พอดีวันนี้เพื่อนสนิทผมมาบอกว่า มีรุ่นพี่ที่ทำงานเขาบอกว่า ผมเป็นคนดูหยิ่งๆนะ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาไม่ค่อยสนใจใครเลย ใครชวนไปไหนก็ชอบปฎิเสธ
ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะปกติผมเป็นคนพูดน้อย สังคมน้อย แต่นานเข้ามันเริ่มเยอะขึ้นจากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสี่ จนผมเริ่มอึดอัด ผมมักจะระบายเรื่องนี้ให้เพื่อนผมฟังเสมอ ที่จริงนิสัยที่ไม่ชอบให้ใครมาช่วยเหลือมันเกิดมาจากตอนเรียนมหาลัยผมนั่งอ่านหนังสือที่หอสมุดแล้วบังเอิญได้ยินโต๊ะข้างๆเค้าคุยโทรศัพท์ว่าเพื่อนโทรมาให้ออกไปรับหน่อยพอวางสายเพื่อนคนที่ต้องออกไปรับก็บ่นประมาณว่า"ไปรับทุกวัน เปลื่องค่าน้ำมัน และเสียเวลามาก"ที่จริงหยาบกว่านี้) แต่พอรับมาแล้วเจอกันทุกอย่างทำเหมือนเดิมราวว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นับตั้งแต่นั้นมาผมตั้งใจไว้ว่าถ้าผมไม่ลำบากจริงๆ ผมจะไม่ยอมของความช่วยเหลือใครเลย เพราะผมคิดว่าผมต้องพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด โดยไม่ให้ใครมาเดือดร้อนกับธุระของเรามากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แต่สุดท้าย ก็ยังมาโดนว่า เป็นคนหยิ่งอีก ผมละเหนื่อย
ปล. ผมไม่ใช่คนพูดจากขวานผ่าซากนะครับ คำเหล่านั้นผมใช้เฉพาะตอนทำงานเท่านั้น พอเลิกงานผมก็เป็นคนปกติที่ยิ้มง่ายสุภาพเหมือนคนทั่วไปแต่ก็ยังถูกมองว่าหยิ่งอยู่ดีต้องเป็นเพื่อนที่สนิทเท่านั้นถึงจะรู้ว่าไม่ได้หยิ่ง