ปัจจุบันเราอายุ34 ปีค่ะ มีลูก 1 คน เราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ เรามีน้องชาย1 คน เราเหลือแม่แค่คนเดียวค่ะ พ่อเราเสียไปตั้งแต่เรา 8 ขวบ แม่เลี้ยงเรากับน้องมาเอง พอพ่อเสียแม่ก็ไม่เคยพาเราไปหาปู่ย่าหรือญาติๆทางฝั่งพ่อเลย ตั้งแต่นั้นมาเราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพี่ป้าน้าอาทางพ่อเราเป็นใคร เราจะมีกันอยู่แค่3 คน แม่เรามีพี่น้องที่ยังเหลืออยู่4 คนค่ะ แต่หลังจากที่ตากับยายเสีย แม่ก็ไม่เคยติดต่อพี่น้องเค้าอีกเลยค่ะ ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป เราก็ไม่รู้ว่าญาติเราอยู่ที่ไหนกันบ้าง ปัจจุบันนี้เรากับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะค่ะ เนื่องจากเหตุผลบางประการค่ะ ส่วนน้องชายก็แยกย้ายไปมีครอบครัวของเค้าไม่ค่อยได้ติดต่อกัน นานๆทีจะโทรหาเมื่อมีเรื่องเดือดร้อนมาค่ะ ทั้งๆที่อยู่ใกล้ๆกันนะค่ะ ส่วนแม่ถ้าวันไหนที่ทะเลาะกับเราคือผิดใจกันก็ต่างคนต่างเงียบหายค่ะ จนวันนึงเราจะติดต่อแม่ไปเอง เป็นแบบนี้มาตลอดค่ะ เวลาเทศกาลอะไรที่เค้ารวมญาติหรือมีสังสรรค์ปาร์ตี้กันเราไม่เคยมีโมเม้นท์นั้นเลยค่ะ อยู่แบบราบเรียบเงียบสงบมากกก จนเราคิดน้อยใจชะตาชีวิตตัวเองนะคะว่าเราไม่มีญาติพี่น้องกับเค้าบ้างเลยเหรอ ทำไมเวลาที่เราอยากปรึกษาผู้ใหญ่สักคนเราหาใครไม่ได้เลย ทุกอย่างต้องแก้ปัญหาเองหมด แม่กับเรางอลกันบ่อยมากค่ะ เค้ากับเราความคิดไม่เคยตรงกันสักเรื่องค่ะ คุยกันดีๆก็มีเรื่องให้เถียงกันผิดใจกันตลอด ถ้าไม่ได้งอลกันเวลาไปเที่ยวก็จะมีแค่เรากับแม่และลูกเราแค่ 3 คนแค่นี้เองค่ะ นานๆน้องชายจะเอาแฟนกับลูกเค้ามาเอี่ยว ชีวิตไม่เคยมีสีสันนั่งล้อมวงกินข้าวเหมือนบ้านอื่นเลยค่ะ ยิ่งถ้างอลกันอีกนี่ จบค่ะ หัวเดียวกระเทียมลีบจริงๆเลยค่ะ เราคิดมากไปเองหรือเปล่าคะ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