เราก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ไม่ได้เลี้ยงลูกเอง ตายายเค้าช่วยดูแลให้ ส่วนตัวเราก็ต้องออกมาทำงาน เวลาเหนื่อยๆ ท้อๆ มันก็แอบอยากมีใครสักคน เพราะที่ผ่านมา เราก็ไม่เคยได้ใชชีวิตครอบครัวกะใครเค้าเลย พลาดท้องปุ๊บ ก็เลิกกะพ่อของน้องปั๊บ เลิกแบบไม่มีวันกลับไปเกี่ยวข้องกันได้อีก ตอนนี้ เราก็อายุ ปาเข้าไป 32 แล้ว ลูก ก็โตขึ้นทุกวัน เค้าด็อยากจะมีสังคม และโลกของเค้า แม่อย่างเรา ก็เหงาสิคะ แต่ใครๆ ก็ชอบบอกว่า อยู่กับลูกดีแล้ว แต่ลึกๆ ในใจ วลาที่เราห่างลูกมาทำงาน เราเหงา เราเครียดเรื่องงาน เราเหนื่อย เราไม่มีใครให้หันหน้าไปหาเลย เพื่อนๆ ก็ต่างมีครอบครัวกันไปหมดแล้ว
พร่ำมาตั้งนาน แค่อยากบ่นว่าเหงา ว่าอยากมีสักคนคอยรับฟัง อยู่ข้างๆ มันผิด ธรรมเนียม ผิดอะไรรึเปล่าคะ
คนเรา มันผิดพลาดมันพลาดกันได้ ไม่ใช่เหรอ เริ่มใหม่ มันจะเสียหายในสายตาใครๆ มากหรือเปล่าคะ