*** จำผิดครับ  ตอน 13 ครับ

ได้ดู Darling in the FranXX ตอน 13 ไป แล้วสะเทือนใจพอสมควร

ตอนย้อนอดีตของฮิโระ กับ 002 ในตอนนี้เราจะได้รู้สาเหตุที่
- ทำไม 002 ถึงอยากเป็นมนุษย์หนักหนา
- ทำไมฮิโระถึงปรับร่างกายเข้ากับ 002 ได้
- เลือดสีฟ้าของฮิโระนั้นมาจากไหน
- ทำไม 002 กับฮิโระถึงเข้ากันได้
- ทำไมฮิโระถึงลืมสัญญาที่ให้กับมิซึรุ
- ทำไม 002 ถึงชอบกินของหวาน

พร้อมกันนั้น ด้วยความกระแด๊ะ เลยแปลหนังสือภาพในเรื่องมาลงให้อ่านกัน

-- อสูร กับเจ้าชาย --

ณ ป่าลึกอันมืดมิดในประเทศๆ หนึ่ง, มีเผ่าพันธุ์หนึ่งใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ
พวกเขาที่ปีกอันใหญ่โตอยู่บนหลังนั้นช่างสวยงาม, ทว่ากลับถูกเรียกขานกันว่า "อสูร"
ที่นั่นเองได้มีเจ้าหญิงอสูร บนหลังของเธอมีปีกอันใหญ่โตและสวยงาม
พวกเขาเหล่านั้น เมื่อถึงอายุ 16 ปี จะได้รับอนุญาตให้บินออกมานอกป่าได้

และเมื่อถึงวันเกิด เจ้าหญิงก็ได้บินออกมานอกป่าเป็นครั้งแรก
ข้ามเขาสูงชัน ข้ามเนินเขา
ปลายทางที่ไปถึงนั้น คือดินแดนต่างเผ่าพันธุ์ ประเทศของมนุษย์
บนท้องฟ้ามีพระจันทร์ที่แอบแง้มหน้ามอง

พอบินลงมาที่สวนของปราสาทหลังใหญ่
มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังแหงนหน้ามองพระจันทร์
เจ้าหญิงซ่อนกายแอบมองชายหนุ่ม
และนั้นคือรักครั้งแรกที่ได้ผลิบาน
ทว่า ชายหนุ่มคนนั้นเป็นเผ่าพันธุ์ที่ช่างแตกต่าง
อสูรนั้นไม่สามารถผูกพันธ์กับมนุษย์ได้

เจ้าหญิงจึงไปหาแม่มดที่ใช้ชีวิตในป่าบ้านเดิม
"อยากใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์ อยากผูกพันธ์กับชายหนุ่มผู้นั้น"
แม่มดจึงเอ่ยขึ้นว่า
"ได้ ทว่าปีกเจ้านั้นเป็นอุปสรรค
แต่จงจำไว้ให้ดี ไม่ว่ารูปร่างเจ้าจะเปลี่ยนไปเช่นใด
อสูรเช่นเจ้านั้น สักวันก็คงกินเจ้าชายเป็นแน่แท้"

เมื่อถูกดึงเอาปีกอันใหญ่โตบนหลังออกไป เธอก็พบกับความรู้สึกที่ไม่เคยเจอมาก่อน
ความเจ็บปวดสุดแสนทรมาณที่คุกคามเจ้าหญิง
และรูปร่างที่ไม่อาจจะบินได้บนท้องฟ้าอีกเป็นครั้งที่สอง

เจ้าหญิงมุ่งหน้าตรงไปยังประเทศของมนุษย์อีกครั้งด้วยสองเท้าของเธอ ที่ทะเลทรายปรากฏเงาของมนุษย์
"แย่แล้ว ! มีท่านใดสามารถช่วยเหลือคนท่านนี้ได้บ้าง !"
ที่ตรงนั้น มีชายหนุ่มที่ถูกงูพิษกัดที่เท้า
เจ้าหญิงรีบเข้าไปดูดพิษงูออกจากปากแผลที่ถูกกัด
"ขอบคุณมาก เจ้าช่างเป็นคนที่กล้าหาญอะไรเช่นนี้ ข้าคือเจ้าชายของประเทศนี้"
เจ้าชายนั้นคือชายหนุ่มที่เจ้าหญิงพบที่ปราสาทนั่นเอง
"เธอเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ได้โปรดแต่งงานกับฉันด้วยเถอะ"

พิธีแต่งงานได้ถูกจัดขึ้น
บาทหลวงได้เอ่ยคำกับ เจ้าหญิง
ในชุดแต่งงานที่ขาวล้วนนั้นว่า
"ไม่ว่ายามทุกข์ หรือยามสุข,
จนกว่าความตายจะแยกจากทั้งสองคน,
ปรารถนาจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไหม ?"

