เรากับแฟนอายุห่าง 7 ปี ก่อนที่เราจะคบกับแฟน เรารู้ว่าเขาฐานะที่บ้านจน
แม่ไม่ทำงาน เจ้าตัวก็ทำงานสบายที่ร้านญาติ เงินเดือนไม่เกิน 5,000฿ บางเดือนก็ไม่ได้เลย
ส่วนเราที่บ้านพอมีฐานะกลางๆ ทำธุรกิจตัวเอง แต่รายได้เยอะกว่าเขาหลายเท่า

เราคิดไปเองว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนขยันทำมาหากิน แต่ทำผิดที่ไปหน่อยก็เลยอยู่แบบนี้
แม่เราก็เลยลงทุนเอาของที่บ้านมาแบ่งให้แฟนเราขายในวันหยุด
แต่แฟนเราขายไม่รู้ราคา ทั้งๆที่ของบางอย่างแม่เคยบอกแล้วว่าราคาเท่าไหร่
บางทีเราไม่มีเรียน เราก็ต้องเข้าไปช่วย ตั้งแต่เปิดร้านถึงปิดร้าน
เงินที่ขายได้ก็เอาให้เขาหมด แม่เราไม่เอา เราก็ไม่เอา ขอแค่ทำให้เขามีเงินเก็บ มีเงินส่งแม่ที่บ้าน
งานที่เขาทำที่ร้านญาติก็สบายขึ้น เพราะเราไปช่วยทุกวัน และแถมยังมีผู้ชายมาชมเราและจีบเราด้วย

แต่พอเขามีเงิน เขาก็ไม่เคยเลี้ยงเรา เราจะเป็นคนที่เลี้ยงเขาตลอด
เราสังเกตุเขาเวลาตอนจ่ายเงิน ตาเขาเหลือบมองเราก่อน แล้วทำเป็นหากระเป๋าตังค์
เราก็ลองพูดว่า ไม่มีไม่เป็นไรเดี๋ยวเลี้ยงเอง แล้วเขาก็หยุดรื้อหากระเป๋า แล้วนั่งเฉย

พอเขามีเงินเขาจะไม่เก็บเงิน ไม่เอาเงินส่งให้แม่ เขาซื้อของกินที่สิ้นเปลืองมาทุกวัน
เช่น กระโป๊ะ กินทีนึงต้อง 10 ไม้ น้ำโค้กขวดใหญ่ ขนม บุหรี่ เบียร์
ของพวกนี้เราไม่ชอบกินเลยสักนิด เราเสียใจมากที่พอเขามีเงิน เขาก็ไม่เคยเอาใจเลย มีแต่เอาใจตัวเอง
แล้วเราก็เคยห้ามเขาเรื่องบุหรี่ไปแล้ว แต่ก็ยังแอบสูบอยู่

แต่เพราะมันรักไปแล้ว เราเลือกคนนี้ไปแล้ว เราจะต้องพาเขาขึ้นสิ

มีอยู่วันหนึ่งเราโพสต์ข้อความในเฟส ว่า “ปากหวานก้นเปรี้ยว”
เพราะว่าแม่พี่สะใภ้ของแฟนเพิ่งสอนเรามา เราก็เลยเอามาโพสต์แปะไว้

แต่ก็ไม่รู้เกิดไรขึ้น อยู่ๆทั้งพี่สะใภ้แฟนและแม่พี่สะใภ้แฟนเกลียดเราซะงั้น งงเลย
เกลียดไม่พอยังเอาเราไปนินทาลับหลังให้คนอื่นเกลียดเราเพิ่มให้ได้อีก
จากนั้นมันก็มาขู่จะทำร้ายร่างกายเรา จะฆ่าเราเฉย
พี่สะใภ้แฟนเราอายุเลข 3 แล้วนะ ทำตัวว่างมาก
แล้วพอเราเจอมัน มันก็ด่าประจานให้คนทั้งถนนรู้เลย เสียงมันตอนพูดแหกปากด่าเราเหมือนคนบ้า
แล้วก็มาตบกระฉากผมเรา ส่วนหลัวมัน หรือพี่ชายแท้ๆของแฟนเรา นั่งดูเฉย เหมือนกลัวเมีย แต่ไม่กลัวเราเจ็บ
แฟนเราก็ห้ามและดึงมือมันที่ดึงกระชากผมเราอยู่ออก

