สวัสดีครับ เมื่อวานผมเพิ่งดู "น้องพี่ที่รัก" ที่สยามพารากอน โรง 10 รอบ 16:20 ที่นั่ง G13 ครับ
ตอนเริ่มฉายโฆษณาเนี่ยก็มีเสียงเด็กหัวเราะอยู่จากแถวหลังไกลๆ แต่ก็ดังแค่ครั้งเดียว จากนั้นก็เงียบไป ต้องขอชื่นชมพ่อแม่ของเด็กมากครับที่สอนลูกได้ดี ไม่ทำให้เสียบรรยากาศ
แต่ปัญหาแรกเลยหลังจากที่โฆษณาเริ่มฉายไปเพียงแค่สองเรื่อง คนแถวหน้าทางซ้ายก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น เปิดเฟส เล่นไลน์ หน้าจอเปิดแสงจนสุด คนที่นั่งข้างๆ ก็ไม่เตือนแม้แต่นิดเดียว ที่ผมเศร้าใจที่สุดคือแม้แต่ตอนที่หนังเริ่มก็ยังไม่หยุดครับ เพิ่งจะมาหยุดตอนนาทีกว่าๆ
เรื่องต่อมาก็คือคนข้างขวาผมครับ เป็นเด็กมัธยม เขาเนี่ยจะชอบหันไปคุยกับอีกคนที่มาด้วยกันตลอดทั้งเรื่อง ในฉากที่ควรจะเศร้า เขากลับหันไปคุยหัวเราะกัน อีกทั้งยังหันมาหาผมบ่อยมาก ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้หันไปหาเขาเลยนะ ที่วางแขนก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไร เพราะผมนั่งกอดกระเป๋าตลอด ป็อปคอร์นหรือน้ำก็ไม่มี
สุดท้ายคือคนที่เอาขาขึ้นมาครับ อันนี้ทั้งซ้ายทั้งขวาเลย สเต็ปในการเอาขาขึ้นมาเหมือนกำลังดูหนังผีอยู่ก็คือการถอดรองเท้า เอาเท้าขึ้นมา แหกขาสองข้าง แล้วเอาหน้าสอดออกมาจากหว่างขา ไม่ก็เอาขาทั้งสองข้างไปที่ด้านใดด้านนึง จากนั้นก็เอาหัวพิงขา
ผมค่อนข้างไม่เข้าใจการกระทำแบบนี้เลยครับ คือพวกเขาต้องการอะไร? เอาขาขึ้นมาเพราะอวัยวะตั้งแต่เอวลงไปของพวกเขามีปัญหาอะไรรึเปล่า? อยากแบ่งปันกลิ่นของเท้าให้ผมเหรอ?
ใครที่มีการกระทำแบบนี้หรือรู้สาเหตุช่วยบอกผมทีนะครับ รู้สึกเศร้าใจกับการกระทำแบบนี้มาก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าในที่ที่เจริญอย่างสยามพารากอนจะมีคนแบบนี้โผล่ออกมา เศร้าใจอย่างสุดซึ้งกับวงการหนังไทยที่อุตส่าห์ทำหนังดีๆ ออกมาให้คนดู แต่กลับมีบุคคลบางจำพวกที่ทำให้บรรยากาศเสีย
โปรโตซัวมากครับ
พวกที่ชอบคุย เปิดโทรศัพท์ ยกขาขึ้น พวกเขาต้องโตมาในสังคมแบบไหนเหรอครับ?
ตอนเริ่มฉายโฆษณาเนี่ยก็มีเสียงเด็กหัวเราะอยู่จากแถวหลังไกลๆ แต่ก็ดังแค่ครั้งเดียว จากนั้นก็เงียบไป ต้องขอชื่นชมพ่อแม่ของเด็กมากครับที่สอนลูกได้ดี ไม่ทำให้เสียบรรยากาศ
แต่ปัญหาแรกเลยหลังจากที่โฆษณาเริ่มฉายไปเพียงแค่สองเรื่อง คนแถวหน้าทางซ้ายก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น เปิดเฟส เล่นไลน์ หน้าจอเปิดแสงจนสุด คนที่นั่งข้างๆ ก็ไม่เตือนแม้แต่นิดเดียว ที่ผมเศร้าใจที่สุดคือแม้แต่ตอนที่หนังเริ่มก็ยังไม่หยุดครับ เพิ่งจะมาหยุดตอนนาทีกว่าๆ
เรื่องต่อมาก็คือคนข้างขวาผมครับ เป็นเด็กมัธยม เขาเนี่ยจะชอบหันไปคุยกับอีกคนที่มาด้วยกันตลอดทั้งเรื่อง ในฉากที่ควรจะเศร้า เขากลับหันไปคุยหัวเราะกัน อีกทั้งยังหันมาหาผมบ่อยมาก ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้หันไปหาเขาเลยนะ ที่วางแขนก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไร เพราะผมนั่งกอดกระเป๋าตลอด ป็อปคอร์นหรือน้ำก็ไม่มี
สุดท้ายคือคนที่เอาขาขึ้นมาครับ อันนี้ทั้งซ้ายทั้งขวาเลย สเต็ปในการเอาขาขึ้นมาเหมือนกำลังดูหนังผีอยู่ก็คือการถอดรองเท้า เอาเท้าขึ้นมา แหกขาสองข้าง แล้วเอาหน้าสอดออกมาจากหว่างขา ไม่ก็เอาขาทั้งสองข้างไปที่ด้านใดด้านนึง จากนั้นก็เอาหัวพิงขา
ผมค่อนข้างไม่เข้าใจการกระทำแบบนี้เลยครับ คือพวกเขาต้องการอะไร? เอาขาขึ้นมาเพราะอวัยวะตั้งแต่เอวลงไปของพวกเขามีปัญหาอะไรรึเปล่า? อยากแบ่งปันกลิ่นของเท้าให้ผมเหรอ?
ใครที่มีการกระทำแบบนี้หรือรู้สาเหตุช่วยบอกผมทีนะครับ รู้สึกเศร้าใจกับการกระทำแบบนี้มาก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าในที่ที่เจริญอย่างสยามพารากอนจะมีคนแบบนี้โผล่ออกมา เศร้าใจอย่างสุดซึ้งกับวงการหนังไทยที่อุตส่าห์ทำหนังดีๆ ออกมาให้คนดู แต่กลับมีบุคคลบางจำพวกที่ทำให้บรรยากาศเสีย
โปรโตซัวมากครับ