ดิชั้ลเแนอีกคนนึงที่เกิดมามีปม ปากเบี้ยว นิ้วชี้งอผิดรูป ตั้งแต่เดกก้ไม่ค่อยมีเพื่อน โดนล้อโดนแกล้งประจำ ขาดความมั่นจัย จนโตทำงานก้ยังมีคนมองเราเหมือนเปนตัวประหลาดอายบ้างร้องบ้าง สายตาบางคนเค้าดูว่าเราไม่ปกติ ไม่คบ การทำงานค่อนข้างลำบากเพราะส่วนมากเค้าจะวัดกันที่หน้าตา เราหรา คนคบแทบไม่มี จนตอนนี้มีลูกสาม ลูกกำลังกินกำลังนอน กำลังใช้เงิน เราพยายามหางานทำไปเรื่อย ลืมบอกคะ ตอนแรกทำธุระกิจของตัวเอง ด้วยเศรฐกิจที่แย่เลยยุไม่ไหวต้องปิดตัวลงมาหาบ้านเช่าหางาน แฟนก้ทำคะแต่ไม่พอลูกเยอะ พ่อแม่เราก้บอกส่งไปให้แกเลี้ยงเราก้สงสารพ่อแม่แก่แล้ว ลำบากยังงัยก้ขอเลี้ยงเองดีกว่า เราพยายามหาทุกงานที่เค้าลงรับในโซเชี่ยว ไปเกือบทุกที่ก้ว่าได้แต่ไปไม่ไกลนักเปนห่วงลูก แต่สิ่งที่ได้กลับมาจากการสมัครงานคือ ความหมดหวังความเสียจัย งานหนักงานเบาไม่กลัวคะไปถามหมด. ถึงแม้ในจัยลึกๆจะกลัว(กลัวเค้าไม่รับเพราะปากเบี้ยว) และก้เปนจริงคะ ทุกที่เหมือนๆกันตรงมองเราด้วยสายตาแบบใช่หรา มาสมัครงานหรา รัยงี้ บางที่ก้บอกตรงๆว่ารับหน้าตา บางที่ก้บอกว่าคนเตมบ้างรอเรียกบ้าง เข้าจัยคะว่าหน้าตาเปนหลัก แต่ก้อยากให้มองกันที่ความสามารถบ้างไม่โทสคัยคะโทสตัวเอง มีปมบนใบหน้าคงหางานทำยาก. เราท้อเราร้อง สงสารลูกที่ต้องอด สงสารลูกที่ไม่มีเหมือนเพื่อน เราคิดว่าเราไม่พิการเราปกติมีวุฒ ทำได้ทุกอย่างเหมือนกัน. แต่ไปแล้วเจอแบบนี้จากที่สู้ก้ท้อเหมือนกัน อยากถามทุกคนว่า ขี้เหล่ผิดมากเลยหราคะ เราเลือกเดิกไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเปนได้ เลือกที่จะสู้ คุณให้โอกาสคนอย่างเราบ้างไม่ได้หรา ตอนนี้ท้อ คิดถึงพ่อแม่ เลือกเกิดได้เราก้อยากจะสวยเหมือนคนอื่น ไม่มีคัยแยากโดนดูถูกแบบนี้หรอกคะ คำว่าโอกาสมันหายากเหลือเกิน
คนพิการหางานยากจริงๆนะคะ