ตามหัวกระทู้ข้างบนเลยค่ะ ก่อนที่จะมาตั้งกระทู้นี้ได้ก็พยามค้นหาในกระทู้อื่นว่าพอมีลงบ้างป่าว วันนี้ก็เลยรวบรวมความกล้ามาเล่าให้ฟังกันค่ะ

เป็นเรื่องของ จขกท. เอง ตอนที่เรายังเรียนอยู่ม.ปลายเราแอบไปเผลอมีใจให้ครูที่ปรึกษาตัวเอง (เขาอายุ37)
ส่วนตัวเราเองรุ้สึกอยู่แล้วว่ามันผิดเหมือนกันแล้วเรื่องอายุต่างกันเราเองก็ยังงงมากกกทำไมถึงได้รุ้สึกแบบนั้น

แต่เราอ่ะรุ้สึกมีใจตั้งแต่วันเเรกที่ได้เจอเลยนะ(แล้วตอนนั้นจขกท.ก็ไม่มีใครด้วย) เราคุยกันมาเป็นปีเลยโดยที่ไม่ได้คบกัน

ตอนที่อยู่รร.ก็ไม่มีใครจับได้เลยว่าเรากับเขาคุยกันกินข้าวกันก็นั่งอยู่ในฝูงเพื่อนเยอะๆดูไม่มีพิรุธ5555 คือแบบ..มันอดทนมากเพราะตัวจขกท.เองเป็นหัวหน้าห้อง ก็ต้องเจอเขาบ่อยๆเวลาเจอหน้าก็จะเก็บอาการทุกอย่างเพื่อนจับไม่ได้อ่ะ ประมาณม.4เทอม2 เราก็สารภาพเลยว่าเรามีใจให้เขา(แบบว่าทนมากกแล้วอ่ะTT) เขาเองก็บอกว่ามีใจให้เราก็เลยตกลงคบกัน เขาบอกเราว่ารีบเรียนให้จบจะได้พอเปิดเผยได้ไม่อึดอัด ระหว่างที่เจอกันในรร.ก็ให้เราเก็บอาการให้ดีมันไม่ใช่สถานะที่สามารถเปิดเผยได้ เราก็เข้าใจทำได้มาตลอด (ไม่ใช่ว่าเราไม่เข้าใจเรื่อง จรรยาบรรณครูนะ แต่ความรักมันห้ามไม่ได้ยุที่เราจะเลือกเดินบ้างได้หรือป่าวเรื่องนี้)

เรารุ้สึกว่าตั้งแต่มีเขาเราก็เปลี่ยนแปลงตัวเองมาตลอดเลยตั้งแต่การเรียนจนถึงการวางตัวตอนที่เจอหน้ากันในรร.เจอก็ทักทายแบบครู นักเรียน การใช้ชีวิตปกติแบบมากๆๆๆ เราควบคุมทุกอย่างคือในใจเราก็คิดว่าถ้ามีใครรุ้คนที่เสียหายที่สุดก็เขา (ดูเราคิดสิ😢😢) พอเราขึ้นม.6 เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เขาบอกกับเราว่าจะย้ายที่สอนไปสอนต่างจังหวัดก่อนวันที่เขาจะไป1วัน เขาบอกว่าไม่กล้าจะบอกเรา(ช่วงนั้นกำลังจะสอบกลางเทอมได้) เรากินไม่ได้นอนไม่หลับไม่อ่านหนังสือเลย TT แต่เขาก็หาคำมาปลอบเราบอกกับเราว่าถ้าอยู่กันคนละรร. มันจะได้มีอะไรดีขึ้นบ้าง(แบบว่าพอจะเจอกันข้างนอกได้บ้าง ) เขาก็บอกกับเราว่าเมื่อไหร่ที่เราเรียนจบม.6 เราก็ไปต่อป.ตรี จังหวัดเดียวกะเขาเลย  เราเลยพอหายเศร้าใจบ้างหน่อย

จากตอนนั้นเขาย้ายไปเทอมกว่าๆก็ไม่เคยเจอเขาเลยต่างคนต่างทำหน้าทีตัวเองเวลาที่จะคุยกันก็มีแค่ก่อนนอนเราก็เศร้านะแบบทำไมไม่เหมือนคนอื่นบ้าง (โทรหาทุกวันไลน์หากันบ่อยๆ)จขกท.รู้สึกว่าการคบกันกับคนนี้ทำให้เราได้เรียนรุ้อะไรเยอะ ทั้งเวลางานของครูที่มันดูโคตรง่ายแต่จริงๆเบื้องหลังโคตรเหนื่อย จขกท.เป็นเด็กดีไปช่วยครูทำงานบ่อยๆแบบว่าอยากเจออ่ะ แค่เห็นหน้าก็ยังดีนะ😂😂

ตอนนี้ จขกท. เรียนจบแล้ว กำลังจะต่อป.ตรี( เราก็คบกันได้จะ3ปีแล้วโดยที่ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน รักษาระยะห่างกับสถานะหน้าที่ตัวเองได้ผ่านไปด้วยดี) แต่ปัญหาก็เกิดขึ้นตอนนี้คือ เราต้องเรียนต่อที่ครอบครัวเราให้เรียน โดยที่ย้ายไปเรียนต่อที่เดียวกับเขาไม่ได้ เราก็ท้อแท้กับความรัก มันก็จะสมหวังไม่สมหวัง เพราะที่ผ่านมาเราฝ่าอุปสรรคมาเยอะมาก (เราก็คิดว่าน่าจะพิสูทจ์อะไรได้บ้าง)  +กับที่เราไม่เคยได้แสดงความรักให้กันแบบคู่รักอื่นๆ(ทั้งที่อยากทำแต่มันขัดกับชีวิตเราาTT)มันก็ทำให้เราแอบกลัวเรื่องระยะเวลา ระยะทาง กลัวว่าสิ่งที่เราอดทนผ่านมาทั้งหมดมันจะพังไปTT

เราอยากให้คนที่เข้ามาอ่านแนะนำหน่อยว่ายังพอมีทางเดินระหว่างเรากับเขามั่ย ตอนนี้เราก็เรียนจบแล้วเราพอเปิดเผยบ้างได้หรือยัง แล้วเราควรทำยังไงต่อ?

ความรักมันห้ามกันไม่ได้จริงๆนะ
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำตอบนะคะ

ปล.จขกท. พึ่งเคยเขียนกระทู้ครั้งแรกเลย