เราค้นพบว่าบุคคลในบ้านที่ทรงคุณค่าแก่การเคารพรัก มักเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังเหตุผลของคนอื่น ตัวเองทำผิดไม่เป็นไร คนอื่นทำผิดด่าจะเป็นจะตาย ที่ร้ายคือการตีสองหน้า ก็พอสังเกตบ้างว่าอยู่กับเราจะอีกแบบนึง ต่อหน้าคนอื่นก็จะทำตัวดี อ่อนลง เหมือนยอมๆเรา เข้าสังคมเก่ง แต่เอาเข้าจริงมันไม่ใช่ ภาพลักษณ์ต้องดูดี คนของตนต้องดี ใครที่ดูไม่ดีก็จะมองหัวจรดเท้า เราก็ไม่ชอบนิสัยแบบนี้ แต่ก็เก็บไว้ในใจ
เมื่อก่อนก็คิดว่าเพราะอยู่หน้าคนอื่นทำตัวดีคงไม่แปลก จนมาได้ยินเขาพูดลับหลังเรา
..ก็โอเค พยายามทำตัวดีขึ้น เอาใจใส่มากขึ้น พอวันนี้แค่ไปตัดผมแล้วมันไม่ถูกใจเขา เขาก็ทำบ่นๆไป พอเราขึ้นห้องมาได้ยินเขาพูดความในใจออกมา
เราก็...อ๋อ คิดยั่งงี้หรอ พอเราลงเอาของไปไว้ข้างล่าง เขาก็พูดบ่นย้ำ เราก็เสียงดังใส่เขาบอกให้เขาพอแล้ว
องค์ลงสิ ด่าเสียงดังเชียว แล้วออกไปข้างนอกไปว่าเราให้คนอื่นฟัง
เราจึงเริ่มเข้าใจ เขาไม่ได้เป็นแค่เฉพาะคนอื่น แม้แต่นิสัยแบบนี้กับครอบครัวเขาก็เป็น น้ำตาก็ยังหลอก
ถ้าไม่ได้แอบฟังคงไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด
เรารู้สึกว่า นิสัยแบบนี้ไม่จริงใจ คบไม่ได้ เป็นสิ่งที่เราเกลียดที่สุด ไม่อยากอยู่ร่วมบ้าน ไม่ไว้ใจการกระทำของเขาแล้ว ไม่เชื่ออะไรทั้งนั้น

ยังดีนะคะ เรานั่งสมาธิมาสักพัก เริ่มรู้สึกปล่อยวางได้บ้าง เราอาจมองโลกแง่ดีเกินไปจนมองข้ามจุดเล็กๆน้อยๆ พอจิตนิ่ง ก็รู้อะไรที่มันชัดขึ้น
.
.
อันนี้ออกแนวบ่นๆยาวเลย ปกติจะซุ่มอ่าน ตอบกระทู้บ้าง อันนี้ก็ขอเปิดเป็นกระทู้แรก และหวังว่าจะได้รับคำแนะนำที่ดีเพื่อนำไปปฏิบัตินะคะ ขอบคุณค่ะ