ตอนนั้นเราไม่ตอบโต้กลับอะไร ก็พยายามพูดดีด้วย มันก็ยังบ้าขึ้นเมิง กุ อยู่
แล้วเอาเรื่องไรไม่รู้มาปน มาทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ซะงั้นเอง
เรามองว่า เรื่องนี้มันเกิดมาจากความอยากเอาชนะ ความอิจฉา และความว่าง ก็เลยหาเรื่องคนอื่นไปอย่างนั้น

กับเรื่องพี่สะใภ้แฟนเราเป็นเรื่องเล็กเกินที่จะไปสนใจ เราโดนมันมาทำร้ายร่างกายบ่อยแล้วแหละ 3 ครั้งได้ ต่อหน้าคนอื่นทุกครั้งด้วย
แต่ไม่เอาเรื่องคนประเภทนี้หรอก แค่เล่นๆกับมันก็พอ แต่ก็ไม่เคยทำร้ายมันกลับสักครั้งหนึ่ง
เพราะเผื่อว่าวันไหนทนไม่ไหว ไปแจ้งความเราก็ชนะสบายๆ เราไม่เคยทำร้ายหรือด่ามันกลับ เราก็เลยเป็นผู้เสียหายเต็มๆ
เพราะถ้าเราทำร้ายมันกลับมันจะกลายเป็นทะเลาะวิวาท

พอมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแน่นอนว่า คนเป็นแฟนต้องช่วยเคลียร์ปัญหาให้จบ
แต่มันไม่ทำอะไร มำตัวตามปกติ เพราะกลัวว่าพี่สะใภ้จะเกลียดมันไปด้วย

เราก็โอเค เพราะว่าครอบครัวต้องมาก่อน ถ้าอย่างนั้นเราก็แค่ไม่เอาคนในครอบครัวมันตรงนี้ก็พอ
เอาแค่คนที่ดีกับเราก็พอ แฟนเราก็บอกว่า จะอยู่กัน 2 คนหรอ ไม่ได้หรอก เราบอกว่า ทำไมจะไม่ได้ละ
ในเมื่อเขามาไม่ดีกับเราถึงจะเป็นญาติหรือพี่น้องเราก็ตัดหมด

หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นเราก็ไม่ให้แฟนเราขายของของแม่อีก
เพราะพี่สะใภ้แฟนเราเอาเราไปพูดให้คนอื่นฟังในด้านของมันไปหมดแล้ว
มันเอาไปพูดว่า เราใช้งานหลัว เกาะหลัวกิน ขี้เกียจ และอื่นๆที่ทำให้คนฟังเกลียดและอยากตบเรามาก
หารู้ไม่ว่า เงินเดือนแฟนกับเงินที่แฟนเราขายของได้ กุไม่เคยแตะ ค่าน้ำมันรถแฟนกุยังต้องชักเติมให้มันเลย
ส่วนสฝพี่สะใภ้แฟนเราสิ่งที่มันพูดนั้นมั่นใจแค่ไหนว่าไม่โดนตัวเอง

นี่เอาเรามาอยู่กับสังคมอะไรวะเนี่ย ทำไมถึงมีแต่คนมาคิดไม่ดีกับเราว่ะ
ผ่านไปไม่นาน กิจการญาติแฟนเราเจ๊ง แฟนเราก็ไม่มีรายได้อะไรสักอย่าง
ส่วนแม่เราเห็นว่าแฟนเรามีเงินแล้วก็ยังไม่ดูแลเรา แม่เราก็ไม่ชอบ แล้วบอกให้เลิกยุ่งกับมัน

