ไม่ใช่ร้องไห้เพราะซึ้ง
แต่ร้องไห้เพราะตระหนักได้ว่า เรื่องนี้จบเท่านี้แล้ว
ขอไม่นับตอนพิเศษ เพราะความรู้สึกจบตอนหลักมันพีคที่สุดแล้ว

รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวมันสดใสเพราะเรื่องนี้
เปิดดูข่าว เห็นข่าวเกี่ยวกับบุพเพสันนิวาสก็สบายใจเหมือนหมดจากความเคร่งเครียดในชีวิตได้อย่างน้อยก็ชั่วครู่
เคยเกลียดอะไรที่ตามกระแส แต่รู้สึกว่าการตามกระแสบุพเพสันนิวาสมันทำให้ทุกอย่างดูมีชีวิตชีวาหมด
วัดที่เงียบเหงาคนก็เที่ยวเยอะ
สิ่งตีพิมพ์ที่ซบเซากลับขายดี ถึงจะแค่เฉพาะบางเรื่องบางเล่มแต่ก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี
และอีกหลายๆอย่าง มันดีมากๆจนกลัวว่าสิ่งเหล่านี้จะค่อยๆหายไปหลังจากละครเรื่องนี้จบ
เราว่านิยายเรื่องนี้ ละครเรื่องนี้ สร้างรอยยิ้มได้เยอะมาก จนไม่อยากให้จบ
แต่ก็รู้ว่าถ้านานมากกว่านี้ มันคงนานไปจนไม่มีค่า จึงต้องให้จบเท่านี้
ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง บุพเพสันนิวาส
หวังว่าพรหมลิขิตจะชักนำทุกอย่างให้เป็นดั่ง'บุพเพสันนิวาส'ได้อีกครั้ง