เราตกงานมาได้ 2 ปีแล้ว  ไม่มีที่ไหนรับเราเลย เราสูมาตลอด แตรตอนนี้เราเริ่มท้อแล้ว ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไม เมื่อก่อนเราทำงานค่ะ เราช่วยเหลือที่บ้านได้เป็นอย่างดี แต่มาวันนึงมีเหตุให้เราต้องออกจากงาน หลังจากนั้นเราก็หางานทำตลอด แต่สุดท้ายไม่มีที้ไหนรับเราเค้าบอกด้วยเหตุผลของบุคลิคภาพ  แรกๆ เก็สู้นะคะ ทำให้เค้าเห็นว่าเราทำได้ แต่มาวันนี้เราเริ่มท้อ เรารู้สึกว่า เรา ทำให้ทั่บ้านลำบาก ที่ต้องคอยแบ่งเวินให้เราใช้ จากที่เมื่อก่อน เราเป็นฝ่ายให้เค้า ดูแลเค้า เราไม่ทำงาน เรารู้สึกไร้ค่าอ่ะ  เวลาที่เค้าเดือดร้อน เราไม่สามารถช่วยเค้าได้เหมือนแต่ก่อนเราเสียใจ เราท้อ เราหดหู่ เรารู้สึกว่า ถ้าเราไม่อยู่ เค้าอาจจะไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ เรารู้สึกไม่อยากอยู่ ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม โลกไม่น่าอยู่เลยตอนนี้  แต่ละคืนก็นอนไม่หลับ ทำให้เราเวียนหัว อาเจียน ต้องกินยา เแล้วเราถึงจะหลับ เพราะยาแก้เวียนหัว ทำให้ง่วงนอน เรากำลังเป็นโรคซึมเศร้าใช่ไหม