คือผมรักเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อ(ป)ที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียน. แต่พึ่งมาคุยกันจิงๆจังๆ ได้ปีกว่าๆ  คุยบ้างไม่คุยบ้าง มีวันหนึ่งผมสารภาพกับ(ป)ว่าผมชอบเธอ
แต่เธอกับเงียบไม่ตอบอะไร
จนมารู้ที่หลังว่าเธอมีแฟนแล้ว
ผมรู้สึกผิดหวังมาก ก็ต้องทำใจ
แต่เหมือนว่า(ป)ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้เลย
.......
แต่เธอก็ยังคุยกับผมเรื่อยมา  
จนมาวันหนึ่งช่วงสงกรานที่ผ่านมาเราคุยกัน ชวนกันไปเที่ยว ไปกินข้าว  เลยทำให้ความสัมพันธ์ยิ่งลึกซึ่งขึ้น เราบอกคิดถึงกับ และพูดคุยหยอกล้อเหมือนคนเป็นแฟนกัน
ผมเลยถามกับ (ป)ว่าเคยรู้สึกอะไรกับผมมั้ย (ป)ก็บอกว่าเคย ผมรู้สึกมีหวังแต่ทำไงได้(ป)มีแฟนอยู่แล้วและตอนนี้ยังทะเลาะกับแฟนอยู่เคลียกันไม่ลงตัว(ไม่น่าจะใช่เรื่องของผม)
ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอบอกนั้นมันจริงรึป่าว ผมไม่รู้จะทำให้ไง  ผมรักเธอ แต่เธอก็รักเค้า
ผมเลือกที่จะตีตัวออกห่าง ไม่เรียกร้องอะไร อยู่เฉยๆ
คอยให้เธอทักมาคุยเอง
.......
ผมรู้สึกท้อ เหนื่อยใจ ทรมาน
ที่ต้องเป็นฝ่ายรอ  ไม่นานมีนี้ผมกับต้องใช่ยานอนหลับ เพราะผมคิดถึงแต่เรื่องเธอ
ผมไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงทนได้ขนาดนี้
ผมยอมรับว่าเป็นคนเจ้าชู้  แต่ตอนนี้ผมกลับปฎิเสธคนที่เข้ามาจีบผม ......ใจของผมให้(ป)ไปเต็ม100 ทั้งๆที่รู้ตัวดี....

ผมบอกกับตัวเองเสมอว่า. ...ถึงผมจะเดินเคียงข้างเธอไม่ได้.  แต่ผมก็จะคอยเดินตามหลังเธอเอง...

...แต่ใช่ว่าใจคนรอมันจะไม่มีวันหมด
ผมอยากหาวิธีมารับมือกับใจตัวเอง ทำให้มันเข็มแข็ง มีกำลังใจ ผมเป็นห่วงเธอ รักเธอ
ขอคำแนะนำด้วยครับ.............................