เคยซิ่วมาแล้วครั้งนึง
พอมาที่ใหม่เป็นที่ที่มาตรฐานต่ำลงมาอีก สมัยอยู่ปี1ก็มีเพื่อนเยอะดีแต่ผ่านไป1ปีเพื่อนเทียบโอนก็จบกันออกไปหมด พวกเพื่อนภาคปกติที่มีอยู่ก็น้อยมากบางคนก็มาบ้างไม่มาบ้าง ทยอยหายกันไปทีละคน จนตอนนี้ชั้นปีเราเหลือเราคนเดียวที่ไปเรียน ไม่มีเพื่อน นั่งเรียนคนเดียว มันเหงามันน่าเบื่อ ถ้าเรียนวิชารวมกับสาขาอื่นก็จะมีกลุ่มเพื่อนสนิทที่อยู่สาขาอื่นเป็นเพื่อนให้ได้พูดคุยได้ถามงานกันบ้าง แต่พอเรียนวิชาเอกที่เป็นของสาขาตัวเองมันว่างเปล่าไปหมด ไม่มีเพื่อนคอยให้คำปรึกษาหรือช่วยงานกันบางทีเรียนไม่รู้เรื่องอยากจะถามเพื่อนก็ไม่มีที่พึ่งให้ถาม จะถามอาจารย์ก็ยากเพราะอาจารย์บางคนเขาไม่ได้ใจดีอะไรขนาดนั้น
รู้สึกเคว้งมาก โดดเรียนบ่อยมาก(เฉพาะวิชาที่ไปนั่งเรียนคนเดียว จริงๆมีอีกสาขาเรียนร่วมกัน แต่ไม่ได้สนิทกัน สาขานั้นก็คนน้อยอยู่เห็นโผล่มาเรียน4-5 คนละเป็นผู้ชายเกือบทั้งหมด) รู้สึกไม่อยากเข้าเรียนเลย ตอนนี้เรากลายเป็นคนมีปัญหาไปแล้ว โดดบ่อยจนไม่กล้าไปสู้หน้าอาจารย์แล้ว จริงๆเราไม่ใช่คนแบบนี้ แต่บรรยากาศในห้องเรียนมันแย่มาก มันหดหู่ มันเหงา ว้าเหว่ ตัวคนเดียว เวลามีปัญหาเรื่องการเรียนก็อยากจะถามเพื่อนมากกว่าอาจารย์เพราะมันสบายใจกว่า ตอนปี1มาใหม่เพื่อนเยอะทำให้มีแรงผลักดันในการเรียนเข้าเรียนก่อนเวลาไปเรียนสม่ำเสมอ เกรดA เกือบทุกวิชา พอขั้นมาปี2 เพื่อนหนีหายหมด ต้องไปนั่งเรียนคนเดียวมันทำให้ไม่อยากไปเรียน เทอมก่อนก็รู้ตัวว่าตัวเองเกรดตกเยอะมาก แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นยัง 3.00 ขึ้นอยู่ แต่ก็คือแย่กว่าตอนแรกที่เริ่มเรียนมา
มาแรกๆอาจารย์เขามองเราดีมากมองว่าเป็นความหวังของสาขา แต่พอเราเริ่มมีปัญหาเกรดตกแล้วได้ยินอาจารย์ที่เขาฝากความหวังไว้กับเรามาพูดว่า ไม่นึกว่าจะเป็นแบบนี้ นึกว่าจะดีกว่านี้ มันทำให้เราเจ็บจี๊ดมากที่เราไม่สามารถแบกความหวังของอาจารย์ไว้ได้ หลังจากนั้นเราก็เริ่มมีความรู้สึกว่าไม่อยากไปเรียนแล้ว ไปก็นั่งเรียนคนเดียว เคยบ่นให้พ่อแม่ฟังว่าบรรยากาศในการเรียนเป็นยังไง ไปนั่งเรียนคนเดียว พ่อแม่ก็สงสารเรา แต่เราไม่กล้าบอกว่าอยากย้ายสาขาแล้ว ซิ่วก็ซิ่วมาแล้ว ถ้าต้องมาย้ายสาขาอีกเราก็เสียใจ พ่อแม่ก็จะเสียใจ ไหนจะญาติที่ค่อยจ้องรอเอาไปนินทาอีก มันกดดันหมดทุกทาง
ไม่รู้จะทำไงดี บรรยากาศในการเรียนมันไม่ไหวแล้วจริงๆ ไปเรียนแล้วรู้สึกทรมานจิตใจมาก แต่ถ้าเราย้ายสาขาไปอีกมันอาจจะทรมานจิตใจมากกว่านี้ก็ได้มันเหมือนเราไปทำลายความหวังของทุกคน นั่นมันจะทำให้เรายิ่งเสียใจที่สุดแล้วก็อาจจะเกลียดตัวเองไปเลยก็ได้
ทั้งชีวิตนี้เราร้องไห้ให้กับเรื่องเรียนแล้วก็ความรู้สึกของพ่อแม่มากที่สุดในชีวิตแล้ว
