ก่อนอื่นเลย จะเล่าก่อนเข้ามหาลัยนะคะฉันเป็นพวกเด็กกิจกรรมและเรียน ซึ่งผลการเรียนก็อยู่ในขั้นที่ดีไม่ได้แบบว่าฉลาดถึงเกรด 4.00 นะคะ คือเหตุการณ์มีอยู่ว่าฉันเป็นพวกที่ทำอะไรได้หลายๆอย่างและทำผลงานได้ดี พอเราเข้ามหาลัยมีกิจกรรมงานกลุ่มโดยในกลุ่มมีหลายคน ซึ่งหนึ่งในนั้นมักเป็นเพื่อนสนิทเราเวลาทำงานกลุ่มเราก็ทำพอเราแบ่งให้คนอื่นทำคือเขาทำไม่ได้ทำไม่เป็น คือทำไรไม่เป็นซักอย่าง คือเราก็หนักใจอ่ะนะอีกอย่างเป็นเพื่อนสนิทเราด้วย พอพูดตรงๆบางทีเขาก้ไม่ชอบ รุ้ใช่ไหมเด็กมหาลัยส่วนมากเห็นแก่ตัวมากถ้าคนนั้นไม่ใช่เพื่อนสนิทก็จะไม่ช่วย งานทุกชิ้นเป็นงานกลุ่มเราทำร่วมกันเหมือนเราต้องทำคนเดียวพอทำเสร็จคิดนะว่าถ้าใครไม่ทำไม่ใส่ชื่อพอเอาจริงๆสุดท้ายก็ต้องใส่ไปเพราะ คำว่า "เพื่อน" มันค้ำคอไงจะทำแบบนั้นก็ใจร้ายไป มีแต่เราที่เป็นที่พึ่งแก่พวกเขาเวลามีอะไรเรารับฟัง แต่เขามักแบบไม่ค่อยแคร์อยากทำไรทำ งานกลุ่มชิ้นที่ทำอาจารย์ไม่สนหรอกว่าใครทำ แต่คะแนนเท่าหมด แต่พอสอบจริงๆเราได้คะแนนน้อยกว่าพวกเขา เราก็อ่านหนังสือนะอ่านมากกว่าพวกเขาและข้อสอบเป็นข้อเขียน พวกเขาเขียนดีกว่าเราหรอทั้งๆที่งานส่งอาจารย์เขาไม่เคยทำ บางทีเราก็งง พออาจารย์บอกแนวข้อสอบเขามักขอเราไป เราก็ให้รู้ไหมในขณะที่คนอื่นอ่านหนังสือสอบ เรานั่งปั่นงานกลุ่ม3-4 วิชา แถมเป็นโปรเจ็คด้วยในบางวิชา คือมันโคตร อ่ะอารมณ์แบบเฟลสุดๆ คือพวกมันก็ถามแหละว่ามีอะไรให้ช่วยไหม พอเราบอกไปเขากลับทำไม่ได้ทำไม่เป็น ถ้างานกลุ่มที่เราทำไม่ใส่ชื่อเดี๋ยวก็มีเรื่อง แค่นี้ต้องบอกอาจารย์หรอบลาๆๆๆ คือเหนื่อยอ่ะ เราก็ต้องรีบปั่นวิชาที่สำคัญแล้วไปอ่านหนังสือ คือแทบไม่ได้นอนอ่ะ ชีวิตมหาลัยไม่ใช่ว่าสนุก มีเพื่อนดีก็ดีไป มีเพื่อนเลวก็ทำใจ ถามว่าพวกเขาดีไหมเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีแค่ในการคุย แต่ในการทำงานแย่ บางทีสิ่งที่เราทำอาจารย์ชมคนอื่นๆในกลุ่มโดยไม่ใช่เราเพื่อนก็ยิ้มดีใจ อืมมมกุก็ดีใจ ดีใจที่จารย์ชอบแต่เสียใจที่จารย์ดูคนไม่ออก เราไม่รู้นะสมัยนี้คบเพื่อนกันที่ตรงไหน เราชอบเพื่อนที่จริงใจแต่ไม่มี เพื่อนที่พร้อมจะสู้ไปกับเราจริงๆมันหายากนะ เพื่อนขออะไรเราทำให้ได้ เราขออะไรเขาทำให้ไม่ได้ สงสัยสิ่งที่เราขอมันมากเกินไป ถ้าตอนอยู่กับเพื่อนล่ะรู้สึกเฟลถ้ามันอ่านใจกูไดคงดี เอ้อออ ไม่รู้จะเป็นแบบนี้ถึงเมื่อไร เมื่อไรที่พวกเขาจะเข้าใจเราบ้าง ว่าโตแล้วนะ ทำตัวให้สมกับวัย เลิกเล่นเป็นเด็กๆได้ล่ะ แต่สิ่งที่พวกเขาทำกลับดูน่ารัก เราก็งงน่ารักตรงไหนโดดเรียน เที่ยว กิน นอน เอ้อ เขาไม่ต้องพยายามอะไรก็มีคนเ็นว่าดี บลาๆๆๆ ส่วนเราที่อยู่เบื้องหลังเป็นผู้ปิดทองหลังพระ ไม่มีใครเห็น ตอนเกรดออก เฟลหนักมาก เราได้น้อยกว่าพวกเขา ทั้งที่พวกเขาแทบไม่ทำอะไรเลย เราน้อยใจเราทำเพื่อใคร เราทำแล้วใครเห็นบ้าง เราพยายามมากแต่ไหนก็ไม่มีใครเห็น ฉันภาวนาว่า ถ้าจบไปเมื่อไปสมัครงานทำงานอย่ามองแค่เกรด เพราะเกรดมันได้ง่ายเกินไปสำหรับบางคน แต่อยากให้เขาพิจารณาในความสามารถการทำงานจริงๆ เพราะเกรดไม่ใช่ตัววัดความรู้เสมอไป เดี๋ยวนี้การทำงานถ้าไม่จบเกียรตินิยมก็หางานยากล่ะ อันนี้ที่เล่าคือสิ่งที่อยู่ในใจ เพราะคิดว่าบางทีมันลำเอียงไป อยากได้ความยุติธรรมตามความสามารถจริงๆ