ผมเองตอนไม่มีแฟน พอเลิกงานชีวิตก็เป็นของผม

ผมไม่สนใจคนรอบข้าง ไม่สนใจญาติมิตรอะไรเป็นพิเศษ อยากกินก็กินอยากนอนก็นอน

บางทีผมตื่นแต่เช้าไปออกกำลังกายในวันเสาร์อาทิตย์ หรือวันหยุด  กลับมาอาบน้ำจัดห้องให้เรียบร้อย เหนื่อยก็นอนพักตื่นมาออกไปเที่ยว

บางวันผมทำงานกลับมาเครียดๆ  ผมก็เปิดหนังสนุกๆดู จะนอนเมื่อไหร่จะกินเมื่อไหร่ไม่มีใครว่าใครบ่นใครเรียกร้องอะไร


ผลก็คือผมหายเครียดเร็ว วันดีคืนดีผมอยากไปวัดนั่งสมาธิก็ไป อยากไปโบสถ์คริสต์ก็ไป ชีวิตช่างสนุกสนานตื่นเต้น  บางทีผมนึกสนุกถึงผมอยู่ในกรุงเทพแต่ก็ไปหาที่พักถูกๆในกรุงเทพพัก เสียคืนละ 900-1000 นึงแต่ก็ได้เห็นสถานที่ใหม่ๆได้เปลี่ยนบรรยากาศไปในตัว

ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนอยู่กับพ่อแม่ พี่น้อง ถ้าทำอะไรแบบนี้ก็จะมีคนหาว่าเพี้ยนรึเปล่า



ทีนี้พอผมมีแฟน กลับห้องมาเครียดจากงานเราก็อยากซักผ้าอาบน้ำ ดูหนัง  แต่ก็ต้องมารับผิดชอบโทรหาแฟน ต้องมาฟังเค้าอ้อน เล่าปัญหา บลาๆ

ถ้าผมไม่เครียดก็โอเคไง แต่พอเครียดจากงานแล้วยังต้องมาฟังแฟนอีก มันหงุดหงิด แต่ถ้าแสดงอาการหงุดหงิดก็ยิ่งยุ่งไปใหญ่


นี่ยังไม่รวมถ้าแต่งงานมีลูก มีญาติโกโหติกา พ่อแม่แฟน ดราม่า อะไรต่ออะไรอีก

ชีวิตผมคงไม่มีความสุข


สรุปแล้วคนที่แต่งงานไปมีความสุขจริงเหรอครับเนี่ย  หรือผมอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิตดีกว่า จะได้เลิกกับแฟนซะเลย