ผมกับแฟนคบกันมา 4 ปีแล้วครับ พึ่งครบรอบมาไม่ถึง 10 วัน คบกันมาตั้งแต่เรียนมหาลัย ตอนนี้ทำงานกันทั้งคู่ เมื่อก่อนก็แฮ๊ปปี้ดีนะครับ ถึงแม้ว่าเราจะทำงานคนละจังหวัด แต่ก็เป็นจังหวัดติดกัน ไปมาหาสู่กันได้ แต่คือผมอยากจะไห้เรามีอะไรที่ดีกว่านี้ ผมอยากจะหาเงินไห้มากกว่านี้ ผมเลยเปลี่ยนงาน แล้วผมก็ได้งานที่ นนทบุรี ซึ่งไกลมากจากที่ผมมา ตอนนั้นเราคุยกันว่าความห่างไกลจะทำอะไรเราไม่ได้ใช่มั้ย คือก่อนที่ผมจะมาผมคิดอยู่นานมาก เพราะผมก็รักแฟนผมมาก แต่งานที่จะไปได้เงินเป็น2เท่าของที่เก่า ผมก็หวังจะเก็บเงินจากตรงนี้ไห้มากที่สุดไปดูแลแฟนและครอบครัว ช่วงแรกก็โอเคนะครับ เราคุยกันทุกวัน แฟนส่งรูปมาให้ดูตลอดว่าทำอะไร คือมันโอเคอะครับต่อให้อยู่ไกล ก็ยังรู้สึกว่าเค้ายังอยู่ตรงนี้
ทีนี้เข้าเรื่องนะครับ ผมทำงานที่ นน ได้ 3เดือนแล้ว ผมรู้สึกได้ว่าความห่างเริ่มมีผลกับแฟนผมแล้วครับ หรือด้วยช่วงเวลางานที่ไม่ตรงกัน ที่ทำงานแฟนผมจะเปนงานเกี่ยวกับชาวไร่ พอไปพบชาวไร่ ก็จะสังสรรกันตลอด โทรไปก็ไม่ค่อยรับ เฟส ไลน์ ทักไปก็ทิ้งเอาไว้ค่อนวัน ผมก็มโนไปสิ ว่าแฟนทำอะไรอยู่ เเต่เรื่องคนอื่นคือไม่นะครับ ผมมั่นใจพอตัวเลย คือแฟนผมมีหมาอยู่ตัวนึง แต่เข้าใจว่าหมาแก่แล้ว 13ปีแล้ว เค้ารักมากๆ รักมากกว่าผมด้วยซ้ำ แล้วมันมีเหตุการทำให้หมาเข้าโรงบาล แฟนผมลางานอยู่เลี้ยงหมา เพราะหมอบอกโคม่า จะเสียอยู่แล้ว คือผมก็โอเค เข้าใจทุกอย่างที่แฟนผมไม่มีเวลาให้ผมคงเพราะดูหมาอยู่ แต่คือตอนนี้หมาก็หายดีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่กลับมาสนใจผมเหมือนแต่ก่อน ผมเหมือนเป็นคนอิจฉาหมาไปแล้ว แต่จริงๆก็ไม่อยากจะคิดแบบนั้น หมามันพูดไม่ได้นิ
ช่วงนี้อะไรเริ่มชัด แฟนผมเริ่มไม่ทักหา ไม่อ่านแชท ไม่อ่านไลน์ ทิ้งไว้นาน แล้วก็สติ้กเกอกลับมา ผมก็เซ็ง จนมันนานเข้า คือเฉยมาก ผมเริ่มทวงถาม ว่า `` เห่ย!นี่เป็นอะไร ทำไมไม่เหนสนใจกันเลย `` แฟนผมก็ตอบว่าป่าวๆๆ ไม่อะไร ไม่เปนอะไร ก็การกระทำมันเหนไง คือผมอยู่ไกลไง มันทำอะไรไม่ได้ มันทรมาณ ผมก็เฝ้าแต่ถาม ทวงหาตัวตนของตัวเอง ว่าเค้ายังมีเราอยู่มั้ย ตอนนี้ผมก็ยังถามเค้าเดิมๆนะ ว่าสนใจกันบ้างมั้ย ตอนนี้คำตอบแฟนคือ เค้าไม่รู้จะตอบยังไง ได้ยินคำนี้ปุ๊บ เอาละ ไปละสติ! หวั่นกลัวไปหมด เพราะรู้สึกมาเรื่อยๆเเล้ว นิสัยแฟนผมเนี้ยเปนคนนิ่งๆ ไม่สวีทไม่อะไร พูดหวานไม่เปน คิดก็พูด แต่เปนคนกลัวทำให้คนอื่นเจ็บ ซึ่งตอนนร้ผมรู้ไง ว่าแฟนกำลังหลบเลี่ยงคำพูด เรื่องอื่นๆผมคงเล่าไม่หมด เดี๊ยวจะหาว่าผมคิดแต่เรื่องหมา คือทุกอย่างของผมกับแฟน มันดูนิ่ง ไม่ขยับอะไรเลย ตอนนี้ผมกลัวครับ กลัวคำนั้นจะหลุดมา แล้วผมคงทำใจไม่ได้ และผมก็กลับไปคุยกับแฟนดีๆก็ไม่ได้ จะลางานไปก็คงลำบาก คือผมทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ผมนอนน้ำตาตกทุกวัน กลัวจริงๆ รักเค้ามาก !
