สวัสดีครับ เข้าเรื่องเลยนะครับ แฟนผมมีเพื่อนผู้ชายเยอะมากครับ เยอะจนผมคิดว่ามันเกินไป ส่วนตัวผมเป็นคนที่ขี้หึงอยู่เเล้ว จนบางทีผมก็เริ่มรับไม่ได้เเล้วครับ มันเริ่มมาจากการที่ผมไปเเลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศครับ ก่อนไปผมจำได้ ว่าเธอให้ความสำคัญกับผมมากครับ เขาไม่เคยทำให้ผมต้องกังวลคิดมากเหมือนตอนนี้เลยครับ ก่อนผมไปผมให้เวลากับเธอแบบเต็มที่มากๆครับอยู่ด้วยกันทุกวันเท่าที่มีเวลา พอผมไปหลังจาก1เดือน เธอก็เริ่มไปคุยกับรุ่นพี่ของเขาที่ผมก็รู้จัก เขาก็เลยชวนกันไปเรียนที่สถาบันติวเเห่งหนึ่งครับ ทีนี้เเฟนผมก็เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มครับ เเละเขาเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันมากครับ เธอหลุดปากเผลอพูดออกมาว่า "เนี่ยนะเธอไม่เห็นจะมีซิกเเพคเหมือนท.(ชื่อเพื่อนของเธอคนหนึ่ง)" จากนั้นมันก็ทำให้รู้ว่าเธอเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันมาก พอเวลาผ่านไปเธอก็เเทบจะไม่ไปกับเพื่อนผู้หญิงเลยครับ เธอไปกับเพื่อนผู้หญิงเเค่ไม่กี่รอบ แถมจากที่มีเพื่อนผู้ชายเยอะอยู่เเล้วทำให้เวลาไปไหนเธอก็จะไปกับกลุ่มนี้ซึ่งมีผู้ชายประมาณ5-6คน และ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียว จนมันเริ่มมาหนักตอนที่เธอไปถ่ายรูปที่สวนสาธารณะ เธอบอกผมว่าไปกัน4คน โดยมีเพื่อนผู้หญิงของเธอคนหนึ่ง เเละผู้ชาย2คนหนึ่งในนั้นมีคนที่ชื่อท.(คนเดียวกับที่กล่าวในตอนเเรก) ซึ่งกลุ่มนี้ยังอายุไม่ถึง18 เลยไม่มีรถขับทำให้ ต้องเช่าจักรยาน เธอก็ไปเช่าจักรยาน เเละสิ่งที่ผมโกรธเเละรับไม่ได้อย่างมากคือการที่เธอไปซ้อนท้ายจักรยานคนที่ชื่อท. โดยเธออ้างว่าเธอขี่จักรยานไม่เป็น เเละเพื่อนผญอีกคนของเธอ ขี่ไม่แข็ง วันนั้นที่ผมรู้เรื่องผมซึมเลยครับร้องไห้หนักมากๆ ไปโรงเรียนเเบบไม่มีความสุขเลยครับ มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานมากครับ เเละที่หนักที่สุดจนผมคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักพอเอามากๆ คือการที่เธอไปดูหนังกับผู้ชาย2คน(มีคนที่ชื่อท.) เเละพอดูไปเรื่อยๆ คนที่ชื่อท.