สวัสดีค่ะ เป็นกระทู้แรกเลยผิดอะไรก็ขอโทษด้วยนะคะ

คือหนูมีคำถามค่ะ หนูอายุ18กำลังเข้าสู่มหาลัยปี1ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะคือบ้านหนูอยู่ไกลจากตัวเมืองมาก ร้านเกมร้านอินเตอร์เนตสำหรับทำงานก็ไม่มีถ้าจะทำงานก็ต้องออกมาที่ตลาดประจำอำเภอค่ะ คือหนูท้อมากเลยค่ะ พ่อแม่หนูชอบพูดซ้ำเติม ชอบพูดในทางที่ไม่ดี จนหนูไม่กล้าที่จะปรึกษาไม่กล้าพูด เวลาหนูจะออกมาทำรายงานหรืออกมากินหมู หรือนัดมากินอะไรกับเพื่อนก็แล้วแต่หนูจะต้องโกหกท่านตลอด ว่ามาทำงานคือเราอยากจะพูดความจริงกับเค้าสองคนนะว่า เดี๋ยวออกมาอย่างนู่นอย่างนี้ตรงๆ แต่มันทำไม่ได้ค่ะ ช่วงเสาร์อาทิตถ้าออกก็ออกได้9โมงถึง4โมงแต่ถ้าวันธรรมดาที่ไปเรียนก็ออก5โมงถึง1ทุ่มครึ่ง ลิมิตการออกจากบ้านกลางคืนได้เท่านี้จริงๆ เราก็เข้าใจนะว่าเราเป็นลูกผู้หญิง บ้านก็ไกลด้วย เค้าเป็นห่วงแต่เราก็อยากจะคุยกับเค้า พอเราโตขึ้นๆเราก็อยากจะบอกความจริงกับเค้า เวลาเค้าถามเราก็เริ่มๆบอกความจริงเขาเรื่อยๆแต่เค้าก็ยังคอยด่าว่าเรา บ้านหนูเวลาที่พ่อแม่พูดไม่เคยมีคำดีๆออกจากปากเลยค่ะ มีแต่คำหยาบ ยกตัวอย่างนะคะ เรามีแฟนตอนนั้นคบกันช่วงแรกๆเราเริ่มจัดฟันใหม่ๆด้วยค่ะ ปากเราแตกกินข้าวไม่ค่อยได้ เย๋นวันนั้นก็ออกมากินข้าวกับพ่อแม่ตามปกติ เราแสบปากมากค่ะเวลากินอะไร แม่พูดขึ้นมาเลยค่ะ ไปดูดปากมาไง เราเดือดมากเลยค่ะ ตอนนั้นไม่รู้ไปเอาความกล้าหาญที่ไหนมาสวนกลับไปว่า ก็คิดได้แต่แบบนี้ไง เราไม่เคยก้าวร้าวใส่ผู้ใหญ่เลยนะคะ แต่เหมือนเราโตขึ้นเราก็อึดอัดแล้วก็อยากจะพูดอะไรขึ้นมาสักทีนึง แล้วยกตัวอย่างอีกอันคะ มีช่วงนึงเราไม่ได้คุยกับใครเลย เฟสก็ไม่ได้เล่นแล้วเพิ่งกลับมาจากโรงเรียนก็ไปล้างจานหุงข้าวตามปกติพ่อเราเรียกเราแต่เราไม่ได้ยินเพราะเสียงน้ำล้างจานมันดังมาก เค้าก็เข้ามาว่าเราเลยค่ะ ว่าเรียกแล้วทำไมไม่มา ทีเรื่องผู้ชายนี่ริกๆตลอด แล้วก็ว่าเราว่า ร่าน ซึ่งแรงมากค่ะ ซึ่งเราไม่เคยมีเรื่องผู้ชายเลย ไม่เคยก้าวร้าว ถึงมีแฟนก็คบแค่แปปๆตามวัยรุ่น มีแฟนหรือคุยกับใครไม่เคยบอกพ่อกับแม่ค่ะ มีคนที่คบกันปัจจุบันนี่คนเดียวที่บอกแต่ก็ก็ไม่เคยพามาให้ดูนะคะ เพราะเรากลัวค่ะ อยากได้คำปรึกษามากเลยค่ะ อยากคุยกับท่านตอนนี้หนูแยกมาอยู่ในห้องคนเดียว ไม่เคยออกจากห้องค่ะ แทบจะไม่มีตัวตนในบ้าน หนูเครียดมากเลยค่ะ