ผมเป็นคนหนึ่งที่สนใจศึกษาภาษาต่างๆด้วยตนเอง ผมเรียนหลายภาษามากครับ บางครั้งการเลือกเรียนภาษาหนึ่งที่อาจจะเป็นภาษาที่ห่างไกลจากความรู้จักของคนไทยส่วนมากและน้อยคนที่จะสนใจเรียนก็มี แต่ผมเพียงอยากรู้จักระบบโครงสร้างแกรมม่าพื้นๆ และคำพื้นๆ เรียนไปเรียนมาก็สามารถสร้างประโยคง่ายๆจนถึงซับซ้อนปานกลางได้เอง

แต่นั่นไม่ทำให้ผมนับว่าตัวเองพูดภาษานั้นได้ครับ

การเรียนภาษาของผมโดนมากเริ่มจากการทำความรู้จักกับเสียงในภาษานั้น ทำความคุ้นเคยไปพร้อมๆกับการจดจำระบบการเขียนที่ภาษานั้นใช้ ซึ่งการเริ่มเรียนด้วยวิธีแบบนี้ทำให้ผมพัฒนาทักษะการอ่านและเขียน มากกว่าที่จะเป็นฟังและพูด

ผมว่าการเรียนภาษาอังกฤษของหลายๆคนก็เป็นแบบนี้ครับ บางคนอ่านเขียนได้ดีมาก แกรมม่าเป๊ะ ใช้ศัพท์ได้เว่อวังอลังการ แต่พอถึงคราวต้องพูด แกรมม่าก็ง่อย เลือกศัพท์ผิด นึกศัพท์ไม่ออก ไม่รู้จะพูดยังไง อ้ำอึ้ง พูดเป็นคำๆ สำเนียงเพี้ยน ไม่เหมือนกับตอนอ่านที่เห็นเป็นคำๆ

ภาษาหลักๆที่ผมเรียนมากที่สุดมีห้าภาษา คือ อังกฤษ เวียดนาม ญี่ปุ่น จีน และเกาหลี
ผมเพิ่งจะได้เร่งพัฒนาสกิลการพูดภาษาอังกฤษเมื่อตอนเพิ่งจบม.6 หมาดๆ ผมกล้าบอกว่าผมได้อะไรจากคาบเรียนภาษาอังกฤษในโรงเรียน (รัฐบาล) มาน้อยมากจริงๆ

ภาษาเวียดนาม ผมเริ่มเรียนตอนปี 1 ที่มหาวิทยาลัยเป็นวิชาเลือกเสรี มันก็ไม่ยาก เรียนไปเรียนมาก็แชทกับคนเวียดนามได้แทบจะไม่ต้องเปิดดิคบ่อยๆ ผิดบ้างถูกบ้าง แก้ๆกันไปเรื่อยๆ
พอผมไปเที่ยวแบคแพคที่เวียดนาม ผมก็พอพูดต่อราคาได้ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นด้วยคำง่ายๆ แต่มากกว่านั้นไม่ได้

ภาษาจีน ญี่ปุ่น เกาหลี ก็พออ่านๆเขียนๆได้ ไปสอบวัดระดับบ้าง ฟังซี่รีส์เข้าใจ แต่ก็ยังต้องอาศัยซับไตเติล
แต่ภาษาพวกนี้พอถึงเวลาต้องพูด ก็ได้แต่เป็นคำๆต่อๆกันจริงๆครับ สมองยังประมวลผลตามไม่ทัน

ปัญหาคือพอเวลามีคนมาถามว่า "พูดได้กี่ภาษา" ผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เพราะว่าผมไม่มีความมั่นใจว่าจะนิยามคำว่าพูดได้ยังไง ต้องพูดได้มากแค่ไหนถึงจะบอกว่าพูดได้ครับ