ก็ตกใจมาจับมือแฟนผม เเล้วทีนี้เธอก็บอกว่าเธอไม่รู้ตัวเลยจับมือเกือบประมาณ20นาที เเล้วเธอก็มาสารภาพกับผม ทำให้ผมรู้ว่าความลับมันไม่มีบนโลกจริงๆ เธอก็มาขอโทษผม ผมก็ให้อภัยเขาเเละก็บอกเขาว่าอย่าทำอีก เวลาผ่านมาพอก่อนผมกลับประมาณ1อาทิตย์ เธอบอกผมว่า เธอจะไปเที่ยวกับเเม่ห้ามโทรมานะ ผมก็ไว้ใจเขา ผมก็รอเธอจนประมาณ3ทุ่มมีเพื่อนผมไลน์มาบอกว่า เเฟนผมไปเดินอยู่กับผู้ชายคนอื่น ที่ชื่อซ. ตอนนั้นผมได้ยินผมตกใจมากครับ ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำได้ขนาดนี้ พอผมได้รับรู้ผมก็ทำตัวปกติไปก่อนครับ พอเธอกลับมาถึงบ้านผู้ก็โทรไปหาเธอเเละบอกว่าเธอเเน่ใจนะว่าไปกับเเม่ เเล้วเธอก็โกหกผมครับ เเล้วก็ทำเป็นหัวร้อนใส่ผม เเต่ผมก็รอเธอมาครับ จนเธอโทรมาบอกขอโทษ เเละพูดกับผมว่าเลิกกันเถอะ อยากให้เธอเจอคนที่ดีกว่านี้ โห ผมได้ยินผมนี่น้ำตาแตกเลยครับ ผมก็บอกขอร้องเธอว่าอย่าไป ตื้อไปประมาณเกือบครึ่งชมครับ กว่าเธอจะยอมผมคบต่อ และพอกลับไทย เนื่องจากผมและเธอยังอยู่ในช่วงของปิดเทอม เเละผมเก็บเงินจากที่ต่างประเทศ ได้ประมาณ50,000บาท ผมเลือกที่จะเอามาใช้กับเธอครับ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนไปกินอะไรผมออกให้หมดครับ เราไปเที่ยวด้วยกันทุกวันครับเเละวันไหนที่ผมไม่ไปหาเธอ เธอก็จะออกไปกับพวกผู้ชายเหล่านั้นครับ เพราะเธอคิดว่าพวกนั้นก็เป็นเพื่อน เเต่พอเปิดเทอมผมเรียนหนักมากครับเพราะผมจะเข้าหมอ ซึ่งมันต้องเรียนทุกวันครับยกเว้นวันอาทิตย์ มันเลยทำให้มีระยะห่าง ผมเลยพยายามคุยกับเธอเรื่องเพื่อนผู้ชาย ผมบอกเธอไปว่าลดๆลงมาหน่อยได้ไหม ไม่ไปดูหนังกับพวกผ็ชายได้ไหม เเต่สิ่งที่เธอตอบกลับมา ผมผิดหวังมากครับ เธอบอกว่าก็เเค่เพื่อน ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ผมก็ไปไม่ถูกครับสุดท้ายก็ต้องยอมไป เพราะเราก็ไม่ได้อยากมีปัญหาอะไรกับเธอ จนล่าสุดประมาณเกือบๆอาทิตย์ที่เเล้วเธอชวนเพื่อนเธอออกไปด้านนอกครับเพื่อนคนนี้ชื่อว่าก.เป็นเพื่อนของเธอที่ผมสนิทที่สุดเเล้วครับ ทีนี้เธอก็บอกว่าจะไปดูตารางเรียนกับพี่คนนี้เพราะปีนี้เธอม6เเล้ว ผมก็ขอไปด้วย เธอก็ให้ไป จนถึงวันครับ เธอก็คุยกับผมครับจนพี่เขาเดินเข้ามาในร้าน จากนั้นเธอก็ไม่คุยกับผมเลยครับ เธอทำเหมือนผมเป็นคนรับใช้เลยครับ เธอเเทบไม่เดินกับผมเลยครับ ไม่ว่าจะเลือกของหรืออะไรก็ตามไปถามพี่คนนั้นหมดเลยครับไม่สนใจผมเเม้เเต่นิดเลยขนาดขั้นให้ผมเดินคนเดียวเเล้วถือของให้ส่วนเธอก็ไปเดินกับพี่ผู้ชายคนนั้น2คนครับ ตอนนั้นผมหัวร้อนมาก ในใจมันโมโหเเต่ทำอะไรไม่ได้ เเต่วันนั้นผมก็โกรธเธอหนักมาก สุดท้ายก็หายเเล้วคืนดีกัน โดยที่ผมก็เป็นฝ่ายไปง้อด้วยเพราะถ้าผมไม่ง้อเธอก็จะบอกเลิกผมตลอดครับ จนวันนี้ เธอไปฟังเรื่องมหาลัยกับผมครับ พอมาวันนี้เธอทำหน้าบึ่งไม่ยิ้ม ดูไม่เเคร์อะไรทั้งนั้น จนผมก็ถามเธอว่าเธอเป็นอะไรเธอก็บอกไม่ได้เป็นไรเเค่ไม่สบาย เเต่ส่วนตัวผมคิดว่ามันใช่เเน่ๆ ผมเลยถามย้ำไปย้ำมาจนเหมือนเธอรำคาญ เธอก็หงุดหงิดใส่ผม ทีนี้พอผมพาเธอมานั่งเคลีย เธอบอกผมว่า ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกเลยว่าเธอเหมือนเป็นเเฟน เธอก็เหมือนเพื่อนคนหนึ่ง ที่สนิทมากๆ ทั้งๆที่ผมทุ่มเททุกอย่างทั้งเวลา ผมทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอมาตลอดเลยครับ ไม่ว่าเพื่อนจะนัดไปไหนผมก็เอาเธอมาเป็นอันดับเเรกครับ เเต่ผมรู้สึกว่าเธอไม่เคยเห็นผมเป็นที่1เลยครับเธอทำเหมือนผมเป็นหมาตัวหนึ่งที่เชื่อฟังเธอ เธอจะบอกเลิกผมทุกเวลาเลยครับเวลาที่ทะเลาะกันพอผมพูดไปตรงๆเธอก็รับไม่ได้ ผมไม่เข้าใจจริงเลยครับว่าผมควรเดินต่อไปยังไง เเละตอนนี้ก็มีท่าทีที่จะเริ่มออกห่างจากผมไปทุกวันเเล้วครับ ผมต้องร้องไห้ทุกวัน เสียใจทุกวัน ทุกๆวันหลังจากผมเรียนพิเศษเสร็จ(เลิกเรียน2ทุ่ม) เธอก็จะต้องไปคุยกับใครซักคนหนึ่ง ซึ่งทำให้ผมหนักใจมากๆครับ ตอนเรียนทำให้สมาธิหลุดบ่อยมาก มีคนเคยถามผมว่าทำไมไม่เลิก ผมก็ตอบไปครับ เพราะผมรักเขาครับ ต่อให้เขาผิดมากี่ที ผมก็ให้อภัยครับ ผมรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ผมจะรักไปคนเดียวจนเเต่งงานอ่ะครับ เเต่ไปๆมาๆทำไมเป็นเเบบนี้ได้ก็ไม่รู้ อีกอย่างนึงที่เป็นเหตุผลที่ผมไม่เลิกกับเธอเพราะผมคิกว่าถ้าผมเลิกไป ถึงอะไรๆมันจะดีขึ้นเเต่พอเวลาผ่านไปผมก็กลับมาคิดถึงเธออยู่ดี ต่อให้เธอทำผิดเธอก้ไม่ได้ผิดทุกเรื่อง เธอก็มีช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆถึงเเม้นานๆทีจะมีครั้ง สุดท้ายนี้ผมอยากเเก้ไขปัญหานี้อ่ะครับผมไม่อยากเลิกกับเธอ ผมควรเริ่มจากจุดไหนครับเพราะสิ่งเดียวที่ทำให้ทะเลาะคือเรื่องนี้เเหละครับ ถ้าผมกับเธอผ่านตรงนี้ไปได้ผมคงมีความสุขมากกว่าการเลิกกันอ่ะครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