....เราขอพื้นที่ระบายความอึดอัดในใจหน่อยนะคะ เผื่อบางทีสภาพจิตใจอาจจะช่วยให้จิตใจดีขึ้นบ้าง  บางทีสภาพใจอาจจะตกตะกอนอะไรได้...

ฉันกับสามีแต่งงานกันมาตั้งแต่ ปี 2550 เราไม่มีลูกด้วยกัน  แต่เราทั้งคู่มีลูกติดซึ่งโตแล้ว  ฉันเชื่อมาโดยตลอดว่าสามีเป็นแฟมิลี่แมน เป็นคนซื่อสัตย์ จะไม่ทรยศต่อความศรัทธาความรักของฉัน ฉันไม่เคยระหวาดระแวงเลยว่าเขาจะนอกใจ เขาจะไปมีใคร ฉันให้เกรียติเขาและไว้ใจเขาเสมอ ตัวฉันเองออกจะไปทางแม่ศรีเรือนซะมากกว่า ฉันไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่เคยใช้เงินฟุ่มเฟือย ไม่เคยนอกใจสามี  ไม่เคยกลับค่ำหรือค้างที่อื่นโดยไม่บอก  ทำอาหาร ดูแลทุกอย่างที่คนเป็นแม่ของบ้านทำ  ฉันคิดถึงครอบครัวก่อนเสมอ แม้แต่เพื่อนชวนไปงานเลี้ยง ฉันต้องขออนุญาตสามีก่อน...  และเมื่อเขาต้องการเรื่องบนเตียง ฉันจะทำหน้าที่ภรรยาอย่างดีเพื่อให้เขามีควมสุข  ฉันไม่เคยปฏิเสธเรื่องบนเตียง หากเขาต้องการไม่ว่าเขาอยากได้วิธีใด...

หลังหลังมา สามีของฉันไม่มีเพศสัมพันธ์กับฉันเลยเป็นเวลาเกือบ 4 ปี แล้ว  ตลอดเวลากว่า 4 ปี ฉันเคยพยายามให้เราร่วมรักกันหลายครั้ง  แต่เขาปฏิเสธ  บ้างก็ว่าเหนื่อยจากการทำงาน บ้างก็ว่าอายุมากแล้วนกเขาย่อมไม่ขันเป็นธรรมดาของผู้ชาย  บางครั้งก็ว่าหากวันนั้นดื่มแอลกอฮอร์ก็แล้วจะไม่มีอารมณ์  อ้างต่างๆนาๆ  การที่เขาปฏิเสธฉันเป็นเวลา 4 ปีแล้ว  มันนานเกินไปแล้ว มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา....

จนเมื่อกลางปีที่แล้วคือปี 2560 สามีของฉันเขาเป็นโรคซึมเศร้า คิดอยากจะฆ่าตัวตายอยู่เรื่อยๆ  เขารับการรักษาโดยการกินยาและทำจิตบำบัด  เขาต่อว่าต่อขานฉันว่าสาเหตุของโรคซึมเศร้าของเขา ส่วนใหญ่เกิดจากความสัมพันธ์ในชีวิตคู่ของเราล้มเหลว  เขาอยากให้ฉันเก่งเรื่องการเข้าสังคม  เขาอยากให้ฉันสนใจการเมือง สนใจศิลปะ  ประวัติศาสตร์  อยากให้ฟังเพลงคอเดียวกัน  ชอบหนังแนวเดียวกัน เขาบอกว่าฉันไม่เปิดโลกทัศน์ของตัวเอง และไม่ยอมเข้าไปในโลกของเขา เขาคาดหวังกับฉัน นู่น นี่ นั่น...  เขาบอกว่า  การมีเพศสัมพันธ์สำหรับเขามันคือเรื่องศักดิ์สิทธิ์  เขามีเซ็กส์กับฉันไม่ได้ ถ้าฉันไม่มีสิ่งเหล่านี้  ดังนั้น เขาอธิบายว่าที่เขาไม่มีอารมณ์ ไม่มีเซ็กส์กับฉันส่วนหนึ่งเป็นเพราะฉันไม่เป็นคนที่เขาอยากให้เป็น ไลฟ์สไตล์ของฉันไม่ตอบโจทย์เขาในแบบที่เขาต้องการ  เขาเลยไม่มีอารมณ์ทางเพศกับฉันเลย  เขาเปรียบเทียบฉันกับแฟนเก่าของเขาเป็นคนเหมือนกันและเสียใจที่ไม่ได้เลือกเขา ...มันทำให้ฉันงงและรู้สึกผิด เขาต้องทนอยู่กับฉันนานโดยไม่มีความสุขเลยหรือ ทำไมเขาเลือกมองจุดด้อยของฉัน  ทำไมเขาไม่เลือกมองจุดดีของฉันบ้าง  สิ่งที่ฉันทำมาทั้งหลาย ไม่ได้ดีพอเลยหรือยังงัย?  

