ทุกวันนี้ไม่อยากออกไปไหน อยากอยู่แต่บ้าน กลัวๆ กลัวไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มั่นใจในตัวเองอีกแล้ว เมื่อก่อนไม่เคยมองตัวเองว่าเป็นคนยังไง พอได้มาฝึกงานถึงรู้ว่าตัวเองมันห่วยทําอะไรก็ไม่เป็น พูดก็เสียงเบาพูดตระกุกตระกัก พูดก็ไม่ชัด บุคลิกก็ไม่ดี คนอย่างเราจะไปอยู่กับใครเขาได้ ไปทํางานที่ไหนเขาจะรับคนแบบเรา นิสัยโก็ะๆเปิ่นๆก็รักษาไม่หายซักที ทําอะไรก็เอ๋อๆไม่เหมื่อนชาวบ้านชาวช่องเขา อยากร้องให้ซักพันๆรอบแต่รู้ว่าร้องไปมันก็ไม่หาย แต่ก็ยังร้องอยู่อย่างงั้น เป็นคนอ่อนต่อโลกมาก เหมื่อนเด็ก ทั้งๆที่ตัวเองอายุก็17แล้ว ยังทํษตัวเหมื่อนเด็กไม่เป็นผู้ใหญ่ซะที ไม่มีตวามเป็นตัวเอง ไม่มั่นใจในตัวเอง
อยากตาย แต่สงสารพ่อกับแม่ ถ้าเราตายแล้วที่เขาเลี้ยงดูเรามาทั้งหมดจะไปมีความหมายอ่ะไร ตอนนี้ท้อแท้ ความสามารถถดถอย ที่มีเพื่อนอยู่ทุกวันนี้เขาคงสงสารเรา ที่เราไม่มีเพื่อน เราเบื่อเต็มทนแต่ภายในใจมันก็ไม่สู้อีกแล้ว เรารู้สึกท้อแท้อยากตาย อยากกลับไปเป็นเด็กที่ไม่ต้องรับรู้อะไรมากมาย ท้อแท้เหลือเกินกลับการฝึกงาน เขาพูดมามันจริงทั้งนั้นเรื่องไม่มีความมั่นใจในตัวเอง พูดเบา พูดไม่ฉะฉาน บุคลิกก็ดูแย่ เรายิมันแย่จริงๆ หาความดีในชีวิตไม่เจอ รู้สึกตัวเอง
ไม่น่าเกิดมาเลย แท็กห้องผิดยังไงก็ขออภัยด้วยค่ะ อยากละบาย
รู้สึกตัวเองไร้ค่ามากๆ
อยากตาย แต่สงสารพ่อกับแม่ ถ้าเราตายแล้วที่เขาเลี้ยงดูเรามาทั้งหมดจะไปมีความหมายอ่ะไร ตอนนี้ท้อแท้ ความสามารถถดถอย ที่มีเพื่อนอยู่ทุกวันนี้เขาคงสงสารเรา ที่เราไม่มีเพื่อน เราเบื่อเต็มทนแต่ภายในใจมันก็ไม่สู้อีกแล้ว เรารู้สึกท้อแท้อยากตาย อยากกลับไปเป็นเด็กที่ไม่ต้องรับรู้อะไรมากมาย ท้อแท้เหลือเกินกลับการฝึกงาน เขาพูดมามันจริงทั้งนั้นเรื่องไม่มีความมั่นใจในตัวเอง พูดเบา พูดไม่ฉะฉาน บุคลิกก็ดูแย่ เรายิมันแย่จริงๆ หาความดีในชีวิตไม่เจอ รู้สึกตัวเองไม่น่าเกิดมาเลย แท็กห้องผิดยังไงก็ขออภัยด้วยค่ะ อยากละบาย