ศักดิ์สิทธิ์เพราะความเชื่อและความศรัทธาครับ ตะกรุดมีมาแต่เดิมแล้วน่าจะไล่ๆ กับการสักเสกเลขยันต์บนตัวมนุษย์โดยเฉพาะคนทางแถบเอเซีย แต่ก่อนเนิ่นนานมาประเทศไทยหรือประเทศรอบๆ ตัวเรามีการศึกอยู่บ่อยครั้ง ทั้งจากรบกันเองและรบกับประเทศอื่นๆ ครูบาอาจารย์รวมถึงพระสงฆ์ที่ได้ร่ำเรียนวิชาเหล่านี้ก็มักจะปลุกเสกสิ่งของต่างๆ เช่นรัดประคด,ผ้าประเจียด,จีวรรวมถึงแผ่นเหล็กที่จารอักษรหรือที่เรียกว่า "ตะกรุด" แล้วมอบให้กับลูกศิษย์ลูกหารวมถึงประชาชนคนของตนเอาไว้เป็นที่ยึดเหนียวทางจิตใจ เพื่อให้มีแรงฮึกเหิมในการต่อสู้กับศัตรู บางคนที่ไม่ได้รับของเหล่านั้นอาจจะเพราะอยู่ไกลหรืออะไรก็แล้วแต่ก็จะเอาชายผ้าซิ่นของแม่,ชายผ้าขาวม้าของพ่อหรือถ้าพ่อ-แม่เสียชีวิตก็อาจจะเอาฟันหรือแม้แต่อัฐิพกติดตัวไปด้วยเพื่อเป็นเครื่องยึดเนียวจิตใจ สิ่งเหล่านี้มีมาแต่ดั่งเดิม เป็นสิ่งที่คอยยึดเหนียวจิตใจให้ผู้ได้รับฮึกเหิมในสนามรบ เป็นสิ่งที่มีที่มาที่ไป แม้อาจจะไม่สามารถอธิบายได้ตามหลักวิทยาศาสตร์ แต่ในทางความรู้สึกของผู้ที่ศรัทธามันสามารถอธิบายได้

การที่เรามานั่งอธิบายโดยอ้างจากพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าก็ไม่ถูกต้องทีเดียว สมัยที่พระพุทธเจ้าเสด็จดับขันใหม่ๆ ชาวพุทธที่นับถือพระองค์ก็มีการกราบไหว้ "สิ่งแทนพระองค์" ไม่ว่าจะเป็นเครื่องอัฐบริขารตั้งแต่บาตร,จีวร ฯลฯ ต้อโพธิ์ที่พระพุทธเจ้าประทับนั่งตรัสรู้ และเกิดจากน้ำมือของมุษย์คือ "รอยพระพุทธบาท" 3 สิ่งนี้เป็นที่เคารพนับถือที่ชาวพุทธสมัยหลังพระพุทธเจ้าเสด็จดับขันธ์ไปแล้ว หลังจากนั้นอีก 500 ปีจึงได้มีการสร้างพระพุทธรูปขึ้นเอาไว้กราบไหว้เพื่อระลึกถึงคำสั่งสอนของพระองค์

ผมว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อถ้าสิ่งเหล่านั้นไม่ทำให้ใครเดือดร้อนทั้งคนและสัตว์ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร...นิหว่า มีก็แต่พวกที่ยึดมั่นถือมั่นสุดโต่งเท่านั้นก็แลดูจะเดือดร้อนกว่าใครอื่น