ไม่มีความสุขกับการเรียนมหาลัยเลย ท้อมาก ทำไงดี
พอมาที่ใหม่เป็นที่ที่มาตรฐานต่ำลงมาอีก สมัยอยู่ปี1ก็มีเพื่อนเยอะดีแต่ผ่านไป1ปีเพื่อนเทียบโอนก็จบกันออกไปหมด พวกเพื่อนภาคปกติที่มีอยู่ก็น้อยมากบางคนก็มาบ้างไม่มาบ้าง ทยอยหายกันไปทีละคน จนตอนนี้ชั้นปีเราเหลือเราคนเดียวที่ไปเรียน ไม่มีเพื่อน นั่งเรียนคนเดียว มันเหงามันน่าเบื่อ ถ้าเรียนวิชารวมกับสาขาอื่นก็จะมีกลุ่มเพื่อนสนิทที่อยู่สาขาอื่นเป็นเพื่อนให้ได้พูดคุยได้ถามงานกันบ้าง แต่พอเรียนวิชาเอกที่เป็นของสาขาตัวเองมันว่างเปล่าไปหมด ไม่มีเพื่อนคอยให้คำปรึกษาหรือช่วยงานกันบางทีเรียนไม่รู้เรื่องอยากจะถามเพื่อนก็ไม่มีที่พึ่งให้ถาม จะถามอาจารย์ก็ยากเพราะอาจารย์บางคนเขาไม่ได้ใจดีอะไรขนาดนั้น
รู้สึกเคว้งมาก โดดเรียนบ่อยมาก(เฉพาะวิชาที่ไปนั่งเรียนคนเดียว จริงๆมีอีกสาขาเรียนร่วมกัน แต่ไม่ได้สนิทกัน สาขานั้นก็คนน้อยอยู่เห็นโผล่มาเรียน4-5 คนละเป็นผู้ชายเกือบทั้งหมด) รู้สึกไม่อยากเข้าเรียนเลย ตอนนี้เรากลายเป็นคนมีปัญหาไปแล้ว โดดบ่อยจนไม่กล้าไปสู้หน้าอาจารย์แล้ว จริงๆเราไม่ใช่คนแบบนี้ แต่บรรยากาศในห้องเรียนมันแย่มาก มันหดหู่ มันเหงา ว้าเหว่ ตัวคนเดียว เวลามีปัญหาเรื่องการเรียนก็อยากจะถามเพื่อนมากกว่าอาจารย์เพราะมันสบายใจกว่า ตอนปี1มาใหม่เพื่อนเยอะทำให้มีแรงผลักดันในการเรียนเข้าเรียนก่อนเวลาไปเรียนสม่ำเสมอ เกรดA เกือบทุกวิชา พอขั้นมาปี2 เพื่อนหนีหายหมด ต้องไปนั่งเรียนคนเดียวมันทำให้ไม่อยากไปเรียน เทอมก่อนก็รู้ตัวว่าตัวเองเกรดตกเยอะมาก แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นยัง 3.00 ขึ้นอยู่ แต่ก็คือแย่กว่าตอนแรกที่เริ่มเรียนมา
มาแรกๆอาจารย์เขามองเราดีมากมองว่าเป็นความหวังของสาขา แต่พอเราเริ่มมีปัญหาเกรดตกแล้วได้ยินอาจารย์ที่เขาฝากความหวังไว้กับเรามาพูดว่า ไม่นึกว่าจะเป็นแบบนี้ นึกว่าจะดีกว่านี้ มันทำให้เราเจ็บจี๊ดมากที่เราไม่สามารถแบกความหวังของอาจารย์ไว้ได้ หลังจากนั้นเราก็เริ่มมีความรู้สึกว่าไม่อยากไปเรียนแล้ว ไปก็นั่งเรียนคนเดียว เคยบ่นให้พ่อแม่ฟังว่าบรรยากาศในการเรียนเป็นยังไง ไปนั่งเรียนคนเดียว พ่อแม่ก็สงสารเรา แต่เราไม่กล้าบอกว่าอยากย้ายสาขาแล้ว ซิ่วก็ซิ่วมาแล้ว ถ้าต้องมาย้ายสาขาอีกเราก็เสียใจ พ่อแม่ก็จะเสียใจ ไหนจะญาติที่ค่อยจ้องรอเอาไปนินทาอีก มันกดดันหมดทุกทาง
ไม่รู้จะทำไงดี บรรยากาศในการเรียนมันไม่ไหวแล้วจริงๆ ไปเรียนแล้วรู้สึกทรมานจิตใจมาก แต่ถ้าเราย้ายสาขาไปอีกมันอาจจะทรมานจิตใจมากกว่านี้ก็ได้มันเหมือนเราไปทำลายความหวังของทุกคน นั่นมันจะทำให้เรายิ่งเสียใจที่สุดแล้วก็อาจจะเกลียดตัวเองไปเลยก็ได้
ทั้งชีวิตนี้เราร้องไห้ให้กับเรื่องเรียนแล้วก็ความรู้สึกของพ่อแม่มากที่สุดในชีวิตแล้ว