เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยอบอุ่นเท่าไหร่เลยก็ว่าได้ เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยได้คุยกับคนในบ้าน กลับมาก็ขึ้นห้อง ไม่ค่อยได้สุงสิงกับใคร จนเราได้มาครบกับเเฟนได้ประมาน3ปี เกือบจะ4ปีเเล้ว เขาเป็นคนที่เข้ามาในชีวิตเรา อาจจะถือได้ว่าเขาสนิทกับเรามากที่สุดเลยก็ว่าได้ เขาก็OK เข้ากับครอบครัวเราได้ดี ปีนี้เขาได้สมัครทหารหารทบ.1/61 เขาไม่กล้าจับกลัวได้ใบเเดง เเละอีกอย่างหนึ่งคนในบ้านเขาลุงน้าญาติพี่น้องก็เป็นทหารกันเกือบหมด อีกไม่กี่วันเขาก็ต้องไปเเล้ว ข้างนอกเขาเหมือนจะดีใจนะที่เขาได้ไปทหารเพราะเขาเคยบอกกับเราว่าวันข้างหน้าเขาจะสอบเลื่อนยศให้ได้ อยากให้เราเเละครอบครัวเขาสบาย เเต่ในใจเขาก็เป็นห่วงเราเเหละ กลัวเราอยู่ไม่ได้ เพราะเวลาเรามีอะไรไม่สบายใจ ร้องให้ หรือเสียใจอะไรเขาก็จะอยู่กับเราตลอด เป็นทุกอย่างทำทุกอย่างให้เราได้หมด เเต่เรากลัวมาก เรากลัวเราอยู่ไม่ได้ เหมือนมันติดไปเเล้วเวลามีเขาอยู่ข้างๆเรา เราเป็นโรคซึมเศร้า เรากลัวเราคิดมาก เราขี้เหงา เราคุยกันทุกวันเเทบจะตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ทุกวันนี้เราก้เเอบร้องไห้ เพราะอีกไม่กี่วันเขาจะไม่อยู่เเล้ว เราต้องทำยังไง ไม่เราคิดมากระหว่างที่รอเขากลับมา เราจิตตกมาก บ้างทีคิดจนปวดหัวว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่ ถ้าเจออะไรที่ทำให้เราเเย่เราจะอยู่ยังไง เช่นเรื่องเรียน เรื่องสิ่งต่างๆรอบตัวที่มีผลกระทบกับจิตใจ เพราะไม่มีเขาคอยปลอบเเล้ว (เเค่พิมพ์น้ำตาก็ยังไหล) เรากลัวเราอยู่ไม่ได้ คำนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวตลอด
โรคซึมเศร้า+เเฟนจะไปเกณฑ์ทหาร