สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้ วันนี้เราอยากมาพูดคุยและเล่าเรื่องราวหนึ่ง ถ้าน่าเบื่อหรือยาวไป ต้องขออภัยด้วยนะคะ
ซึ่งเราคิดว่า เพื่อนๆ พี่ๆ หลายท่านคงเคยเจอบทสนทนาที่ขึ้นต้นว่า "อย่าโกรธนะ..ตามด้วยคำวิจารณ์หรือความคิดเห็นส่วนตัวของผู้พูด" กันมาบ้าง
หลายครั้ง ความเห็นส่วนตัวหรือคำวิจารณ์เหล่านั้นเป็นความหวังดีของผู้พูดอย่างแท้จริง นำไปสู่การปรับปรุงแก้ไขและพัฒนาตัวเอง คำวิจารณ์และคำแนะนำเหล่านี้ถือเป็นเรื่องที่ดีค่ะ แต่หลายๆครั้ง คำวิจารณ์อาจเจือไปด้วยอคติและเจตนาที่ไม่แน่ชัดของผู้พูด ซึ่งเรื่องราวที่เราจะเล่านั้น เป็นแบบหลังค่ะ

เรามีเพื่อนร่วมงานผู้ชายคนหนึ่ง เป็นผู้ชายแท้ ซึ่งเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน เขาเคยวิจารณ์เรื่องรูปร่าง หน้าตา รวมไปถึงตัวแฟนเรา

ตัวอย่างคำพูดเขาก่อนที่จะมีการพูดคุยเปิดใจกัน ตอนนั้นรู้จักกันได้เพียงเดือนเดียวค่ะ และในส่วนของเราเอง เราไม่เคยพูดถึงหรือวิจารณ์เรื่องส่วนตัวเขาเลย
1. เขาบอกเราตาเล็กมาก (หัวเราะ)
2. เขาบอกหน้าเราเหมือนกะเทย (หัวเราะ)
3. เราหูกาง
4. แฟนเราหน้าจืดมาก (หัวเราะ)
5. แฟนเราอ้วน
6. แฟนเป็นชาวต่างชาติ เขาบอกเราว่าผู้ชายประเทศนี้นิสัยไม่ดี (ตัววรนุช)
ฯลฯ
ตอนนั้นเริ่มไม่โอเค เพราะเขาพูดถึงเราเรายังรับได้ แต่พอเขาเริ่มพูดถึงแฟนเราในแง่ลบทั้งๆที่ไม่เคยเจอแฟนเราเลย เลยคุยกับเขาตรงๆว่า ไม่ชอบให้เขาพูดแบบนี้นะ ถ้าสนิทกันคงไม่คิดอะไรมาก แต่เราเพิ่งรู้จักกันแค่เดือนเดียวจริงๆ เขารีบขอโทษเรา
แต่ล่าสุด ผ่านมาไม่ถึงสองอาทิตย์ เขาพูดกับเราว่า

"อย่าโกรธนะ.. เธอควรจะไปทำตาสองชั้นอ่ะ"
"เห้ย .. อย่าโกรธนะ เราว่าเธอควรจะมัดผมแล้วให้ปิดหูกางนะ..นี่อย่าโกรธนะ"
ซึ่งคำพูดทั้งหมดนี้ เราไม่เคยถามความเห็นเขาเลยค่ะ

เรารู้สึกไม่โอเค ตอนนี้เราไม่อยากพูดคุยกับเขาเลยค่ะ ไม่ใช่เพราะว่าเรารับคำวิจารณ์เขาไม่ได้นะ แต่เราแค่รู้สึกว่าทำไมเขาก้าวล้ำเส้นมาพูดในแง่ลบเกี่ยวกับเราและแฟนในขณะที่เราไม่เคยว่าเขา

พอมาอ่านดูอีกรอบแล้ว..เนื้อหาไม่ค่อยตรงกับหัวข้อสักเท่าไหร่ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ข้อความที่ต้องการจะสื่อจริงๆ คือ
บางครั้งคำพูดที่ไม่คิดอะไร คำวิจารณ์สนุกปาก อาจพูดเพื่ออยากสนิทหรืออะไรก้ตามแต่ อาจทำให้บั่นทอนความสัมพันธ์ แทนที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ถ้ายังไม่สนิทกันมากพอ อาจจะกลายเป็นอีกเรื่องได้เลยค่ะ