ตอนนั้น ม.1 ในคาบแรกของวิชาคอม ครูก็สั่งให้บอกอีเมลของนักเรียนแต่ละคนมา เพื่อใช้สั่งงาน ผมยังไม่รู้จักอะไรในโลกออนไลน์เลย ก็งงอะดิว่าอีเมลล์คืออะไร คือยังพอรู้จักนะว่าใช้ส่งจดหมาย แต่ไม่เคยสมัคร
ตอนแรกผมกะจะเงียบ ๆ ทำเนียนไม่บอกไป เพราะไม่ความรู้อะไรเกี่ยวกับด้านนี้เลย แต่ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะ ครูจะเอาอีเมลล์ที่ได้รับมาจากนักเรียนแต่ละคน ขึ้นประจานในโปรเจคเตอร์หน้าห้อง ว่าชื่ออีเมลล์มันฮาแค่ไหน แน่นอนว่าชื่ออีเมลล์แต่ละคนฮามาก ผมดูเพลิน จนลืมคิดเรื่องที่จะค้นหาวิธีสมัครอีเมลล์จากกูเกิลซะเลย
และพอท้ายคาบ ครูก็พูดขู่ขึ้นมา ว่าถ้าใครไม่ส่งจะหักคะแนน ทำให้ผมนึกได้ แต่ก็สมัครไม่เป็น จะค้นกูเกิล ก็ไม่รู้ว่าคำไหน ค้นหลายครั้งก็ไม่เจอ
จนเมื่อเวลาบีบคั้นมาเรื่อย ๆ ผมจึงตัดสินโกหกสร้างที่อยู่อีเมลล์ปลอมขึ้นมา เพราะคิดว่าอีเมลล์ก็สามารถสมัครภายหลังได้ และครูก็ไม่ได้ตรวจสอบว่าเมลล์จริงหรือเปล่า แค่เอาชื่ออีเมลมาคุยให้ฮาเท่านั้น
ผมดูชื่ออีเมลล์ของเพื่อนที่ส่งไปก่อนหน้านั้น ว่ามันมีรูปแบบไหน และตัดสินใจใช้ชื่ออีเมลล์ที่ผมจำได้ถึงปัจจุบันนี้ (อายุ 25 ปี)

เหตุผลที่ผมใช้ชื่อนี้ เพราะ ตอนนั้นผมไม่อยากตั้งยาวมากเดี๋ยวจำไม่ได้ และเพื่อนในห้องผมเขานิยมใช้ thaimail กันเยอะมาก เพราะเองก็ไม่รู้หรอกว่า hotmail มันดังกว่า thaimail แต่เลือกตามความนิยม
เมื่อผมส่งไป แล้วอาจารย์ไปประจาน เรียกเสียงฮาให้กับคนทั้งห้อง เพราะชื่อเมลสั้นมาก จนอาจารย์ยังอุทานออกมาเลยว่า เมลปลอมรึเปล่าเนี่ย ผมก็ตีหน้าซื่อ บอกว่าจริง
และเมื่อหมดคาบ อาจารย์บอกมาว่าเมลนี้แก้ไขไม่ได้นะ ใครบอกเมลปลอมมาจะเสียใจแน่ ๆ
ผมรีบกลับบ้านไปสมัคร thaimail ในทันที แต่พอสมัครแล้วก็ต้องช็อค เพราะว่าไม่สามารถสมัครด้วยอักษรตัวเดียวได้ ต้องมี 7 ตัวละมั้ง
สัปดาห์ต่อมา ผมก็ไปสารภาพกับอาจารย์ว่าโกหก แล้วเอาเมลล์จริง ๆ ไปให้ อาจารย์ก็ใจดีให้อภัยนะ ตักเตือนผมเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนข้อมูลอีเมลใหม่ ขอบคุณจริง ๆ ครับ
การโกหกเรื่องอีเมลล์ในครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นเลย ในการสนใจเรื่องคอมพิวเตอร์ของผม เพื่อไม่ให้เหตุการณ์ในครั้งนี้เกิดขึ้นอีก ผมเปิดคอมทุกวัน ศึกษาระบบคอมจนชำนาญ เวลาอาจารย์เรียกส่งงานคอม ผมก็ไม่พลาดและไม่โกหกอีกต่อไป