เราอยู่กับคำว่า อิดำ มาตั้งแต่เด็ก เป็นคนผิวสีนี้มาโดยกรรมพันธ์ ไม่ได้ดำแดด ดำกร้านแต่อย่างใด

ตั้งแต่เด็กจนโต มีความรู้สึกน้อยใจพ่อ (พ่อไม่ค่อยอุ้ม) พ่อชอบเด็กน่ารักๆ ขาวๆ คือลูกคนอื่น ชมหมด แต่ลูกตัวเอง ไม่เคยจำได้ว่าพ่ออุ้ม (อาจจะรู้สึกไปเองมั้ง)
โตมา เราเป็นเด็กกิจกรรม รำเก่ง เป็นที่ยอมรับ แต่.....ไม่เคยโดนเลือก
รักครั้งแรก....ผู้ชายเปลี่ยนใจ ไปชอบคนที่ขาวกว่า
เคยโดนแซวว่าแอบชอบเพื่อน เพื่อนไม่โอเคที่โดนแซวกะเรา แต่โอเคที่จะโดนแซวกะคนอื่น (ที่ขาวกว่า)
โดนป้าข้างบ้านแซวตลอดเวลาตั้งแต่เด็ก ผิวแบบนี้ ต้องได้สามีฝรั่งแก่ๆ แน่ๆ สเปคฝรั่ง (เค้าดูถูกค่ะ ว่าเราไม่สวย ขาวเท่าลูกสาวเค้า แต่ป้าจะกลัวว่าเราจะได้สามีฝรั่งแล้วรวยมากๆ จนทุกวันนี้แกก็ยังเป็น)
เรียนมหาวิทยาลัย มีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชาย มันบอกไม่มีทางทำร้าย (แบบชู้สาว) อะไรกับแกแน่ๆ ถ้าเป็นคนอื่นว่าไปอย่าง แฟนมันขาวปานหยวกกล้วย แต่สุดท้ายมันกะเราก็แพ้ความใกล้ชิด สุดท้ายก็เลือกทำร้ายเรา เพราะมันรักแฟนมัน เลือกแฟนมัน (มารู้ทีหลังยิ่งเจ็บ ไม่ว่าจะยังไง มันก็ไม่มีวันเลือกเรา แฟนใหม่มันก็ยังคงขาวเหมือนเดิม)

ผ่านไปหลายปี ทำงานสายเซลล์ ก็ปรับโฉมตัวเองไปบ้าง ก็ถือว่าดีขึ้น แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนได้ คือสีผิวกรรมพันธ์ ต่อให้ทาครีม โบกมันเข้าไป มันก็ไม่ได้เปลี่ยนสีผิว คือมันก็ดูดีกว่าตอนเด็กนั่นแหล่ะ แต่ก็ถือว่า เป็นคนผิวเข้ม เรียกสีน้ำผึ้งเฉยๆ ไม่ได้ ต้องสีน้ำผึ้งเคี่ยวไฟเข้มๆ อยุ่ดี

แต่เราเลือกที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับความรัก ส่วนตัวชอบชายเอเชี่ยนมากกว่า แนวตี๋เข้ม แมนๆ ไม่สำอาง แต่ที่มาวอแว ก็มีแต่ฝรั่งจริงๆนั่นแหล่ะ  เอาจริงๆก็ไม่ได้รังเกียจหรอก แต่ว่า เราเป็นสาวเอเชี่ยนจ๋า ที่ไม่นิยมแต่งโป๊ ไม่ใช่สายเซ็กซี่  รักนวลสงวนตัว ไม่เอนจอยกับวัฒนธรรมฝรั่ง เอาว่าง่ายๆ เข้ากับฝรั่งไม่ค่อยได้ แล้วฝรั่งที่เจอก็แบบ....มือปลาหมึก หลงตัวเอง คิดว่าสาวไทยจะพุ่งเข้าใส่ แต่เราไม่ใช่ เลยแค่ผ่านไปผ่านมา

ล่าสุด ตำแหน่งหน้าที่การงานโตขึ้น แต่ก็ยังโสดดดดดดดดสนิท เงียบทั้งไทย จีน ฝรั่ง จนเจอคนๆนึง ซึ่งในใจก็แอบปลื้มหน่อยๆ แต่เราไม่กล้าคิดอะไรมากมายหรอก ด้วยหน้าที่การงาน ฐานะทางสังคมที่เขามาจากตระกูลที่ใครได้ยินนามสกุลก็ต้องรู้จัก และการเป็นเพื่อนร่วมงานกันเราก็ยังคงรักษาระยะห่าง ไม่เข้าไปใกล้ชิดมากมาย จนวันนึงมีโอกาสได้คุยกัน เรื่อง ผญ ของเจ้านาย (ที่เป็นฝรั่ง) เราก็ถามว่าคุณเคยเจอ แล้วเป็นยังไงบ้างคะ นางก็อ้ำๆอึ้งๆ ว่าก็ดี ก็หน้าตาโอเค แต่ผมไม่รู้จะบอกยังไง ก็ผิวคล้ายๆคุณ แต่พอดีผมไม่ชอบคนดำ ผมชอบขาว(ฉึกๆๆๆ นั่งกินข้าวด้วยกัน แต่เหมือนมีอะไรแทงไปถึงขั้วหัวใจ) นี่ได้แต่แหย่ไปขำๆ โอย เหมือนโดนว่ากลายๆ เลยค่ะคุณ (ขำนะ แต่น้ำตาตกใน ได้แต่ภาวนาในใจ อย่าเผลอตกเป็นของอิดำคนนี้หล่ะกัน T T)

ยังไม่ทันข้ามวัน ในออฟฟิศ มีเราเป็นผู้หญฺิงคนเดียว คุณข้างบนก็คุยขำๆกะลูกน้อง วิจารณ์ผู้หญิง ไอ้ลูกน้องเราก็ปากแบบ...อ่อ ไม่สวยอ่ะพี่ ผิวดำๆ เราก็แบบกระแอม โหย ว่า ผญ ผิวดำเลยหรอ เด่วเหอะ ดำๆนั่งอยู่ตรงนี้คนนึงนะ คุณข้างบนก็เลยแก้เก้อกะลูกน้องว่า ออ ผิวสีน้ำผึ้ง (เค้าอาจจะรู้ตัวแล้วว่าเรารู้สึกไม่โอเค)

ส่วนตัว เข้าใจนะคะ ว่าไทป์ผิวแบบเราเนี่ย ไม่ใช่แนว ผช เอเชี่ยน แต่ฝรั่งดูเครซี่ ส่วนตัวเราไม่ได้ชอบไทป์แบบฝรั่งอะไร ไม่ได้ฝักใฝ่ จะหาสามีฝรั่ง มีฝรั่งมาชอบอะเยอะมาก เยอะจนน่ารำคาญ ไม่ชอบนิสัยฝรั่ง (ที่เจออยู่ทุกวันนี้)

ถ้ามันไม่แมทซ์กะใครสักที ชีวิตนี้ก็ทำใจได้แล้วว่าคงขึ้นคาน แต่มาเจอค่านิยมแบบนี้แล้วมันเสียความมั่นใจมันทุกที