เขาเริ่มอยากจะแยกกันอยู่   แต่ฉันไม่ยอมเพราะฉันเป็นห่วงกลัวเขาทำร้ายตัวเอง

ฉันดูแลเขาจนในที่สุดฉันเองก็เป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง เพราะทุกครั้งที่เขาร้องไห้อยากฆ่าตัวตาย เขากล่าวคำพูดที่ว่าโทษฉันตลอด  จนถึงฉันต้องกินยาและรับการบำบัดจิตเหมือนกันแต่ทำคนละโรงพยาบาล

เขาบอกเขาอยากให้เราหย่ากัน  เขาอยากจะหย่า  แต่เขาไม่เคยถามฉันเลยว่าฉันต้องการอะไร เขาอยากหย่ากันแต่ไม่อยากให้ฉันจากไปไหน อยากให้ฉันอยู่ดูแลเขา  แต่ฉันบอกเขาว่า คงไม่ได้หรอก ถ้าหย่ากันฉันคงไม่อยู่กับคุณแน่ เพราะฉันไม่ได้เลือกจะอยู่ในสถานการ์นี้ สถานการณ์ที่เรียกว่าบ้านแตก ฉันไม่รู้ว่าฉันจะโกรธ จะเจ็บ จะเสียใจแค่ไหน ดังนั้นฉันคงหนีไปรักษาใจตัวเองเป็นอย่างแรก ฉันคงดูแลคุณไม่ได้  

แล้วเขาก็เอาการอยากฆ่าตัวตายมาเป็นตัวประกัน  ถ้ายังอยู่ด้วยกันอย่างนี้เขาก็เลือกตายดีกว่า   แต่ถ้าหย่ากันแล้วฉันต้องจากเขาไปเขาก็ขอเลือกตายดีกว่า

ถามว่าฉันรักเขาไหม ฉันตอบโดยไม่ลังเลเลยว่าฉันรักมาก  ถ้าไม่รักฉันคงไม่ทนอยู่จนตัวเองต้องป่วยอย่างนี้  ที่ฉันไปจากเขาไม่ได้ก็เพราะรักนี่แหละ

จนวันนึง  เขาบอกฉันว่า เขาไปเที่ยวผู้หญิงบริการหลายครั้ง  เขาทำครั้งแรก เมื่อ 4 ปี ที่แล้ว  และครั้งสุดท้ายเมื่อสามเดือนที่ผ่านมา และใช้ไวอาก้าด้วย  และเขาทำให้ผู้หญิงเสร็จหลายครั้งด้วย  มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองยังหนุ่ม (พอได้ยิน..ฉันโกรธเขามากแต่ระงับอาการเอาไว้)  เขาถามว่าฉันจะให้อภัยเขาได้ไหม    ฉันนิ่งนานก่อนตอบว่า...  มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาที่เกิดขึ้นในอดีตแล้ว  พูดมากแค่ไหนเรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว  ฉันให้อภัย ฉันยกโทษให้คุณ  แต่ถึงแม้ฉันจะยกโทษให้คุณแล้วแต่ฉันยังคงเจ็บอยู่

ฉันปรึกษากับผู้บำบัดของฉัน  เขาถามว่าฉันโกรธไหม  ฉันบอกว่าโกรธ โกรธมาก แต่ไม่ได้บอกเขาว่าโกรธ  ผู้บำบัดเลยแนะนำฉันว่าฉันควรต้องบอกเขาว่าฉันโกรธ ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นแผลทำลายใจของฉันเอง  ต้องเผชิญหน้าและก็ผ่านมัน เคลียร์มันให้ได้...

