“การที่คุณตกหลุมรักอะไรบางอย่าง สามารถทำให้คุณอยู่กับสิ่งนั้นได้ตลอดเวลา”

ผมขอสารภาพเลยว่าผมไม่ใช่แฟนหนังญี่ปุ่นขนาดนั้น อาจจะชอบดูการ์ตูนของ ชิบลีบ้าง เรื่องฮิตๆก็ดูๆ ตามๆเขาไป เรื่องล่าสุดที่ดูก็น่าจะเรื่อง Your name เพราะฉะนั้นผมเลยไม่ค่อยรู้จักซุป’ตาร์ญี่ปุ่นสักเท่าไหร่ จนผมได้เห็นใบปิดหนังเรื่องนี้ใน ig อารมณ์หนังวินเทจ พล็อตเรื่องแปลกๆ ทำให้ผมนึกถึงหนังเรื่อง Pleasantville (1998) ขึ้นมาทันใด ก็เลยซื้อตั๋วไปดูรอบแฟนมีตติ้งที่สกาล่าตั้งแต่วันที่ 22 เมษายน... และหลังจากวันที่ 22 ผมก็เฝ้ารอให้หนังเข้าวันที่ 3 ที่ผ่านมา เพราะรู้สึกยังไม่อิ่มจนถึงตอนนี้ผมเข้าไปดูหนังเรื่องนี้แล้ว 4 รอบแบบครบทุกเครือโรงภาพยนตร์!!!  55555

ผมคงไม่เล่าเนื้อเรื่องนะครับ เพราะจะเป็นการสปอยผู้อ่านมากเกินไป อยากให้ได้อรรถรสตอนดูที่โรงภาพยนตร์ไปเลยดีกว่า เอาเป็นว่าเนื้อเรื่องคร่าวๆจะเกี่ยวกับนางเอกที่หลุดออกมาจากหนังขาว-ดำมาเจอกับพระเอกแล้วทั้งคู่ก็รักกัน แต่มีข้อแม้ที่นางเอกจะสัมผัสกับคนในโลกจริงไม่ได้!!!

ส่วนตัวผมเองถือเป็นเวลาชั่วโมงกว่าๆที่คุ้มค่ามากๆ มันเหมือนคุณเข้าไปอยู่ในญี่ปุ่นยุค 1960 (ปีโชวะที่ 34) คุณจะได้เห็นยุคสมัยของความรุ่งเรืองของภาพยนตร์ แต่สิ่งที่ผมชอบมากๆเลยก็คือชุดของนักแสดงในเรื่อง มันช่างดูดีและมีรสนิยมมากๆ สีของฉากและเครื่องแต่งกายนักแสดงมันทำให้เหมือนคุณได้ดูภาพศิลปะหลายร้อยชิ้นที่เรียงร้อยกันจนเป็นเรื่องราวที่แสนละเมียดละมัย หนังจะพาคุณเดินทางไปเรื่อยๆ ที่ครบทุกรสและกลมกล่อม สำหรับคนที่ไม่ได้เป็นแฟนพันธุ์แท้หนังญี่ปุ่นหรือยังไม่เคยดูหนังญึ่ปุ่นเลย จะได้สัมผัสถึงความสดของนักแสดงทุกคน โดยเฉพาะเจ้าหญิงมิยูกิ (ฮารุกะ อายาเสะ) ที่สวยสง่าจนผมตะลึง และ หนุ่มเคนจิ (เคนทาโร่ ซาคากุจิ)  ที่แสดงได้ใสซื่อและจริงใจ หรือแม้กระทั่งสาว คุณหนูโทโกะ  ( ซึบาสะ ฮอนดะ ) ลูกสาวเจ้าของโรงถ่ายผู้สดใสและอ่อนหวาน รวมทั้งตัวละครคนอื่นๆก็ทำได้ยอดเยี่ยมและลงตัว การเดินเรื่องที่เรียบง่ายแต่เอาผู้ชมอยู่หมัด เอาเป็นว่าแม้คุณจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่กลับมาคุณก็ยังตามเนื้อเรื่องทัน อาจจะมีบางช่วงที่หนังไหลเนือยๆแต่ก็ไม่ถึงขั้นหาวนอน เป็นหนังรักที่มีจุดเปลี่ยนและจุด”ขยี้”อารมณ์ ผมรับประกันว่าคุณจะต้องเสียน้ำตาให้หนังเรื่องนี้อย่างแน่นอน!!!