมคงมาแนวเกาะแฟนกินให้แฟนเลี้ยง แต่ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่า แฟนให้ผมไม่เคยรับ ไม่เคยเอ่ยปากขอ เงินวางแสนอยู่ครบแสน ผมไม่เคยแตะครับ แอบช่วยค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอินเตอร์เน็ต เพราะแฟนขอไม่ให้ยุ่ง ให้เหตุผลว่าเรายังไม่มีรายได้ เลยต้องแอบ งานบ้าน งานสวน งานครัว ทำแทนหมดครับ ไปทานข้าวข้างนอกผมชิงจ่ายก่อนเสมอเมื่อมีโอกาส

(ข้ามได้)
ผมมีความรู้สึกว่า ด้วยช่องว่างอายุ 19 ปี หน้าที่ ภาระ หนี้สิน สังคม ทุกอย่างต่างกันมาก และด้วยผมอายุแค่ 22 สังคมคงมองว่าเราเกาะแฟนกิน หรือจะแฟนที่ 41 คงจะโดนมองว่าเลี้ยงเด็ก กินเด็ก ด้วยเงิน ผมต้องการที่ลบคำดูถูกและค่านิยมของสัมคมตรงนี้ออกไป และทำทุกอย่างให้เป็นชีวิตคู่ปกติ ตรงนี้ผมคุยกับแฟนตั้งแต่เริ่มคบไว้ชัดเจน เลยไม่มีปัญหา ความคิดตรงนี้

ก่อนหน้าแฟนผมใช้ชีวิตอยู่กับแฟนเก่า 10 กว่าปีในบ้านนี้ ทุกอย่างที่เค้าร่วมกันสร้าง บ้าน รถ ตอนนี้กลับกลายเป็นภาระหนี้สินที่แฟนต้องแบกรับอยู่คนเดียว ผมก็แอบช่วยบ้างเท่าที่ช่วยได้ตามกำลัง

ณ ตอนนี้ผมพักอยู่แฟนที่บ้าน อย่างไม่เปิดเผย คนข้างบ้าน สังคม เพื่อน หรือแม้แต่ครอบครัวเราก็ไม่รู้เรื่องนี้ ซึ่งช่วงแรกๆ ผมมีความสุขกับสถานะแบบนี้มาก แต่พอช่วงหลังๆมานี้ผมกลับรู้สึกบางอย่าง จากบางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เช่น ญาติแฟน พ่อแม่ จะต่างจังหวัด จะตั้งใจมา หรือมาแบบกระทันหัน ผมก็ต้องรีบปลีกตัวออกไปจากบ้าน หรือแย่กว่านั้นต้องไปขอค้างห้องเพื่อนสนิท หากมีญาติจะทาพักที่บ้าน หรือครั้งล่าสุด ที่ผมนอนไม่สบายอยู่บ้าน แต่ญาติแฟนจะเข้ามาผมก็ต้องออกไป

ความรู้สึกผมมันเริ่มแย่ลง และเริ่มกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในระยะยาวของเรา แต่ในเรื่องของความรัก แฟนผมค่อยข้างเสมอต้นเสมอปลาย ตั้งแต่แรกที่รู้จักกัน ยังคงเส้นคงวาได้เสมอๆ หลายครั้งผมเก็บมาคิดคนเดียว จนมีความรู้สึกอยากเลิก (บางช่วงเวลา)

เราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้วครั้งหนึ่ง เป็นผมที่ชวนคุย แฟนก็บอกเค้ายังไม่พร้อมที่จะเปิดตัว ส่วนตัวผมเองก็ยังไม่พร้อมที่จะเปิดตัวกับครอบครัวเค้าเกมือนกัน เพราะหน้าที่การงานยังไม่มี

อีก2วันข้างหน้า น้องสาวแฟนจะเข้ามาอยู่ในบ้าน ผมเลยกังวลใจ ว่าคงไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนที่ผ่านมาอีก ก่อนหน้านี้น้องสาวแฟนจะย้ายเข้ามาอยู่ คืนก่อนน้องจะมาเรานอนกอดกันร้องไห้ทั้งคืนจนเช้า ก่อนจะเปลี่ยนใจไม่มา แต่ครั้งนี้คงมาแน่นอน

กระทู้ผมแค่อยากระบายครับ ไล่ให้ผมตั้งใจเรียนก่อนนี่ ขอร้องล่ะอย่ามาคอมเม้นเลยครับ ผมจะจบในเทอมหน้า ถ้าไม่ผิดพลาดผมเกียรตินิยมอันดับ1 ครับ ไม่ได้อวดแต่กำลังจะบอกว่าผมไม่ได้หลงแฟนแล้วทิ้งการเรียน แต่ความผูกพันธุ์มันทำให้ผมทรมานเมื่อต้องจากกันมากกว่า

ผมอยากจะรักษาอยากใช้ชีวิตกับคนๆนี้ครับ เค้ารับในตัวตนที่ผมเป็นได้ แม้ตอนผมโกรธเค้าก็พยามทำให้ผมยิ้มได้เสมอ ผมก็รักทุกอย่างในตัวตนเค้าเหมือนกันครับ ตั้งแต่คบกันไม่เคยมีคำหยาบออกมาเลย และเรื่องทะเลาะนับครั้งได้เลย

ผมจะจัดการกับความรู้สึกผมยังไงดี ให้ไปเรียนอย่างมีความสุข โดยไม่ต้องทรมานครับ

ขอบคุณที่เข้ามาฟังผมบ่นครับ