สวัสดีค่ะ เป็นคนนึงที่ชอบอ่านพันทิพแต่ไม่เคยเข้ามาห้องนี้เลย เพราะคิดว่าเรามีความสุขกับความรักมาตลอด 14 ปี จนวันนี้อยากระบาย อยากได้คำปลอบใจให้เราเข้มแข็งขึ้น เพราะเราอยากเดินต่อไปอย่างเข้มแข็งและมีความสุข วันนี้เราตัดสินใจบอกเลิกเขาเอง

ตอนนี้อายุ 37 คบกับแฟนมา 14 ปี ความรักมีกระท่อนกระแท่นเล็กน้อยมาก แฟนเป็นต่างชาติ อายุมากกว่าเราถึง 35 ปี แฟนคนนี้เป็นแฟนคนแรกและคนเดียวที่เราเคยมี แฟนใช้ชีวิตที่อเมริกาแต่ก็จะบินมาหาเราปีละ 2 ครั้ง หรือบางทีเราก็บินไปที่โน่นเอง ทุกวันต้องได้พูดคุยทางไลน์ บอกก่อนนะคะแฟนเราไม่รวยและเราไม่ได้หวังให้แฟนมาเลี้ยง แฟนเราไม่ได้ส่งเสียเรา

แฟนเราเป็นผู้ชายที่ยังไม่ได้หย่าขาดทางกฎหมาย ยังอยู่บ้านเดียวกับภรรยา เพียงแต่ความสัมพันธ์ไม่ดี สาเหตุที่เขาไม่หย่าเนื่องด้วยกลัวถูกฟ้องหมดเนื้อหมดตัว เรารับรู้ว่าเขามีภรรยาหลังจากคบกันได้ 3 ปี ตอนนั้นอายุเพียง 26 เราเกือบเลิกเพราะเราไม่อยากทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกและเราไม่อยากเป็นคนไม่ดี แต่ด้วยความรักและความดีของเขาเราก็ได้แต่ทำใจยอมรับสภาพ เพราะเราคิดว่าเราไม่ได้ต้องการเงินทอง แบบนี้เราก็มีความสุขดี เพราะเขาเคยบอกเราว่าวันนึงจะหย่าและมาอยู่เมืองไทยกับเรา เคยถามซ้ำหลายครั้งแต่เขาก็บอกยังหย่าไม่ได้ ยิ่งเขามาเจอว่าเป็นมะเร็ง เขาต้องอยู่รักษาที่อเมริกา

หลายครั้งเราแอบน้อยใจ เวลาจะทำอะไร หรือเที่ยวด้วยกัน ต้องทำแบบหลบๆซ่อนๆ  เพราะกลัวเมียจะจับได้จนเรารู้สึกว่าเหมือนไม่แคร์เราเลย ครั้งนี้ที่ตัดสินใจจะเลิก คือมาจากที่เราอยากไปเยี่ยมและเที่ยวกับเขาที่อเมริกาแต่เขาก็กลัวอีก มันหลายอย่างกับเรื่องเล็กๆน้อยๆค่ะ บวกกับมองว่าถ้าหย่าขาดไม่ได้ เราก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่ดี เราเลยขอออกมาเองทั้งๆที่รักมาก ความคิดจะเลิกมีหลายครั้งแต่เราไม่เด็ดขาดเอง จนวันนี้เราตัดสินใจทำ มันเจ็บปวดมากเพราะเรารักมาก และเราไม่คิดว่าเราจะรักใครได้อีก คิดว่าจะไม่ร้องเพราะเราคิดว่าเราเข้มแข็งแต่มันก็อดไม่ได้ อยากได้คำปลอบใจให้เราได้เดินโสดต่อไป อยากได้แนวคิดค่ะ ตอนนี้พยายามทำตัวติดเพื่อน เวลาเศร้าเราปลอบตัวเองว่าเดี๊ยวมันก็ผ่านไป ทุกคนต้องเคยผิดหวัง

ขอบคุณล่วงหน้านะคะ