แม่คะ แต่หนูรักเขา หนูอยากทำให้เขาอยู่ดี กินดี มีชีวิตที่ดีค่ะ หนูมั่นใจว่าเขาเป็นคนที่พัฒนาตัวเองได้
เราก็เลยไปเปิดบ้านเช่าอยู่กับเขา เราจ่ายค่าบ้านเช่าและค่ามัดจำคนเดียว
เรารู้ว่าแฟนเราไม่มีเงินเก็บ เพราะเราให้เงินมันใช้ทุกวัน เลี้ยงแฟนทุกมื้อ ขัดสนอะไรแค่มาหาเรา
พอเรามีบ้านเช่า เราก็ไม่กลับบ้านอีก เพราะเราเริ่มอายแม่ละ ที่เราเลือกคนแบบนี้มา
คิดว่าถ้าทำสำเร็จจะกลับไปให้แม่ภูมิใจ

เราไม่ยุ่งกับธุรกิจของแม่แล้ว เรามาทำธุรกิจขายเสื้อผ้าและเปิดร้านเช่าชุดสวยๆเอง
รายได้ดีมากเลย เราคนเดียวเลี้ยงแฟนให้อิ่มได้สบาย เพราะเราไม่ฟุ่มเฟือยกับของไม่เป็นเรื่อง

คุณคะ แฟนเราไม่ไปหางานทำเลย มีแต่เราเสนองานให้เขาทุกวัน ต้องให้เราโกรธก่อนถึงจะไปหางานทำ
สรุปก็ได้งานทำที่บิ๊กซีค่ะ ถือว่าภูมิใจมากที่ได้ช่วยกันทำมาหากินจริงจังซะที

พอวันหยุดเงินเดือนออก ก็จะซื้อเนื้อมาย่างกินกัน เดือนละครั้ง 2 ครั้ง เราถือว่าฟุ่มเฟือย
เพราะว่าแฟนเรายังไม่มีเงินเก็บ แปลกดีที่เวินเดือนมันก็เยอะแต่ทำไมใช้แปปเดียวไม่ถึงครึ่งเดือนหมด
ไม่รู้หลับหลังไปสังสรรค์หรือซื้อของไม่เป็นเรื่องมา

ธุรกิจเราอันตรายอย่างนึงนะคะ ก็คือเสื้อผ้าที่เราเอามาขายเป็นของนำเข้า มีฝุ่นและสิ่งสกปรกเยอะตอนไปเอามา
เราไปหาหมอเป็นเดือนไม่หายเลยค่ะ หมอบอกแค่ว่าปอดติดเชื้อ แล้วเรียกให้รักษาต่อเนื่อง
แฟนเราพอรู้ว่าเราป่วย ทำไมไม่เห็นซื้อยามาให้เรากินเลย
พอแฟนเราป่วยจนต้องกินยาประจำ เราเป็นคนซื้อมาให้เขากินอย่างต่อเนื่อง

อะไรจะห่างเหินกันขนาดนั้นนะ
แต่ไม่ใช่ว่าเรื่องดีเขาไม่มีนะ มีนั้นแหละแต่มันไม่ใช่เรื่องน่าประทับใจมากขนาดนั้น

มีอยู่วันหนึ่งเรากับเขาไปกินข้าว ไม่ว่าข้าวจะแพงแค่ไหน เขาก็จะไม่ออกเงิน
พอวันไหนที่เขาออกเงิน เราจะรู้สึกว่า เขาเหมือนจะโกรธเรายังไงอย่างงั้น

แล้ววันนั้นราคาข้าวไม่แพงมาก เขาทำเป็นจะชักเงิน แต่ก็ไม่ชัก เราก็เลยแบบเซ็งมาก
ทำไมไม่เลิกนิสัยเดิมสักที แล้วเราก็ไม่คุยกับเขาไป 2 วันเลย
เขาก็ไม่ได้พยายามว้อเราให้ดีนะ ง้อเหมือนรำคาญว่ะ เมื่อไหร่อีนี่มันจะหยุดบ้าว่ะ

วันถัดไปเขารู้ว่าวันนี้เราจะต้องไปสอบที่ต่างจังหวัดตอนบ่าย
เขาบอกว่าเขาจะไปส่งที่ขบส. แต่ก็ไม่ไปส่ง เขาขับรถไปหาเพื่อนก่อนไปเข้างาน 2 ชม.

