แฟนตอนก่อนรักกันมาก แน่นอนแหละครับ แรกรักอะไรก็ดี  ยิ่งโตเป็นผู้ใหญ่ยิ่งเจอปัญหา จริงๆต้องเรียกว่าทุกช่วงมนุษย์เราก็มีรอยต่อหมด  

เราทะเลาะกันบ้าง เครียดกันบ้างแต่สิ่งนิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือเราไม่ทิ้งกันเหมือนเกิดมาเป็นคู่กันและกัน อันนี้มโนไปเอง เพราะทุกอย่างนั้นเข้ากันได้หมดสิ่งหลักๆ

จนกระทั่งอีกฝ่ายเหมือนหมดใจ จากตัวเราเองที่ทำไม่ค่อยดีส่วนนึง เราก็พยายามปรับตัว แต่แฟนก็พาลตลอด อะไรก็โทษเรา
มาจับได้ที่หลังว่า แฟนไปมีคนอื่น สัมพันธ์ลึกซึ้ง   ผมนี่ไม่อยากจะเชื่อเลย  แฟนไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้น  ไว้ใจฝากมากคิดว่าไม่มีอะไรแต่แฟนก็โกหกหน้าตายตลอดเวลาหลายเดือน  บางครั้งยังกลับมาหาเราด้วยใบหน้าปกติเหมือนไม่ได้ทำอะไรมา

ตอนนี้เรื่องราวจบไปเวลาผ่านมาสักระยะแล้ว  ช่วงทำงานก็ไม่เครียดครับ แต่ตกดึกกับเช้าตรู่ที่เงียบและอยู่คนเดียวจะเริ่มรู้สึกว้าเหว่ จากมีคนคุยไม่ได้คุย  พาลนึกถึงตอนนี้เค้ากำลังทำอะไรกันอยู่      หลายครั้งบอกตัวเองทำใจได้แล้ว เค้าเป็นคนไม่ดี  แล้วคนอื่นของแฟนนี่ก็ไม่ใช่แค่คนเดียว คือไขว้มั่วไปหมด
จะเรียกว่ามั่วเลยก็ได้  ทั้งที่ตอนก่อนคือแฟนเป็นคนดีมาก อยู่ดัวยกันตลอด ไม่มีนอกลู่นอกทางตั้งหลายปี    ทำยังไงให้ไม่นึกถึงไม่หดหู่แบบนี้ดีครับ