เราอยากออดิชั่นนะคะ ความฝันมันก็มีแต่คิดแล้วคงเป็นไปไม่ได้ ครอบครัวอยากให้ไปทางสายดุริยางค์ทหาร แต่เราไม่ได้ใจรักในเรื่องนั้น เรื่องดนตรีอ่ะชอบแต่ถ้าให้ไปทางนั้นคงไม่เอา อย่าว่าแต่จะไปเป็นเด็กฝึกเลยค่ะ แค่จะไปออดิชั่นก็เหมือนจะไม่มีโอกาสเลยค่ะ เวลาจะซ้อมเต้นก็มีนิดเดียวพอเหยาะๆแหยะๆ อยากไปทางด้านนี้มากค่ะ ตั้งใจสุดแล้ว แต่ครอบครัวนี่สิเหมือนจะไม่สนับสนุน ต้องทำตามครอบครัวแต่ขัดใจตัวเองหรอคะ ต้องทำให้ครอบครัวสบายใจแต่เราทุกข์เองหรอคะ อยากมีความสุขกับสิ่งที่ทำ เพราะเราเชื่อว่าถ้าให้โอกาสเราเราทำได้แน่ เราโคตรท้อเลย ได้แต่คอยนั่งอิจฉาคนอื่นที่ครอบครัวเขาพาไปออ แต่คนละครอบครังก็คนละแบบ แต่ก็อดอิจฉาไม่ได้จริงๆ แค่จะฝึกเต้นแค่นี้ก็เหมือนจะไม่มีอะไรแล้ว ที่จริงเราเคยมีห้องไว้ซ้อมอยู่ที่บ้านแต่ต่อมาพี่ดันยึดเอาไปเป็นห้องของตัวเองแล้วก็เลิกใช้แต่ดันเอาไปเป็นห้องแต่งตัวของคนที่บ้านแทน เศร้าเลย ก็อยากจะไปเรียนเต้นนะ แต่เหมือนจะหใดโอกาสแล้วอ่ะ
เดี๋ยวก็โตเดี๋ยวก็คงไม่ใช่วัยสำหรับเราที่จะมาเต้นๆงี้ คิดไปๆก็อยากจะร้องไห้