เหมือนรู้ว่าแฟนกำลังจะบอกเลิก แต่เค้าคงกลัวเราเจ็บ
ทีนี้เข้าเรื่องนะครับ ผมทำงานที่ นน ได้ 3เดือนแล้ว ผมรู้สึกได้ว่าความห่างเริ่มมีผลกับแฟนผมแล้วครับ หรือด้วยช่วงเวลางานที่ไม่ตรงกัน ที่ทำงานแฟนผมจะเปนงานเกี่ยวกับชาวไร่ พอไปพบชาวไร่ ก็จะสังสรรกันตลอด โทรไปก็ไม่ค่อยรับ เฟส ไลน์ ทักไปก็ทิ้งเอาไว้ค่อนวัน ผมก็มโนไปสิ ว่าแฟนทำอะไรอยู่ เเต่เรื่องคนอื่นคือไม่นะครับ ผมมั่นใจพอตัวเลย คือแฟนผมมีหมาอยู่ตัวนึง แต่เข้าใจว่าหมาแก่แล้ว 13ปีแล้ว เค้ารักมากๆ รักมากกว่าผมด้วยซ้ำ แล้วมันมีเหตุการทำให้หมาเข้าโรงบาล แฟนผมลางานอยู่เลี้ยงหมา เพราะหมอบอกโคม่า จะเสียอยู่แล้ว คือผมก็โอเค เข้าใจทุกอย่างที่แฟนผมไม่มีเวลาให้ผมคงเพราะดูหมาอยู่ แต่คือตอนนี้หมาก็หายดีแล้ว แต่เธอก็ยังไม่กลับมาสนใจผมเหมือนแต่ก่อน ผมเหมือนเป็นคนอิจฉาหมาไปแล้ว แต่จริงๆก็ไม่อยากจะคิดแบบนั้น หมามันพูดไม่ได้นิ
ช่วงนี้อะไรเริ่มชัด แฟนผมเริ่มไม่ทักหา ไม่อ่านแชท ไม่อ่านไลน์ ทิ้งไว้นาน แล้วก็สติ้กเกอกลับมา ผมก็เซ็ง จนมันนานเข้า คือเฉยมาก ผมเริ่มทวงถาม ว่า `` เห่ย!นี่เป็นอะไร ทำไมไม่เหนสนใจกันเลย `` แฟนผมก็ตอบว่าป่าวๆๆ ไม่อะไร ไม่เปนอะไร ก็การกระทำมันเหนไง คือผมอยู่ไกลไง มันทำอะไรไม่ได้ มันทรมาณ ผมก็เฝ้าแต่ถาม ทวงหาตัวตนของตัวเอง ว่าเค้ายังมีเราอยู่มั้ย ตอนนี้ผมก็ยังถามเค้าเดิมๆนะ ว่าสนใจกันบ้างมั้ย ตอนนี้คำตอบแฟนคือ เค้าไม่รู้จะตอบยังไง ได้ยินคำนี้ปุ๊บ เอาละ ไปละสติ! หวั่นกลัวไปหมด เพราะรู้สึกมาเรื่อยๆเเล้ว นิสัยแฟนผมเนี้ยเปนคนนิ่งๆ ไม่สวีทไม่อะไร พูดหวานไม่เปน คิดก็พูด แต่เปนคนกลัวทำให้คนอื่นเจ็บ ซึ่งตอนนร้ผมรู้ไง ว่าแฟนกำลังหลบเลี่ยงคำพูด เรื่องอื่นๆผมคงเล่าไม่หมด เดี๊ยวจะหาว่าผมคิดแต่เรื่องหมา คือทุกอย่างของผมกับแฟน มันดูนิ่ง ไม่ขยับอะไรเลย ตอนนี้ผมกลัวครับ กลัวคำนั้นจะหลุดมา แล้วผมคงทำใจไม่ได้ และผมก็กลับไปคุยกับแฟนดีๆก็ไม่ได้ จะลางานไปก็คงลำบาก คือผมทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ผมนอนน้ำตาตกทุกวัน กลัวจริงๆ รักเค้ามาก !