แต่ตัวเราไม่ได้อยากเลิก ครั้งนี้เขาก็คือแบบไม่อยากกลับไปเจอปัญหาเดิมๆอีกแล้ว เขาบอกไม่อยากทำและพยายามทำไรอีกแล้วในตอนนี้
เขาบอกว่าให้มันจบลงแค่ตรงนี้ จบทั้งที่ยังรู้สึกดีๆต่อกัน ดีกว่าไปเจอปัญหาข้างหน้าเรื่อยๆ
แต่เราก็พยายามอธิบาย ว่าปัญหามันเกิดจากอะไร เราควรแก้ตรงไหน เราก็พร้อมจะแก้
เขาก็บอกว่าเราเคยคุยกันมาหลายรอบแล้ว สุดท้ายก็ทำไม่ได้ มีแต่บั่นทอน เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าทะเลาะกันบ่อยแค่ไหน
ดีกว่าเมื่อก่อนยังไงเขาไม่รู้ แต่ที่รู้ตอนนี้เขาตัดสินใจทบทวนดีแล้วว่ามันไม่โอเค แต่เขายังอยากให้เรามีอยู่ในชีวิต
การที่ไม่ต้องเป็นแฟนกัน เป็นเพื่อนกันดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาลำบากใจและทะเลาะกันอีก

เขาบอกว่าเขายังรักอยู่ เราคือแฟนที่ดี เราก็คุยกันทุกๆอย่าง พอมันถึงจุดที่จะไม่มีกันแล้วอ่ะ มันก็ทบทวนตัวเองจนเห็นว่า
เรื่องราวดีๆมันก็มีอยู่เยอะไปหมด เราให้เวลาอยู่ด้วยกัน โดยที่ไม่ทะเลาะหรือเถียงไรกันเลย ต่างรับฟังกัน ถามกันว่าไม่ชอบตรงไหนของกันและกันบ้าง
ชอบตรงไหนของกันและกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆ สงสัยว่าที่ผ่านมาทำไมเราไม่รับฟังกันแบบนี้
แต่ยังไงเขาก็ไม่กลับมา55555 เขาบอก ณ ตอนนี้ เขาไม่กลับ ในอนาคตเขาไม่รู้ และตอนที่เราจะย้ายของออกจากหอเขาก็ร้องไห้ เราก็ร้องไห้

มันเจ็บปวดทั้งคู่ ต่างคนต่างกลัว พอเราบอกจะรอ เขาก็บอกกลัวทำเราเสียใจในวันข้างหน้าถ้าเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว
พอเราบอกจะตัดใจ เขาก็ยินดีแต่ก็กลัวว่าวันนึงเขาอยากกลับมาหากันแล้วเราไม่เหมือนเดิม

เราไม่รุ้จะทำยังไง เราอยู่ก็เอาแต่ขอให้เขากลับมา หรือถ้าเราไป เราก็ทำใจไม่ได้ กระวนกระวายใจไปหมด เจ็บไปทุกทางเลย

เราควรถอยให้ต่างคนต่างทบทวนใช่มั้ย? หรือเราควรทำตามใจตัวเอง คิดถึงก็ไปหา อยากคุยก็ทักไป อยากง้อก็ง้อให้ถึงที่สุด