เรื่องมันมีอยู่ว่า เราแต่งงานกับแฟนกันมาเกือบ10ปี มีลูกสาวด้วยกัน2คน แต่เขาก็แอบมีคุยกับ ญ คนอื่นอยู่เรื่อยๆโดนที่เราเองไม่ได้เอะใจ เพราะเขาบอกว่าเขารักเราคนเดียวและจะไม่มีใคร นั่นคือสิ่งที่เราเชื่อใจเขามาตลอด แต่พอเวลาที่เราจับได้ว่ามีการแอบคุยเขาก็หยุด แต่ที่เราไม่ชอบมากก็คือ เวลาที่เรากับเขาทะเลาะกันทีไรเขามักจะทำร้ายร่างกาย และพูดทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อโยนความผิดมาที่เราเราไม่ว่าจะเรื่องอดีตหรืออะไรก็ตาม เพื่อให้เขาไม่ผิด เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่หลังแต่งงานกันมา จนผ่านมา8ปี ล่าสุดเขาออกมาทำงานนอกบ้าน ซึ่งปกติแล้วเราทำธุรกิจส่วนตัวและมักจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แต่มันครั้งนี้เขาออกมาทำงานข้างนอกคนเดียว ส่วนเราอยู่บ้านดูแลลูก เขาขอเราออกมาพักอยู่หอพักข้างนอก เราก็ยอมให้มานะเพราะความเชื่อใจ และอีกอย่างที่ทำงานก็มีพี่ที่สนิทกันเป็นเจ้าของที่ทำงานเขา เราเลยไว้ใจ แต่ไม่คิดว่าเขาจะไม่สนใจใครเลยไม่ว่าจะเป็นพี่หรือเพื่อนร่วมงาน ซึ่งทุกคนรู้ว่าเขากับเราเป็นสามีภรรยาและมีลูกด้วยกัน เขากลับคบกับ ญ อีกคนในที่ทำงานเดียวกันและยังแอบมีอะไรกัน ซึ่งเราไม่เคยรู้เลย ส่วน ญ คนนั้นก็รู้ว่า ผช มีเมียมีลูกแล้ว ก็ยังจะเอา แฟนเรา อายุ27ปี เราเอง 30 ปี ส่วน ผญ.คนนั้น 17 ปี แฟนเราเองเวลากลับบ้านก็มักจะมาแปปเดียว ไม่ค่อยค้างที่บ้านเพราะอ้างว่าอยากกลับไปนอนพักที่หอ ไม่อยากขับรถไปแล้วเขางานเลยมันเหนื่อย. ซึ่งทำให้เราไม่พอใจและระแวงมาก จน รร.ลูกๆปิดเทอม เราเลยมาอยู่กับเขาที่หอ จนความจริงเปิดเผยทุกอย่าง ผญ.คนนั้นก็อยู่หอพักเดียวกัน และแฟนเราเองก็ไม่เคยกลับมานอนห้องตัวเองเลย นั่นทำให้เราเสียใจมาก จนตัดสินใจคุยกับแฟนว่าจะเอายังไง เขาตกลงกับเราว่าจะเลิกยุ่ง จนผ่านไปประมาณ 1 สัปดาห์ได้ พอตกดึกประมาณตี1 เราก็หลับ ส่วนแฟนเราก็นอนเล่นเกมมือถือ ซึ่งความที่เราคิดว่าแฟนเราคงไม่ทำให้เราเสียใจอีก แต่เราคิดผิด และคืนนั้นฝนฟ้าเป็นใจ เราสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฝนตก เราเรียกแฟนให้ลุกขึ้นปิดหน้าต่างแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ เราเลยลุกขึ้นไปเปิดไฟ เขาไม่อยู่ เราเห็นดันนั้นเราเลยโทรหาแฟนเราและเดินออกจากห้อง ซึ่งห้องเราอยู่ชั้น5 ห้อง ผญ.คนนั้น อยู่ชั้น4 เราเดินลงไปที่บันไดและชะเง้อมองตรงประตูห้อง ผญ. สักพักแฟนเราก็เดินออกมาจากห้องของ ผญ.คนนั้นจริงๆ เราโกรธและเสียใจมากที่เขาทำลายความเชื่อใจเราหมด และโกรธตัวเองมากที่ทำอะไร ผญ.คนนั้นไม่ได้ เพราะมันอายุ17ปี เราไม่อยากให้มันเป็นคดีความ ถ้าเราทำอะไรลงไป ผญ.คนนั้นคงจะไปบอกกับทางบ้านมันแน่ และแฟนเราก็จะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ทันที และนี่คือสิ่งที่เราเสียใจที่สุด จนเราตัดสินใจโทรไปบอกกับที่บ้านแฟน แม่ของแฟนก็โทรไปด่าแฟนเรา และแฟนเราเองก็รับปากกับแม่เขาว่าเลิกยุ่งแล้ว และบอกกับเราว่าจะไม่ยุ่งกับ ผญ. คนนั้นแล้ว  เราควรทำยังไงดี ในเมื่อทั้งคู่ก็ยังทำงานที่เดียวกัน และยังพักหอพักตึกเดียวกัน เราเองบอกให้แฟนเราลาออกจากที่ทำงานหลายรอบละนะแต่แฟนเราก็ไม่ยอมลาออก เพราะเขาอ้างว่าถ้าออกจะเอาตังไหนใช้ จะทำงานอะไร ซึ่งเราเองก็รู้ว่านั่นคือข้ออ้าง เราควรตัดใจจากเขาทังที่ใจก็ยังรักเขา เพราะความสัมพันธ์ที่มีให้กันมาเกือบ10ปี เราพยายามจะยื้อทุกทางเพื่ออยากให้ครอบครัวเป็นครอบครัว เราสงสารลูก และก็สงสารตัวเองเหมือนกันแลระทึก วันนี้ เรา ไม่มีความสุขเลย นึกถึงแต่เรื่องนั้นตลอด นอนร้องไห้ทุกคืน