ตอนนี้อายุ 20 แล้ว ตัวเรามั่นใจในตัวเองมากว่าเป็นคนมีความรับผิดชอบดี มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ แต่กลับถูกพ่อแม่มองว่าเราเป็นเด็ก พ่อแม่จะชอบห้ามทำนู้นนี่ ให้อยู่แต่ในบ้าน เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่ปล่อยให้เราทำเลย เราไม่ใช่ลูกคุณหนู แม้แต่เงินเรายังไม่อยากได้จากพวกเขาเลย รู้สึกว่าต้องคอยฟังคำสั่งเขาอย่างเดียว ไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ได้ ไปซื้อของไม่ได้ ห้ามจนแบบรู้สึกถูกขัง คืออึดอัดจริงๆ คิดตลอดเลยว่าทำไมเราไม่มีพ่อแม่ใจดี แบบคนอื่นเขาบ้าง ก็เข้าใจนะว่าสังคมวัยรุ่นเดี๋ยวนี้มันไม่ดี แต่ก็ควรเข้าใจลูกหน่อย รู้นิสัยมารยาทลูกบ้าง คืออยู่ด้วยกันมา 20 ปี อาณาเขตที่ไปได้ไกลสุดคือมหาลัย น้อยใจพวกเขาหลายอย่างมาก ตอนเรียนมัธยมเขาจำไม่ได้เลยว่าลูกตัวเองเรียนห้องไหน เวลาเขาไปซื้อของหรือออกไปข้างนอกกันเขาก็ถามเรานะว่าอยากกินอะไรไหม เราก็บอกให้เอาสิ่งที่เราชอบมาให้เรา แต่คือเขาบอกว่าไม่รู้? เวลาเราไปเที่ยวกับพ่อแม่เขาก็ไม่คุยกับเราเขาคุยกันสองคน พอเราถามว่าคุยอะไรกัน เขาบอกป่าว? เหมือนทั้งโลกมีเเขากันสองคนอะ เราก็น้อยใจแล้วหลับตาร้องไห้ มันมีหลายอย่างที่เขาทำให้เราอึดอัด และคิดมากจนเราเป็นโรคเครียด ตอนนี้ก็ได้แต่อยู่แบบเงียบๆ และกลายเป็นคนที่ไม่อยากออกไปเจอใครเลย แม้แต่เพื่อนบ้าน