คือ  แรกคบเราไม่รู้เลยว่าแฟนติดยา ถ้าเรารู้เราคงไม่เลือกคบคนแบบนี้ เราไม่เคยอยู่ในสังคมแบบนี้เลย ครั้งแรกที่เรารู้เราเข่าอ่อน พูดไม่ออก รู้สึกแบบผิดหวังทำไมสิ้นคิดขนาดนี้ ครั้งนั่นเราขอเลิกกับเขา เขาก็ไม่เลิก. เราก็บอกกับเขาว่าถ้าไม่เลิกเสพยาก็เลิกกับเรา ถ้าคิดว่าเลิกกับเราง่ายกว่ายาก็ไม่เป็นไร เราว่าเราโอเค ผ่านไป 2 ปีกว่าจนถึงทุกวันนี้เขายังไม่เลิกเสพเลยค่ะ. ทุกวันนี้เราคบกันมีแต่ความกลัว เพราะอารมณ์ตอนเขาเสพยามันน่ากลัวจนเราไม่อยากเข้าใกล้เลย บางครั้งเราก็คิดน่ะว่า เขาไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่มีปัญหา ทำไมต้องไปยุ่งกับของพวกนี้... ถ้าถามว่าทำไมเราถึงไม่เลิกไม่ไปจากชีวิตเขา เรารักเขารักแบบโง่ๆ รักแบบที่เราทำร้ายตัวเอง ดึงให้ตัวเองลงไปต่ำ โดยที่ไม่รู้เลยว่าภัยจะมาถึงตัววันไหน. อาจเป็นเพราะนิสัยเดิมตอนเขาไม่เสพ เขาเป้นคนอารมณ์ดี ขี้เล่นและความผูกพันธ์ที่เรามีให้เขาด้วยมั้งค่ะ
ปล. ที่เราเข้ามาตั้งกระทู้วันนี้ เราแค่อยากรู้ว่าถ้าคนที่เคยคบกับคนเสพยา เขาจะเสียใจแบบเรามั้ย