"ค่ะ ปรารถนาค่ะ"
ทั้งสองแลกแหวนแต่งงานกัน บาทหลวงจึงให้สัญญาณ
เมื่อทั้งสองคนต่างจูบสาบาน
"จงอวยพรแด่ผู้กล้าหาญที่ได้ช่วยชีวิตเจ้าชาย ! "
ท่ามกลางเสียโห่ร้องของประชาชน
ความปรีดาต่างท้วมท้นล้นประเทศ

"มนุษย์เอ๋ย มนุษย์ ! ไร้ซึ่งปีกแข็งแกร่งที่จะพาเหิญขึ้นฟ้า,
ไร้ซึ่งเขี้ยว และเล็บเพื่อล่า ทั้งอ่อนแอและปวกเปียก สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีอะไรเลย
ทว่า กลับอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด มนุษย์เอ่ยช่างวิเศษยิ่งนัก

จากนั้นมา ในฐานะเจ้าหญิงแห่งเมืองมนุษย์วันเวลาผ่านไปอย่างมีความสุข
คอยให้กำลังใจเคียงข้างเจ้าชายผู้ทรงงาน
บางคราวก็ออกเดินทางไปตามที่ต่างๆ
ท่องท้องทะเลที่เปร่งประกายดั่งซัฟฟราย, ทุ่งหญ้าที่สาดส่องไปด้วยแสงสว่าง,
ออโรร่าที่พริ้วไหวดั่งเปลวเพลิง
เจ้าหญิงกุมมือเจ้าชายใบหน้าอาบรอยยิ้ม
"อย่าไปห่างจากฉันเลยนะ, *** "

ทว่าความสุขของเจ้าหญิงนั้นคงอยู่เพียงไม่นาน
ยามเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดดั่งถูกไฟเผาร่างครั้งนั้น
ที่ตรงนั้นปรากฏร่างของตนเองที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นอสูรอัปลักษณ์
เล็บแหลมคมที่หลุดร่วงไปแล้วกลับเริ่มงอกยาว

"ทำไมกัน ? ฉันขอช่วยให้เป็นมนุษย์นี่นา"
ที่หลังนั้น ปีกอัปลักษณ์สีดำทมิฬงอกจากเนื้อ ขึ้นทะลุหนัง
แทงทะลุขึ้นมาแผ่นสยายกางออกกว้าง
"การใช้เวทมนตร์ก็ย่อมมีสิ่งตอบแทน แกเองก็ได้
มีความสุขในฐานะมนุษย์เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ
ที่เหลือคือ การกลายเป็นปิศาจอัปลักษณ์ไร้สติสัมปชัญญะเท่านั้น"
คำพูดของแม่มดแห่งป่าทยอยเข้าสู่หูของเจ้าหญิง
"ทว่า หากเจ้ายอมสังหารผู้ที่เจ้ารักมากที่สุดนั่นล่ะก็,
คำสาบนี้ก็จะสลาย ร่างกลับกลายเป็นอสูรดั่งเดิม"

เจ้าหญิงจ้องมองดูเจ้าชายผู้เป็นที่รัก
เล็บอันแหลมยาวจ่อที่คอเจ้าชาย
แม้ว่าจะเป็นผู้ที่รักยิ่งกว่าใคร แต่ตอนนี้ที่คอของเขานั้น
ความรู้สึกอยากจะขย้ำเสียให้ตายเอ่อล้นขึ้นมาเต็มจิตใจ
พยายามระงับอารมณ์แทบตาย เลือดกลับไหลออกจากมือตน

"หากสังหารเจ้าชาย คำสาบก็จะสลาย..."
เจ้าหญิงก้มจูบในใบหน้าที่นองด้วยน้ำตา

เจ้าชายลืมตาตื่นขึ้น ที่ข้างกายนั้นไร้ซึ่งกายเจ้าหญิง
แต่รอบกายกลับเต็มไปด้วย
ขนนกสีดำจำนวนมากมาย

เจ้าชายโศกเศร้ายิ่งนัก ค้นหาทั่วแผ่นดิน
หากไม่มีแม้ผู้ใดที่เห็นแม้เงาของเจ้าหญิงเลย

-----

นั่งเพ่งจากในเรื่องเอาเลยทีเดียว ( ที่ ED )
เศร้าน่าดูเลยทีเดียว ขออย่าให้เรื่องนี้จบแบบในหนังสือภาพนี่เลยแล้วกัน