คือเรากับแฟนคบกันมาได้สี่ปีแล้วแต่เป็นสี่ปีที่ปรับจูนกันมาตลอดรักๆเลิกๆงอนๆนอยส์ๆ
แต่ก็ไม่ได้มีใครมาแทรกทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราจะเป็นฝ่ายง้อตลอดและเป็นคนเดินไปหาเขาทุกครั้ง
เพราะเราสองคนทำงานอยู่ที่เดียวกันแต่คนละแผนกเช้าย่ายจ่ายไปกินข้าวด้วยกันเย็นเราไปส่งเขา
ที่ป้ายรถเมล์ทุกครั้ง แต่แฟนเราเป็นคนที่ชอบงอแงไม่ชอบให้เราเป็นคนอัธยาศัยดีไม่ให้พิเศษกับใคร
มากกว่าตัวเขาเองกับเพื่อนก็จะไม่ค่อยให้ไป เราด้วยความที่นิสัยเราเป็นแบบนี้ก็สิ่งไหนพอปรับได้ปรับปรับไม่ได้ก็ทำ
เพราะเราเป็นคนที่ไม่อยากคิดอะไรเยอะ แค่เหนื่อยกับงานกับสังคมที่ทำงาน สิ่งต่างๆรอบตัว
ก็เหนื่อยพอแล้ว เขาชอบว่าเราไม่ใส่ใจสนใจเขาทั้งๆที่เราก็ทำเต็มที่แล้วแต่อาจคงไม่ดีพอ เราทะเลาะกันก่อนวันเกิดของฉัน
ก็เลยบอกเขาว่าวันเกิดปีนี้เราไม่ขออะไรหรอกเราขอแค่อิสรภาพเราคืนมาพอเราอยู่คนเดียวได้ล่ะ เรารู้นะว่าเป็นคำพูดที่แรง
แต่เขาก็ดีนะยอมให้แม้ตอนแรกจะไม่ยอมแต่เราสองคนมีแต่ความรัก ขาดความเข้าใจกันเราสองคนไม่ได้หมดรักกันหรอก
แต่เวลาของความรักมันหมดลงแค่นั้นเอง เดินต่อไปกันไม่ได้ ยิ่งทำงานที่เดียวกันยิ่งทรมาน จากคนเคยรักกลายเป็นคนไม่รู้จักกัน
เจ็บจนไม่เข้าใจ ใครเคยเป็นบ้าง ปล.ก็ขอให้เขาได้เจอคนดีๆและรักดีรักเขาจริง