ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าตั้งแต่เกิดมาก็จำความได้ว่าพ่อแม่แยกทางกัน  ปู่ย่าเลี้ยงดีมากรักปู่รักย่ามากๆเรียกเขาว่าพ่อกับแม่  ส่วนพ่อก็ไปทำงาน  อยู่บ้านพ่อเพราะแม่จน้หมือนผู้ใหญ่เขามีปัญหากัน  แล้วบ้านพ่อก็กีดกันไม่ให้เราเจอหรือติดต่อกับแม่  ใส่ความให้เกลียดแม่ด้วยซ้ำ  แต่เราก็ไม่เคยเกลียดใครหรอกโดยเฉพาะแม่  ประเด็นไม่อยู่ตรงนั้นแต่อยู่ตรงที่ว่าวันเวลาผ่านไปทุกคนเริ่มจาดเราไปหมด  คนแรกก็ปู่  คือเราอยู่ในทุกๆเหตุการณ์สภาพเดิมๆที่มันตอกย้ำหัวใจเราพยายามเข้มแข็งและบอกตัวเองว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติมีเกิดแก่เจ็บตาย  เหตุการณ์ที่ว่าคือสภาพปู่ป่วยหนักและก็หนักขึ้นเรื่อยๆต้องดู  ต้องอยู่รพนานๆ จนวินาทีสุดท้ายคือจบที่ห้องไอซียู  มันเป็นภาพที่อยู่ในความทรงจำของเราตลอด  ต้องเข้มแข็งแค่ไหนห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ให้พ่อเห็นไม่ร้องไห้ในงานศพ  แล้วต้องมาแอบร้องไห้เวลาอยู่คนเดียว จากนั้นก็เป็นย่าที่จากเราไปเหตุการณ์ซ้ำๆกับสภาพเดิมๆ  คนป่วย  รพ  ห้องไอซียู  แต่ย่าเพิ่งมาจากไปเมื่อ2ปีที่แล้ว  ปู่เมื่อ5ปีก่อน  ซึ่งก็เหมือนเดิม  พยายามเข้มแข็งแล้ว  สุดท้ายเราก็แค่ผญอ่อนแอคนนึงอยู่ดี  ยิ่งพักหลังๆมา  เหลือแค่เรากับพ่อ เรายิ่งเริ่มกลัว  เริ่มร้องไห้หนักเวลาคิดถึงปู่กับย่ามากๆ  กลัวว่าวันนึงเราจะไม่เหลือใครจริงๆ  ส่วนแม่พอรู้ข่าวย่าเสียก็ติดต่อเรามาเราก็คุยบ้างแต่แม่ก็แต่งงานมีลูกใหม่  ซึ่งชีวิตแม่ก็ไม่ได้ดีอะไรมากนักก็จนเหมือนเดิมแต่เราบอกแต่แรกแล้วว่าเราไม่เคยเกลียดแม่เราเลย  ก็คุยด้วยแต่ก็ไม่ได้คุยตลอด  มันไม่รู้สึกสนิทเท่าพ่อ  แต่นั้นแหละ  เลยอยากรู้ว่ามีใครเป็นแบบนี้บ้างไหมแล้ววันนึงไม่เหลือใครเขาทำยังไงกัน  อ่อนแอทุกครั้งเลย  ไม่มีแฟน  ไม่ค่อยพบปะคนเยอะๆ  เพื่อนสนิทก็ไม่ค่อยมี  มันยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยวเข้าไปทุกที  ขอบคุณนะคะที่อ่านจบจน  เหมือนเป็นที่ระบายความอึดอัดออกมาจากอกคนๆนึง