เราว่าคนเรากลัวเพราะไม่รู้มากกว่า มันเลยฟุ้งซ่าน  เราเป็นคนที่ขึ้นชื่อว่าตาขาวมาก กลัวมันทุกอย่าง หนังตลกหอแต๋วแตกเราก็กลัว แต่พอบางสถานการณ์เรากลับนึกสนุกใจกล้าอยากเห็นซะอย่างนั้น เดินๆในถนนมืดๆ ป่าๆ ในมอคนเดียว เราก็ชอบจ้องสอดส่องเงาอะไรไปเรื่อย ไม่ยักกะกลัว แต่อยู่ห้องคนเดียวบทจะมโนก็หลอนไปไกล เลยสรุปเอาว่าเราจะกลัวก็ต่อเมื่อจิตมันไม่มั่นคง เราไม่ได้กลัวตัวผีเลย ต่อให้ออกมาหน้าเละๆกลางทุ่งหญ้า แต่ถ้าลึกๆเรารู้และมีอะไรยึดเหนี่ยวในใจว่ามันทำอะไรไม่ได้เราก็ไม่กลัวนะ ธรรมชาติมนุษย์ลึกๆแล้วกลัวภัยอันตรายต่างหาก ที่เราหลอนเราระแวง เพราะผีพิสูจน์ไม่ได้ว่ามันทำอะไรได้บ้าง มันจะคุกคาม แบบไหน โผล่มายังไง เราไม่รู้ เราเลยไม่มีความมั่นคงในใจ ไม่เหมือนภัยจากคน โจร ที่มีกายภาพเหมือนเรา ability เหมือนเรา