เราร้องไห้โฮเลย เออแบบก่อนหน้านี้เราไม่คุยกับมันด้วย 2 วัน จะไปหวังอะไรว่ามันจะช่วยไปส่งเราจริง
เราก็เลยหารถเอง รอรถตั้งแต่ 10.00 กว่าจน 12.30 คิดว่าไม่นะ ไม่ทันแน่ๆ
ก็เลยขับรถไปสอบแบบไม่คิดชีวิต คิดแต่ว่าต้องไปสอบให้ทัน

ผลที่ตามมาไม่สวยงามเท่าไหร่ เราขับไปทางลัดทางที่ถนนเป็นดินไม่เรียบเนียนก็เลยไปวัดถนนแถวนั้น
เนื้อตัวเป็นแผลไม่ทั่ว รวมทั้งหน้าด้วย ขาหักด้วย
ตอนที่รถพยาบาลมาช่วย เขามาดามขาเรา เราร้องกรี๊ดครั้งแรกในชีวิตและดังโหยหวนที่สุด

เราโทรไปบอกแฟนเราคนแรก แฟนเราก็บอกว่า ทำไมไม่เคยฟังกัน ทำไมไม่คุยกันก่อนหน้านี้ โทรไปเพื่อให้มันด่า
เรารักษาที่ต่างจังหวัดค่ารักษาแพงมาก จะย้ายกลับไปจังหวัดเดิม ก่อนออกต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลก่อน เขาถึงให้ออก

จังหวะที่โดนจับย้ายเตียง เข็นเตียง ยกเตียง ขยับตัว นอนบนรถ ทุกจังหวะมันทรมาน

จนเรากลับมารักษาที่จังหวัดเดิม แม่เรามารอเราแล้ว แล้วเขาก็เข็นเราเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
สักชั่วโมงแฟนเราก็เย้ามาหาที่ห้องฉุกเฉิน จนเขาไล่ออกมา

ระหว่างที่เราอยู่ห้องฉุกเฉินแฟนเราบอกว่า แม่เราตะโกนด่ามันทั่วทั้งโรงบาลเลย
บอกว่า เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าดูแลไม่ได้ก็ให้เอาคืนมา เห็นไหมว่าตอนนี้มันเป็นขนาดไหน
แฟนเราไม่ตอบโต้อะไร ด้วยความอายและกลัวด้วยมั้งก็เลยรีบกลับไปก่อน

ระหว่างที่เราพักรักษาตัวอยู่ที่รพ. เราบอกให้แฟนเรามาตอนที่แม่ไม่อยู่ทุกวัน แล้วเขาก็มา
แต่มีวันหนึ่งแฟนเก่าเรามาเฝ้าเราตอนกลางคืนกว่า 8 ชม. ระหว่างนั้นเราโทรตามไปร้องไห้ให้แฟนเก่าเห็นไปด้วย
แฟนเก่าก็พูดโน้มน้าวให้กลับไปคบ แฟนปัจจุบันมันก็เพิ่งจะมาเอาตอนก่อนเข้างาน 1 ชม.
จากที่จะได้เฝ้าเรายาวทั้งคืน ดันมาเฝ้าเราแค่แปปเดียว

