ว่าจะไม่เขียนถึงสารคดีตามติดชีวิต BTS: Burn The Stage ทัวร์รอบโลก 300 วันแล้วนะ แอบขี้เกียจ แต่ เจออีพีนี้เข้าไปอดไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ทำไมมันเขย่าความรู้สึกเราได้มากขนาดนี้ ร้องไห้หนักกว่าตอนน้องกุกให้อ๊อกซิเจนอีก

Spoil นะคะใครยังไม่ดูอย่าเพิ่งอ่านกระทู้นี้ ไปดูมาก่อน
:
:
:

ตอนนี้เป็นตอนที่ดีมากกกกกก ในความคิดเรา คำพูดของหลายคนในตอนนี้เอามาโค้ตเป็นคำคมได้เลย โคตรดีและใช้ได้จริง

การแก้ปัญหาความขัดแย้งกันของคนในทีม ในองค์กร ในหน่วยงาน หรือแม้แต่ในครอบครัว มันยากมาก



เรื่องที่จินกับวีทะเลาะกัน ดูเผินๆเรื่องโคตรเล็กน้อย จริงๆมันไม่ใช่ทะเลาะเรื่องท่าเต้น แต่ เป็นเรื่องไม่เคารพความรู้สึกซึ่งกันและกันมากกว่า #ปัญหาส่วนใหญ่ก็มาจากเรื่องเล็กๆนี่แหละ

จะว่าไปวีตั้งใจดีอยากเห็นโชว์ออกมาดี แต่ ลืมนึกถึงความรู้สึกพี่จินว่าพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นอาจจะไปทำร้ายความรู้สึก/ศักดิ์ศรีพี่เค้าได้

ส่วนพี่จินก็นะ แทนที่จะรับฟังดันดึงดันว่ายังไงก็ทำไม่ได้ เหมือนจะพยายามตลกแต่มันไม่ตลกอ่ะ แล้วก็ทำร้ายจิตใจน้องไปแล้ว

อย่างที่จีมินบอก เรื่องนี้ไม่มีใครถูกเลย



ชอบที่ชูก้าพูด
"ยิ่งสนิทกัน เรายิ่งต้องการความเกรงใจ/การเคารพกัน"


นัมจุนเป็นลีดเดอร์ในอุดมคติมากๆ ทั้งการปลอบ การดุ การปลุกใจ การให้แง่คิด แต่ละคำพูดโคตรดี

"มันไม่สำคัญว่าใครผิด ทุกคนทำผิดพลาดกันทั้งนั้น ชั้นก็มีด้านมืด นายก็มี เราทุกคนมีกันทั้งนั้น บางทีมันก็เผยออกมาตอนที่เรากดดัน

แต่พวกนายสองคนทำให้มีผลกระทบกับทีม กับคอนเสิร์ต ไม่ทางใดก็ทางนึง พูดตรงๆ นั่นไม่เป็นมืออาชีพเลย

เราต้องรู้ว่าเมื่อไหร่ต้องยอมถอยบ้าง ที่ถอยไม่ใช่ว่าแพ้ แต่เพื่อเห็นแก่ทีม"


นัมจุ๊นนน..ตอนนั้นเธอเพิ่งอายุ 22 เองนะ โอ้ยประทับใจ

ตอนท้ายมีอารมณ์ขันอีกบอกว่า ดีนะไม่ทะเลาะกันเรื่องของกิน 55+ บรรยากาศดีขึ้นมาเลย

ต้องชมสปิริตของทั้งจินและวี จินเป็นคนเอ่ยปากขอโทษก่อนทั้งที่แก่กว่า และรับฟังน้องๆคอมเม้นท์ตัวเอง

ส่วนวี...โอ้ยยยเห็นน้องร้องไห้แล้วเราสะเทือนใจ TT เราว่าวีเป็นคนแคร์ความรู้สึกคนมากนะ เพราะเค้าแคร์เลยรู้สึกเจ็บมากเวลาเห็นพี่แสดงอาการเหมือนไม่แคร์