แฟนเราเสียได้หนึ่งเดือนแล้ว เราก้าวผ่านแต่ละวันไปอย่างยากลำบากมาก คบกันมา10ปีรักกันมากเราผ่านความลำบากมาด้วยกันมากมาย เรากับแฟนมีลูกสาวกำลังน่ารักวัย1ปี10เดือนและมีลูกชายอยู่ในท้องอายุครรภ์8เดือน  ทำไมโลกนี้ถึงโหดร้ายกับเราทั้งคู่นักเราไม่เข้าใจ
    แฟนเป็นคนขยันมากตัวเค้าเองลำบากมาตั้งแต่เด็กพอมีครอบครัวก็หวังจะเติมเต็มให้ลูก เค้าเฝ้านับรอวันเจอหน้าลูกชายตื่นเต้นมากว่าหน้าจะเหมือนใคร  ทำไมกันนะอย่างน้อยน่าจะให้พ่อกับลูกเจอหน้ากันก่อน แต่อุบัติเหตุก็พรากเค้าไปจากเรา เราและแฟนเป็นรักแรกและรักเดียวของกันและกัน เราจึงคิดว่าเราจะใช้ชีวิตอยู่กับลูกเพราะเชื่อว่าไม่มีใครทำให้รู้สึกรักได้เท่านั้นอีกแล้ว อีกอย่างเราพยายามจะหาเหตุผลที่จะได้เจอกับเค้าอีกครั้ง เราจะทำบุญตั้งจิตอธิษฐานขอให้ได้เจอได้เคียงคู่กับเค้าอีก เวลาอยู่ด้วยกันช่างน้อยเหลือเกิน มันดูเหมือนเพ้อไร้สาระแต่เราว่าใครไม่เจอคงไม่รู้
    มีหลายๆคนบอกว่าเวลาจะทำให้สภาพจิตใจดีขึ้น แล้วเมื่อไหร่กันจะถึงเวลานั้น เราทรมานมากๆ บ้านหลังเดิม ถนนเส้นเดิม สถานที่เดิมๆที่มีแต่ความทรงจำเต็มไปหมด
   เวลาฝันถึงแฟนในฝันช่างมีความสุขแต่สุดท้ายก็ต้องตื่นมาเจอกับความจริงอันโหดร้าย มีบางครั้งที่เรารับรู้ได้ในการมาของเค้าเรารู้เค้าห่วงเรากับลูกมาก แต่เรามองไม่เห็นเค้า เรากอดเค้าไม่ได้...เจ็บปวดมาก
    ทุกวันนี้เราไม่กลัวความตายไม่กลัวความเจ็บเลย แต่เราต้องอยู่เพื่อลูก วันใดส่งลูกถึงฝั่งฝันแล้ววันนั้นเราจะพร้อมจากโลกนี้ไปทุกเมื่อ โลกนี้โหดร้ายไม่น่าอยู่เลย เคยคิดว่าถ้ามีเงินเยอะๆจะมีความสุขวันนี้ได้รู้แล้วว่า"การมีคนที่รักอยู่ข้างๆน่ะมีความสุขที่สุดแล้ว"  ต่อให้เงินมากองตรงหน้าก็ไม่ดีใจสักนิด
   มีใครเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบเราบ้างคะ คุณผ่านมันไปยังไง มีอาการเพ้อเจ้อแบบเราบ้างมั้ย เราอยากคุยกับคนที่เข้าใจ ความจริงเราไม่ได้เพ้อแต่เพราะว่าเรารักเค้าต่างหาก ถึงสุดที่รักของเราจะตายไปแต่ความรักไม่ได้ตายตาม เค้ารักเราจนลมหายใจสุดท้ายเราก็เช่นกัน  คิดถึงมากนะคนบนฟ้า