เมื่อคืนที่ผ่านมา  ฉันตัดสินใจขอคุยกับสามีประเด็นนี้ ว่าจริงๆแล้วฉันโกรธ ฉันอยากผ่านเรื่องนี้ไม่อยากให้มันติดอยู่ในใจ  ฉันไม่อยากอยู่กับความเกลียดชังเราเลยตัดสินใจนั่งคุยกัน  

ฉันย้อนกลับไปถามเขาว่า  "คุณเคยบอกฉันว่าการมีเพศสัมพันธ์ของคุณมันเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม  ฉันไม่ตอบโจทย์ของคุณคุณเลยมีเพศสัมพันธ์กับฉันไม่ได้  แต่กับผู้หญิงพวกนั้นคุณไม่ได้รู้จักกันเลย  เห็นหน้ากันแป้บเดียวทำไมคุณมีเซ็กส์กับเขาได้  ตอนที่คุณนอนกับผู้หญิงพวกนั้นคุณรู้สึกละอายต่อฉันบ้างไหม  คุณไปมีเซ็กส์กับคนอื่นทั้งที่เราไม่มีอะไรกันมา 4 ปี  คุณใช้ไวอาก้ากับพวกนั้น แต่คุณไม่เคยใช้อะไรแบบนั้นกับฉัน  คุณทำให้พวกเขาเสร็จหลายครั้งแต่คุณทิ้งให้ภรรยาของคุณเอวให้เหี่ยวเฉามา 4 ปีแล้ว แล้วคุณทำวิธีไหนโสเภณีพวกนั้นถึงได้เสร็จถึง 4 ครั้ง บอกฉันสิ คุณทำอะไรให้พวกมัน   แล้วยังไม่พอคุณยังเขวี้ยงเศษซากปรักหักพังของความสัมพันธ์เรามาใส่หน้าฉัน  ว่าสาเหตุมาจากฉัน  ทั้งๆที่คุณเองเป็นคนที่พยายามเดินออกจากความสัมพันธ์ของเรา...   แล้วความศักดิ์สิทธิ์ที่คุณอ้าง  มันเกี่ยวข้องยังไงกับโสเภณี คุณช่วยอธิบายให้ฉันฟังได้ไหม" ฉันตะเบงเสียงอย่างควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้  

เขาตอบอะไรฉันไม่ได้ เขาได้แต่ป้องกันตัวเองโดยการโวยวายว่า "ผมกำลังป่วย  เรื่องนี้หนักเกินไป โรคซึมเศร้ากำลังกำเริบขึ้นหนัก  ถ้าคุณถามผมอีกผมคงจะฆ่าตัวตาย" แล้วเขาก็ลุกขึ้นเหมือนจะจบการสนทนา  ฉันไม่ยอม เพราะไฟในใจฉันติดแล้ว เขาจะทิ้งประเด็นไว้อย่างนี้ไม่ได้  ฉันเลยถามเขาตอบว่า  แล้วคุณคิดว่าฉันสบายดีหรือไง  ฉันเองก็ป่วยเหมือนคุณนั่นแหละ  ฉันมีหัวใจนะ!!  

สามีของฉันเขาก็เลยขึ้นพูดว่า  "คุณอยากคิดอะไรคุณก็คิดไป  ถ้าคุณอยากชนะโอเคคุณชนะแล้ว  ถ้าคุณอยากจะโทษว่าผมเลวโอเคคุณได้แล้วเพราะตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากๆๆ"  แล้วเขาก็ร้องไห้   ฉันบอกเขาว่า "ฉันไม่ได้ต้องการที่จะชนะคุณ ฉันอยากเคลียร์ใจ ฉันอยากผ่านเรื่องนี้  คุณยังไม่ได้ตอบสิ่งที่ฉันถามคุณเลย!!..."  

แล้วเขาก็ปิดไฟใส่หน้าฉันทั้งๆที่ฉันยังนั่งรอคำตอบอยู่ และยังคิดว่าการสนทนายังไม่จบเลย แล้วก็บอกว่า "คุณจะคิดอะไรก็ได้  แต่ผมขอพอแค่นี้สำหรับคืนนี้  ผมไม่ไหวแล้ว ผมรู้สึกแย่ แล้วเขาก็เดินเข้าห้องนอนปิดประตู...

ฉันยิ่งโมโหมาก  ทั้งร้องไห้ หยิบยา  หยิบกุญแจรถ ขับรถออกมาจากบ้าน และยังไม่ได้กลับไปตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา  ฉันมาเปิดห้องนอนที่รีสอร์ทเล็กๆอยู่คนเดียว  ทั้งที่ฉันไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน  แต่ฉันรู้สึกเจ็บจนต้องออกจากบ้าน

ต้องขออภัยที่ร่ายมาซะยาว  เขียนแบบอ่านรู้เรื่องไม่รู้เรื่องบ้างก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ เพราะมันออกมาจากความรู้สึกสดๆเลยจริงๆ  เพื่อนๆคิดว่า ฉันควรทำยังไงต่อดีคะ  ฉันมืดมน ไม่ณุ้จะทำยังไงกับชีวิตดี...