วันหนึ่งแฟนเรามาเฝ้าเรา แล้วมาบ๊ะเจอกับแม่เราให้ แม่เราก็บอกให้แฟนเราออกไป เตียงข้างๆก็คอยเผือกไปด้วย
มองกันตาไม่กระพริบเลย แฟนเราก็รีบออกไป และทิ้งพัสดุของลูกค้าเรา ไว้ให้เรานั่งแพ๊คนั่งเขียนเอง
ทั้งๆที่บอกมันอย่างละเอียดแล้ว ไม่รู้มันกลัวหรือขี้เกียจที่ไม่กล้าเขียน สุดท้ายเราก็ต้องนั่งเขียนและให้แม่แพ๊คไปส่งให้

หลังจากวันนั้นแฟนเราหายไปไม่ติดต่อมาอีก มีแต่เราที่พยายามติดต่อมันไปฝ่ายเดียว
เราทักเฟสมันไปเกือบทั้งวัน เห็นอยู่ว่าขึ้นออนตอนไหน มันตอบตอนดึกว่า คับ แค่คำเดียว
มันเป็นอย่างนี้ 3 วัน จนเรากลับมาบ้านมันก็ไม่คิดจะมาหากันเลย ทั้งๆที่รู้ว่าแม่เราไปทำงานกี่โมง

คืนนั้นเราน้อยใจ เสียใจมากที่สุด เราก็เลยส่งข้อความไปด่ามันในแชท แบะบอกเลิกมัน
คิดว่าถ้าทำแบบนี้มันค้องตอบเราแน่ๆ เช้าวันถัดไปมันบล็อคเราทุกอย่าง แล้วขนของที่บ้านเช่าเรามาให้

และแถมมันยังเอาเราไปพูดให้เพื่อนมันเกลียดเราไปด้วยอีก มันบอกว่ามันทิ้งเราไปหาแฟนเก่า
และโพสต์หน้าเฟสมันทำตัวแบบ เออ กุโสดนะ กุโดนทิ้งมา กุเปล่าทิ้งมันไรงี้
และกุก็รักมันมากอยู่ แต่มันแค่ไม่รักกุเลย อะไรอย่างนี้

เออ เราแบบเห้ยไรว่ะ ที่ผ่านมาเราทุ่มเทอะไรไปให้ กลายเป็นแค่ศูนย์ไปแล้วหรอ

หลังจากที่มันเลิกกับเรามีนก็กลับไปใช้ชีวิตทำตัวไม่ต่างจากเด็กทั่วไป
กินเหล้า กินเบียร์ ดูดบุหรี่ เที่ยวบ้านเพื่อน ซื้อของกินมาย่างกินกัน คุยกับ ( เพื่อน ) ผู้หญิงด้วย

ดูมันเศร้าไหม ดูออกไหมว่ามันเศร้า เรานี่แหละที่เศร้า แฟนเก่าเราพยายามติดต่อมาดูแลเราตลอดไปขาดสาย
และยังช่วยออกค่ารักษาให้ด้วยส่วนนึง ซึ่งต่างกับแฟนปัจจุบันอย่างกับฟ้าและเหว

แต่มาวันหนึ่ง แฟนที่เพิ่งเลิกกันไปโทรมาหาเรา เกือบทุกอาทิตย์ และเริ่มถี่ขึ้น ทำให้เราคิดว่า
มันคงจะคิดถึงเรา อยากกลับมาคบกับเราแน่เลย เราก็เลยไปหามันด้วยสภาพที่อุบาดแบบนี้
สุดท้ายมันก็ไล่เรากลับ และบอกว่าจะไม่กลับมาคบกันอีก

ในเรื่องนี้เราดูเป็นตัวร้ายของแฟนเราที่สุด มีแต่คนรอบตัวแฟนเกลียดและสมน้ำหน้าเรา

อยากเตือนผู้สาวที่คิดจะเปย์ผู้ชาย อย่าไปทำรีบเปย์มันเลยนะ
ต้องใจเย็นๆ รอสันดานมันออกมาเยอะๆห่อน แล้วเวลานั่นจะได้รู้ว่าควรจะเปย์ไม่เปย์